က်မခ်စ္ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား ( စစ္ေတြအလြမ္း)

အပိုင္း(၁)

က်မခ်စ္ေသာ က်မခ်စ္သူ၏ရင္ဘတ္ကို ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ ခိုင္းႏႈိုင္းရမယ္ဆိုရင္ေလ သူရင္ဘတ္က က်မၾကီးျပင္ခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသက ပင္လယ္ျပင္ကဲ့သို႔ရိုးစင္းေဟာင္းႏြမ္းေနမွာေသခ်ာတယ္။တစ္ခါတစ္ရံမိုးသက္ေလကင္းတဲ့ ေျမႏွႏွေလးေတြ ျငိမ္းသက္ၾကည္လင္ ျငိမ္သက္ေနတာ ေတြ႔ရတတ္ေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ အမိႈက္ေတြ ေပါေလေမ်ာေနတဲ့ အေျခအေနက ပိုမ်ားတယ္။ ေဒါသထြက္ျမန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အျမဲလိႈင္းေလေတြ အ၀ုန္း၀ုန္းတုိက္ခတ္ေနတတ္ေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ သန္႔ရွင္းမႈ အားနည္းေနတယ္။ က်မခ်စ္သူရင္ဘတ္မွာ ပလက္စတစ္အိတ္ခြံေတြ ေပါေလာေမ်ာေနတယ္။ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာလိုက္တ့ဲ သူႏႈတ္ခမ္းေတြမွာ အမႈိက္ပံုၾကီးေတြဆီက အနံေတြ ကပ္ပါလာသလိုပဲ….သူ သုိင္းဖက္လိုက္တဲ့ သူလက္ေပၚမွာ တခါတစ္ခါ ေသျပီးပုတ္ပြေနတဲ့ ငါေတြ၊ သူစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားရင္ခုန္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ကမ္းစပ္ကို ေျပးတက္လာတဲ့ လိႈင္းေလးေပၚက ေရေမွာ္ဒိုက္ေတြ ၊ ေက်ာက္ေၾကာခက္ေတြ၊ ခရုခြံေလးေတြကို က်မ ခ်စ္တတ္ပါတယ္။

သူဟာ အိုေဟာင္းေနတဲ့ ပင္လယ္တစ္ခုလိုပဲ အခင္းအက်င္း မထည္၀ါဘူး။ မခန္႔ညွားဘူး။ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ကင္းျပီး အထီးက်န္ေနတယ္။ သဘာ၀အတုိင္း အခမယ့္ေပါက္ေနတဲ့ အုန္းတန္းေတြ ပင္လယ္ ကေပြးပင္ေတြေၾကာင့္ ပင္လယ္ကို ပင္လယ္လို႔ အမည္ေပးနုိင္ေပမယ့္ ေခတ္သစ္ျမိဳ႕ျပမွာဖြင့္ဆိုထားတဲ့ စံနန္းျဖင့္ သာ တိုင္းတာမယ္ဆိုရင္ သူရင္ဘတ္မွာ ရွိတဲ့ က်မကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြ စံခ်ိန္စံညြန္းေတြႏွင့္ မကိုက္ညီမျပည့္မီွပါဘူး။ ဒီေခတ္ျမိဳ႔ျပက ေတာင္းဆိုေနတဲ့ ပင္လယ္ဆိုတာ က်မခ်စ္သူအတြက္ အိမ္မက္ကမာၻထဲက ပင္လယ္တစ္ခုေပါ့ ။

က်မခ်စ္သူ ရယ္လိုက္တုိင္ ထြက္က်လာတဲ့ လိႈင္းသံေတြကို က်မက အျမဲတမ္းမၾကားနုိင္ဘူး။ အျမဲဆူညံျပီးအက္ယွက္ေနတဲ့ ပင္လယ္ကူး ငါးဖမ္းစက္ေလွေတြ အနားတမ္း ငါးဖမ္းေနၾကတယ္။ က်မအတြက္ လက္ေဆာင္သယ္လာတဲ့ ပင္လယ္ခရုခြံေတြ သႏာၱေက်ာက္ခက္ေတြကို ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနထုိင္သူေတြ စြန္႔ပစ္လုိက္တဲ့ အမႈိက္ေတြၾကား ေအာက္အမိႈက္ျဖစ္သြားတဲ့အရာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ က်မအတြက္ အဖိုးမျဖတ္နုိင္တဲ့ ဆံုးရႈံးမႈေတြေပါ့။

သူကခ်စ္တယ္လိုေျပာလုိက္တုိင္း အသစ္အသစ္ျဖစ္တည္လာတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ေက်ာက္တံုးေတြ ၊ က်မတို႔အနာဂတ္အတြက္ သူသယ္ဆာင္လာတဲ့ ေက်ာက္တံုးလွလွေလးေတြ အခိုးခံေနရတဲ့ သူ႔ ကံၾကမာကို က်မရင္ေလးပါတယ္။ သူဆီမွာ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ အေမအိုႏွင့္ အေဖအို တို႔ရွိတယ္။ သူတုိ႔ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ႏႈံးေျမေတြက သူရင္ဘတ္မွာေနရာလြတ္မရွိေအာင္ ဖို႔ေနၾကေပမယ့္ လမ္းခင္းသဲ အျဖစ္ ဘ၀ေျပာင္းသြားေလတဲ့ ဘိုးဘြားအဆီအနွစ္ေတြ ကင္းျပီး က်မခ်စ္သူဟာ ၀င္ကစြပ္ေကာင္အတြက္ အိမ္ခြံၾကီးျဖစ္လို႔ ။

က်မျမင္ဖူးသမွ် ပင္လယ္ျမင္ကြင္းထဲမွာ က်မေမြးဖြားရာ အရပ္က ပင္လယ္ျပင္ျမင္ကြင္းေလာက္ ရိုးစင္းလွပတဲ့ ပင္လယ္ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ထပ္ျပီး ဘယ္မွာမွက်မ မေတြ႔ရေတာပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆီစက္ၾကီးေတြ လာျပီး စြန္႔ပစ္တတ္တဲ့ ပဲခြံ ႏွမ္းဖတ္ေတြျဖင့္ ေရျပင္တစ္ခုလံုး ညစ္ပတ္ေနတတ္တယ္။ ေတာင္းဆိုး အမိႈက္စုတ္မ်ားျဖင့္ အက်ည္းတန္ဆန္ေနတဲ့ ပင္လယ္ရူခင္းလို႔မ်ားလုိလည္း က်မမေတြ႔ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ခုေတာ့ က်မခ်စ္သူဆီမွာ အရပ္စြဲ၊ရြာစြဲ၊ေဒသစြဲျပီး ဤသို႔ ပင္လယ္တစ္ခု ေနာက္ထပ္တည္ရွိေနပါေသးသည္။ လွပတဲ့ပင္လယ္ျပင္တစ္ခု၏ အဓီပါယ္ကို သူသိေအာင္ က်မၾကိဳးစားပါအံုးမယ္….

အဲဒီပန္းေတြ မပြင့္ပါေစနဲ႔

ရက္ေထာင္ခ်ိီခရီး ေမွာ္၀င္ျမိဳင္ေတာဆီ

ရႊက္အစံုလြင့္ အိမ္မက္ေတြ ေပြ႔ျပီး

အခ်စ္ေတြေကာက္ ထြက္ခဲ့တယ္....


အခုေတာ့

အနာဂတ္ဆိုတာ တိမ္မွ်င္ႏွင့္ သီတဲ့

ေဆာင္းႏွင္းေတြလို႔

ေၾကြေၾကြက်ေနတယ္..


ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ

မိုးစက္ေတြလိုေပါ့ ရြာရြာက်ေနတယ္...

အိမ္မက္က နုိ္း တိမ္ခိုးေတြ ပ်ယ္ေတာ့

ၾကိဳးတံတားေပၚက သံေယာဇဥ္ဆိုတာ

ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကူးဖို႔ ထုိက္တန္းပါ့မလား....



သက္ျပင္းတစ္ဆုပ္ျပည့္တုိင္း လြမ္းတိုင္း

ပန္းေတြပြင့္မယ္ဆိုရင္

အဲဒီပန္းေတြသီျပီး

ကိုယ္ဆုေတာင္းခ်င္တယ္

ေနာင္ကို ဒီပန္းေတြ မပြင့္ပါေစနဲ႔.................

ေဆာင္ညခ်မ္း

ပတ္၀န္းက်င္ ေျပာင္းလွဲေနတာ သတိမထားမိဘူးလို႔ က်မက ေျပာမိရင္ လူေတြေလွာင္ရယ္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ရယ္စရာ ပ်က္လံုးတစ္ခုလို႔ ထင္ေလမလားလို႔ေတာ့ က်မေတြမိေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စတင္ေျပာင္းလွဲေနလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ တကယ္ဘဲ က်မမသိခဲ့ပါဘူး။ ဘာမွမၾကီးက်ယ္လွတဲ့ အလုပ္တစ္ခု အတြင္းမွာ က်မေလွာင္ပိတ္မိေနတာေတာ့ ၾကာျပီး။ ဒါမွမဟုတ္ က်မကိုယ္၌ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြ ဒီေလာက္မ်ားျပားေနသလားေတာ့ မသိပါ။ အငွားကားေပၚကေနဆင္းလိုက္ေတာ့ က်မတစ္ကိုယ္လံုးေအးစိမ့္စိမ့္ ျပင္ပေလေအးဒဏ္ကို မယံုနုိင္စရာေကာင္းေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေျခာက္ကပ္ေအးစက္တဲ့ ေလရိုင္းေတြ က်မတစ္ကိုယ္လံုးကို ခပ္ျပင္းျပင္ရိုက္ခတ္ျပီး အနီးနားမွာ ရွီေနတဲ့ သစ္ပင္အားလံုးကို လည္း ပြတ္သတ္ကာ အေ၀းၾကီးကို ထြက္သြားတယ္။ အရြတ္စိတ္စိတ္ သစ္ပင္ပုေတြ ေပၚက ပန္းကေလးေတြ ေလဒဏ္ေၾကာင့္ တုန္ခါေနတယ္။ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေလသံေတြ ဆူညံေနတယ္။ အျမင္တစ္ခုလံုး အံုမႈိင္းလို႔။ ပန္းေတြေၾကြေနျပီး မၾကာခင္ သစ္ရြတ္ေတြလ ည္း ေၾကြၾကေပေတာ့မယ့္။ တင္းမာေျခာက္ကပ္လာတဲ့ က်မအသားအေရေတြ ထက္ ေလျပင္းေၾကာင့္ မႈးေနာက္ေနာက္ျဖင့္ က်မ အိမ္ခန္းရွီရာဘက္ကို ဦးတည္ေလွ်ာက္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိတယ္ ။ ေဆာင္ေရာက္ေနပါျပီး။ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြားေနတာ ၾကာလွပါေကာ့လား။ ေအးစက္စက္ တိေတြမႈက က်မစိတ္ကို သက္သာသလို႔ ခံစားမိတယ္။ က်မ အဆုတ္ေတြ အတြင္းကလီစာေတြ အရည္ျပားေတြ မက ရိုးတြင္အထိ ေအးစက္ေနတဲ့ ေလေတြ ေရာက္သြားတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ရီလာတဲ့ ကိုယ္ထဲ အေသြးသစ္ေတြ ျဖစ္ထြန္းေနလာသလို႔ အင္အားသစ္တိုးလာသလိုဘဲ။ က်မေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ လူအျဖစ္ကို ရေနတယ္လို႔ ကိုယ္ဘာသာ ေတြးျပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ေလွ်ာက္လာမိတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာဆိုတာ ေဆာင္ရာသီ လို႔ ေျပာျပေနစရာမွမလိုေတာ့တာ။

အပူအေအးဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလွဲတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေႏြဒဏ္မိုးဒဏ္ ကင္းလြတ္ရံုမက ေနဒဏ္ေလဒဏ္ေတြ ကင္းလြတ္ေနတဲ့ က်မခႏာၱအေသြးသားေတြ ဒီလိုေလျပင္းေအးေအးေတြကို မခံစားရတာၾကာလွေပါ့။ အဆူအပူဒဏ္၊ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားဒဏ္၊ အလုပ္ပင္ပန္းဒဏ္၊ မဆံုးနုိင္ေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြၾကားထဲမွာ က်မႏွစ္ေနခဲ့တာၾကာလွျပီး။ ဒီေဂ်တယ္ ေခတ္ထဲမွာ အခ်ိန္ဇယားတိက်မႈေတြေအာက္ က်မ ေနသားက်ေနပါျပီး။ ေလးနွစ္ဆိုတဲ့ သက္တန္းတစ္ေလ်ာက္ က်မ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခါမွမျပန္မိခဲ့ဘူး။ အလြယ္တကူ အရံႈးမေပးလိုဘ့ဲ စိတ္ေစတသိုက္ေတြေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ ပိသမိဖိုအတြက္ က်မေက်နပ္စြာ ေပးဆပ္ေနခဲ့တယ္ ။ ေက်နပ္စြာ အသက္ရွင္ေနထုိင္ခဲ့တယ္။ ေငြေၾကာင့္အလုပ္လုပ္ေနသလားဆိုေတာ့ က်မရသမွ် လကုန္ျပီးတာနဲ ဘာမွကိုမက်န္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ဘဲ။ ေငြဟာ သူအလိုလို ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်န္ခဲ့တာဆိုလို႔ တစ္စတစ္စ တိုးတိုးလာတဲ့ မြန္းက်ပ္မႈေတြ၊ တာ၀န္ေတြ ေပးစရာအေၾကြးေတြ ေပးရေတာက္ပံ့ရမယ္ ေဆြးမ်ိဳးအသိုင္း၀န္းေတြ ကူညီသင့္တဲ့လူေတြ ဒီစရင္းေတြဘဲ တုိးတိုးလာတယ္။ က်မသိတာဆိုလို႔ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ က်မအလုပ္ကေလးအေၾကာင္း က်မ company ရဲ သတင္းေတြ အတင္းေတြေလာက္နဲ႔ စည္းကမ္းခ်က္ေတြေလာက္ဘဲ က်မသိတယ္။ က်န္တာ က်မဘာမွမသိဘူး။ ရုပ္ရွင္ရံုကိုလည္း က်မမေရာက္ဘူး။ ဘယ္ပါတီ ဘယ္ကစားကြင္းမွလည္း က်မမသြားဘူး။ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္ျခင္းလဏ ၡာျပလာတဲ့ ကိုယ္ခႏာၱၱၱၱၱအစိတ္အပိုင္းေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာတဲ့ က်မမ်က္နွာသာလွ်င္ က်မပိုင္ဆိုင္ပါသည္။ လူမႈေရး ဘာသာေရး အသိုင္းအ၀န္း ဆိုတာအလုပ္ခ်ိန္ နဲ႕တိုက္ေနလို႔ပါဆိုတဲ့ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေအာက္မွာ က်မအခြင့္ေရးယူေနခဲ့တာ ၾကလွေပါ့။ တကယ္ေတာ့ က်မပိုင္ဆုိင္တာဆိုလို႔ အိပ္ခ်ိန္ေလာက္ေရ၊ စားခ်ိန္ေရ ၊ အေျပးအလႊားခိုးယူေနရတဲ့ ေစ်း၀ယ္ခ်ိန္ေတြထက္လြဲျပီး အပိုခ်ိန္မရွီခဲ့ပါဘူး။ ရွီသမွ်အခ်ိန္အားလံုးလည္း က်မက အတိုးခ်ျပီး အိပ္ေနခဲ့တာမ်ားပါတယ္။ ေနဓဒူ၀ အခ်ိန္ဇယားေတြေအာက္ ဘ၀ရပ္တန္႔ေနတာ ၾကာလွျပီး လူစင္စစ္ကေန စက္ရွပ္တစ္ရုပ္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့။ အခ်ိန္မွန္ေနတဲ့ ပံုမွန္လႈပ္ရွားမႈေတြေအာက္ က်မေမ့ေလ်ာခဲ့တဲ့ အရာေတြထဲမွာ ရာသီဥတုပါ၀င္ေနခဲ့သလားဆိုေတာ့ တကယ္လည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေဆာင္းကိုမေရာက္ခင္တကည္း ေဆာင္းအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ က်မတို အမ်ားၾကီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ Autumn winter collection ေတြကို ေနစဥ္အမွ် ထိေတြ ေျပာဆိုေနခဲ့ေပတယ္ ။ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ အသံုးေဆာင္ေတြအေၾကာင္းကုိ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ ဒီရာသီ၏ အေရာင္ေတြ အဆင္ေတြအေၾကာင္းကို က်မႏူတ္ကေန လူနားပ်င္းကတ္ေအာင္ကို ေရရြတ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွ်ေအးစက္ေနတဲ့ သဘာ၀ေလၾကမ္းတစ္ခ်က္ေတာင္ က်မကိုယ္ထဲကို စီးဆင္းခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ စိုစြပ္ေနတဲ့ ႏွင္းမႈံ ႏွင္းစက္ေတြ ကို ခံစားခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ ေဆာင္းမွာပြင့္တဲ့ ပန္းရနံေလးတစ္ရိုက္ေလာက္ က်မနွာေခါင္းထဲကို တိုးမ၀င္လာခဲ့ပါဘူး။ အာရံုဦးမွာ ေႏြးေထြးေနတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္းအလွကို က်မခံစားမို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ အျမဲတမ္းလင္းထိန္ေနတဲ့ မိီးေရာင္ေတြေအာက္ ေန၀င္ဆည္းဆာအလွ ေဆာင္ညခ်မ္းေန၀င္ခ်ိန္ကို ခံစားဖို႔ ပ်က္ကြက္တာလား အခြင့္မၾကံဳခဲတာလား ဒါေတြကို ခံစားဖို႔ အသည္းနလံုးေတြ မရွိေတာ့တာလား ျပန္ဆန္းစစ္ရေပအံုးမယ္။

လူတစ္ေယာက္ဟာ အံုမိႈင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ဖို႔ သတိထားမိဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိဖူးဆိုရင္ ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ လျပည့္ေလး တစ္စင္း ေကာင္းကင္မွာသာေနတာကို မျမင္မိဘူးဆိုရင္၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေျပာင္းလွဲေနတဲ့ ရာသီဥတု သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ ပတ္၀န္က်င္နွင့္ ကင္းကြာေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ျမံဳဆိုင္ေနတဲ့ မနက္ခင္ေလး တစ္ခုကို မၾကံဳဆံုေလာက္ေအာင္ အသက္ရွင္ေနလိမ့္မယ္ဆိုရင္၊ ခိုျဖဴခိုနက္ကေလး တစ္ေကာင္ ၊ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္၊ ၾကာပန္းေလးတစ္ပြင့္ ဒါမွမဟဟုတ္ ေဆာင္ေလ တရိုက္ကို မတိေတြနိုင္ဘူးဆိုရင္ ဒါဟာ လိမ္ညာမႈလို႔ သတ္မွတ္နုိင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လိုလည္း ဆိုေတာ့ ေဆာင္မွာစီးတဲ့ ေလရွည္အညိဳေရာင္ ဖိနပ္၊ အညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဂ်ာကင္ေတြရယ္၊ စြပ္တာအပြ ေဘးလြယ္အညိဳအိတ္ေတြကို ေဆာင္ရာသီႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီတာမို႔ က်မ၀တ္ဆင္ထားခဲ့တယ္ေလ။


မယ္မဒီ

အိမ္ျပန္လမ္း

ေဆာင္းသံေသးေသးၾကားရတဲ့ ရပ္၀န္းတစ္ခုဆီက ေအးစက္ေနတဲ့ နံနက္အာရံုဟာ ေမွာင္မိုက္ျခင္းအတိသာ ျပည့္နက္ေနပါတယ္။ က်မဖုန္းကိုယူျပီး အခ်ိ္န္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ မနက္ငါးနာရီ တိတိ ေနာက္ထပ္ဆယ္ မိနစ္ဆိုရင္ က်မတို႔ကိုလာေခၚတဲ့ အငွားကားလာေခၚေတာ့မယ္။ ငါအိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသိဟာ အရာရာ ကို လန္းဆန္းတက္ထက္လာေစပါတယ္။ ထင္ထားတာတက္ ေစာစီးတိက်စြာေရာက္လာတဲ့ အငွား ကားသမား ေၾကာင့္ အနညး္ငယ္ က်မတို အေလာသံုးဆယ္ေတာ့ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အင္မတန္ဧည့္၀တ္ ေက်ပြန္သည့္ မိသားစု ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုသည့္ စကားသာ က်မေျပာတတ္ခဲ့ပါသည္။

ဂိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဆင့္ဆင့္ေက်ာ္ျဖတ္ျပိး ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္လာခဲ့ရေပမယ့္ က်မခံစားခ်က္က ဒီနုိင္ငံကို စေရာက္တဲ့အခ်ိန္တံုးက ခံစားခ်က္နွင့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကြာျခားလို႔ေနျပန္တယ္။ အိမ္ျပန္တဲ့ ခရီးလမ္းေလာက္ စိတ္လက္သက္သာတဲ့ ခရီးစဥ္ဆိုတာ ရွိပါအံုမလား ၊ ပင္လယ္ကိုျဖတ္၊ ျမိဳ႔ျပကို ေက်ာ္ ၊ ေတာလမ္းအတုိင္း ရြာစြန္ဖ်ားကို ေရေသာက္ျပီး ကုန္ေၾကာင့္ ပင္ ေလ်ွာက္ရေစအံုးေတာ့ လူသားေတြဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳဆီကို ျပန္ၾကမွာပါဘဲ။

ေလယာဥ္မယ္တစ္ဦး က်မကိုလာႏိုးတယ္ ။ ေလယာဥ္ဟာ ပ်ံတက္ေတာ့မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ခါးပတ္ေလးတပ္ပါအံုးတဲ့ ။ ဘုုရားဘုရား ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ားက်မအိပ္ေပ်ာ္သြားပါလိ့မ္. ။ အိမ္ျပန္တယ္သာ ေျပာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအိမ္ဟာ က်မရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ယာ လည္း မဟုတ္ဘူး ၊ မိသားစုသိုက္သိုက္၀ုိင္း၀ိုင္းရွိတဲ့ အရပ္ေဒသလည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ ကိုယ္နွင့္ေသြးမေတာ္ သားမစပ္၊ ဘာသာ လူမ်ိဳးမတူညီတဲ့ တုိင္းျပည္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ က်မဟာ ဒီနုိင္ငံအတြက္ ဧည္သည္တစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ နီးရာေဆြးမ်ိဳးေတာ္စပ္ထားသူ သူေတြရဲ ခ်စ္ျခင္းအေငြ႔သက္ကေလးမ်ားျဖင့္ ရုန္းကန္ုေနရတဲ့ ဘ၀ေပးေနရာေလးတစ္ခု၏ အိမ္ျပန္ လမ္းေလးပါ။

ဒီလိုနဲ႔ အဘူဒါဘီေလဆိပ္ေလးကို ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္နွင့္သိကၽြမ္းသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့အရပ္ပတ္၀န္းက်င္၊ လာၾကိဳမယ္သူ တစ္စံုတစ္ဦးေလးမွ မရွိတဲ့အရပ္ကို က်မေႏြးေထြးစြာ ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ ေလဆိပ္အျပင္ကိုေရာက္လာ အငွားကားေပၚကို က်မေလးေလးပင္ပင္ထိုင္ပစ္လိုက္ေတာ့ တယ္။ ကားဘီးကေလးမ်ား စလိွမ့္ျပီးဆိုတာႏွင့္ က်မသည္ စိတ္တံုးတံုးခ်ကာ လမ္းေလးအတိုင္း ကားေလး ေခၚေဆာင္ရာကို အပူပင္မဲ့စြာ လိုက္ပါလာခဲ့ေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္ အခ်ိန္ျမင့္လာတဲ့ကားေလးသည္ ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေျပးလြားေနသည္။ အျမန္ႏႈန္းအတိုင္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို က်မမ်က္လံုးမ်ားက အဆက္မျပတ္လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ မြဲေျခာက္ ေျခာက္ သစ္ပင္မ်ား ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္၀ွဲယာမွာ အစီအရီးတန္းစီးစိုက္ပိ်ဳး ထားသည္။ ထုိအပင္ ေလးမ်ား သည္ သဘာ၀ကိုဖိီဆန္ကာ ရွင္သန္လွ်က္ရွိၾကတယ္။သဲဖႈန္မ်ား ႏွင့္ အပင္စိမ္းစိမ္းမ်ားၾကား အေ၀း လမ္းမ ေလးသည္ ထိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႕မူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း တည္ရွိလွ်က္။ ၀ါက်င္က်င္ ဓါတ္တုိင္း အလင္းေရာင္ မ်ားက အရွိန္အ၀ါေကာင္းစြာ လင္းထိန္ေနတယ္။ ကားမွန္တံခါးေလးကို က်မအနည္းငယ္ခ် လိုက္ေတာ့ ေျပး၀င္လာတဲ့အပိုင္လိႈ္င္းက ကားေျပးနွန္းစက္တိုင္းက်မမ်က္နွာကို လာေရာက္တိေတြ ႏႈတ္ ဆက္ၾကတယ္။ က်မလည္ေခ်ာင္းထဲမွတဆင့္ က်မ ခႏၵာကိုယ္တစ္ခုလံုကုိ ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႔လို႔ သြား ေစ ပါတယ္။ စက္တင္ဘာလ အဘူဒါဘီ၏ ေနာက္ဆံုးေႏြ အပူခ်ိန္သည္ ၄၃ ဒီဂရီကို ျပေနတံုးပါလား။

စဥ္းကပ္လာတဲ့ ေခၽြးစက္ေတြ ပူေလာင္ေျခက္ေသြ႔ေနတဲ့ျမင္ကြင္းေတြ ေအာက္ ေျဖာင့္စင္းလွဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီး ေပၚေရာက္တဲ့ က်မက ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရပါတယ္။ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို အျပည့္ ဆက္ထားသည့္ ေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္ၾကီး ေတြက က်မေခါင္ေပၚကေနေရႊ႕ျပီး အေနာက္ဘက္ကို ေျပးထြက္ သြားၾကသည္ဟု ထင္ရသည္။ ကိုယ္ျမင္ေနက် နားမလည္းတဲ့ အာရပ္စာလံုးေတြက က်မကို ႏႈတ္ဆက္ ေလသလား။ လမ္းျဖတ္တံထားစင္းေပါင္းမ်ားစြာေအာက္ က်မျဖတ္ေက်ာ္လာ ခဲ့စဥ္ ေတာ့ ကိုယ့္အရပ္ ေဒသကို ေရာက္ျ႔ပီး ဟု ခံစားမိေတာ့သည္။ ေကာင္းကင္မွာ မိွတ္တုတ္ မိွတ္တုတ္ သြားလာေနၾကတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္ႏွစ္စင္း ကို အေၾကာင္းမဲ့စြာ လုိက္ေငွးမိေသးတယ္။ လမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကိးႏွင့္ အေမွာင္တရား ကင္းေသာ ဒီျမိဳ႕ျပၾကီးက က်မအတြက္ အက်ည္းတန္းျခင္း မရွိပါဘူး။ ေျမၾကီးေပၚမွာ ဇြန္ပေလာင္ပင္မ်ား စြာ ေနရာတုိင္းမွာ ျမင္ ေတြ႔ေနရတယ္ ။ ေရာ္မွည့္ေနသည့္ ဇြန္ပေလာင္ သီးမ်ားေျမၾကီးေပၚမွာ က်ဲျပန္႔ေနမယ္္ ဆိုတာ က်မ အေတြးျဖင့္ ျဖည့္ျပီးျမင္ေယာင္မိပါသည္။ စိမ္း၀ါ၀ါအရြက္စိတ္စိ္တ္ ပင္စည္ဖားဖားအပင္မ်ား ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ ခ်က္စီက အံုအံုဆိုင္းဆိုင္းမ်ားေပၚ မီးအ၀ါေရာင္မ်ား လင္းျဖားက်ေနသည္က တစ္မ်ိဳးတစ္စံု လွေနျပန္တယ္။ နရာတစ္ခ်ိဳ႔မွာ ကႏာၱရဆန္ေသာ ေျမကြက္လပ္မ်ား ႏွင့္ ျခံဳႏြယ္ပုပုေလး မ်ား ကို ကြက္ၾကား ကြက္ၾကား ၀ိုတိုး၀ါးတား အလင္းေရာင္ေအာက္၌ က်မေတြ႔ေတာ့ အလြမ္းေျပသြားတာလား ပိုလြမ္းလာတာလား ေတာ့မသိပါဘူ။ေပ်ာ္ရြင္လာသည့္ကေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။ ျမင္သမွ် အရာအားလံုးကို က်မလိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ျမင္ေနက် ျမင္ဖူးသမွ်ေတြထဲ လမ္းေဘးက ဓါတ္ဆီဆိုင္လွလွေလးေတြကိုလည္ အမွတ္တရ ျပန္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ဒီက ဆိုင္ေတြက ပိုလွေနတယ္လိုလည္း မွတ္ခ်ခ်မိတယ္။ အခၽြန္အတက္ မပါဘဲ ေခါင္မိုးျပားျပားေလးေထာင့္က်က် တိုက္ပုေလးေတြကို လူေနအိမ္ရပ္ကြက္ကို ေရာက္လာေတာ့ ေတြရျပန္တယ္။ ဒီအိမ္ေလးေတြဟာ တစ္ကယ္ေတာ့ဒီနုိင္ငံ၏ ထူးျခားတဲ့ အသြင္လကၡဏတစ္ရပ္ပါဘဲ မိုးမရြာတဲ့ တုိင္းျပည့္မို ေခါင္းမိုးျပားျပား အိမ္ေတြ ေဆာက္ၾကတာလို႔ က်မေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔တျဖည္းျဖည္း တစစ က်မစီးလာတဲ့ကားေလးဟာ ျမိဳ႕ရိပ္ျမိဳ႕ျပ ဆန္တဲ့ အသြင္သ႑န္ ေတြ တစတစႏွင့္ က်မမ်က္လံုးထဲကို ထိုး၀င္လာပါတယ္။ ပိုျပီးေမာပန္းႏြမ္းနယ္လာသလို ပိုျပီးေလးလံ ထုိင္းမႈိုင္း လိုလာပါတယ္။ ကိုယ္ေနထုိင္တဲ့ နုိင္ငံ၏အေငြ႔အသက္ ကေလးေတြကို ရူရိုက္လို႔ အားရေတာ့မွ ကားမွန္ေလးကို က်မပိတ္လိုက္တယ္။ နာရီပိုင္းအတြင္ ေျပာင္းလွဲသြားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အပူခ်ိန္ ေျပာင္းလွဲမႈ ျမန္ဆန္ေနျခင္းကလည္း က်မကို ပိုမိုပင္ပန္းေစပါတယ္။

ကားတံးခါးေလးကို အလံုပိတ္လိုက္ေတာ့ မွ ေလးေအးေပးစက္ကေပးတဲ့ အေအးဓါတ္လိႈင္းေလးကေအးျမလိုလာပါတယ္ ။ ဒါဟာ အဘူဒါဘီဘဲေလ ၊ ဒါဟာ ယူေအအီးနုိင္ငံရဲ သေကၤတတစ္ခုပါဘဲ ။ ေရေျမသဘာ၀အရင္းအျမစ္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးရျခင္းအတြက္ မ်က္နွာမြဲ ေရနညး္ငါး ျဖစ္မေနသည့္ အင္အားမ်ားျဖင့္ သဘာ၀ဖီဆန္အားခံေနတာ ဒီနုိင္၏ စတိုင္ပဲေလ။ ေရပန္းမ်ား၊ ပန္းျခင္းမ်ား၊ ျမက္ခင္းမ်ား၊ စိမ္းစိုလွပေနေသာ ဥယ်ာဥ္မ်ား၊ သဲမႈန္သဲမႊားကို ထုိးထြက္ျပီး ျပင္းထန္လွေသာ အပူခ်ိန္ေအာက္မွာ မိုးထိထိုးထြက္ေနေသာ မွန္အျပည့္ကပ္ တုိက္ျမင့္မ်ားသည္ ကမာၻျမိဳ႕သစ္မ်ား၏ ခန္႔ညားလွပမႈမ်ား ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနပါသည္။မိီးေရာင္းမ်ား၊ ဆိုင္းဘုဒ္မ်ား၊ ျပည့္က်ပ္ေနသည့္ ကားမ်ား ၊ ျပည့္လုမတတ္ျဖစ္ေနတု ဆိုင္ခန္းမ်ားႏွင့္ ေစ်း၀ယ္မ်ား ျမင္သမွ်သည့္ သစ္လြင္လင္းလလို႔ေနပါသည္။ ဒီေျမေရေအာက္မွာ ေနထုိင္ရျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္ခုဆိုရေလမလား ေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ မျဖစ္နိင္တာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူးလို က်မတသက္မွတ္ ယူဆတတ္ေနတာ ၾကာပါျပီး။ ဒီေလာက၌ လူတို၏ ဦးေနာက္သည္ အလြန္တရာ အံ့ၾသဂုဏ္ယူဖြယ္ရား ေကာင္းပါသလားဆိုတဲ့ လူသားတို႔၏ ဂုဏ္ကိုျမင့္တင္ ေပးေနေသာ အရာမ်ားစြာ တည္ရွိ ေနပါသည္။ ထုိအရာသည္ လူတို၏ ဖန္တီးျခင္း အႏွပညာ အတတ္ပညာျဖင့္ ေမာ္ၾကြေနေစရန္ တည္ေဆာက္ ထားပါသည္။ ထုိအရာမ်ားေအာက္ က်မမိန္းေမာေနခဲ့သည့္ မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီးေကာ့။

က်မ၏ မဖြံျဖိဳးေသးေသာ ဦးေနာက္မ်ား က်ားကုတ္က်ားကန္ လႈပ္ရွားလာေအာင္ ဒီနုိင္ငံက သင္ေပးခဲ့ပါသည္။ က်မ၏ အင္အားေတြ ၊ လန္ဆန္းတက္ၾကြမႈေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၊ ရွိသမွ် အခ်ိန္ေတြအားလံုးကို သိမ္းက်ဴး ေပးဆပ္လိုက္တဲ့ ဒီေနရာ၊ မာန္မာနတိုေထာင္လႊားရိုင္းစုိင္းလာေအာင္ သင္ၾကားေပးေသာေနရာ၊ လူတစ္ ေယာက္ ကို လူဘ၀လူအခြင့္အေရး လူမွန္ေနရာမွန္မွာ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ရပ္တည္ဖုိ႔ သင္ၾကားေပးတဲ့ေနရာ ၊ ဘ၀ဆိုတာ ပိုျပီးေလးနက္ခက္ခဲ့ပါလားဆိုတာ လက္ေတြျပသသင္ၾကားေပးတဲ့ေနရာ၊ ေခၽြးတီးေခၽြးစက္မ်ားျဖင့္ စိတ္ ခါးခါးသီးသီး နာက်င္ခံစာဖူးေသာေနရာ၊ မ်က္ရည္မ်ားစြာ ေၾကြက်ဖူးေသာေနရာ၊ အခ်ိန္တစ္မိနစ္ တစကၠန္႔၏ အေရးပါမႈကို သင္ၾကားေပးေသာ ေနရာ၊ လူမ်ိဳးျခားမ်ားစြာႏွင့္ ေနစဥ္ဆက္ဆံခြင့္ေပးေသာ ေနရာ ေမာပန္းမႈျဖင့္ ေပ်ာ္ရြင္စြာ သြားလားလည္ပတ္ဖူးေသာေနရာ၊ ထိုေနရာေလးကို က်မျပန္ေရာက္ျပီးေလ။ အမုန္းမ်ားစြာ ျဖင့္ အျမဲတမ္းထြက္ခြာသြားဖုိ တာစူးေနတဲ့ ေနရာေလးကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္ စြာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ဘယ္ေသာအခါမွ အေကာင္းမျမင္မိခဲ့ေသာ ေနရာေလးက က်မကို လွစ္လ်ဴရူလွ်က္ ပူျမဲပူေန စည္ကားျမဲ စည္းကားလွ်က္ပါဘဲ။ ေက်းဇူးတရားမကင္းေသာ အရာမ်ားထဲ ဤျမိဳ႔ျပေနရာေလးသည္ က်မဘ၀၏ ေထာင့္ခ်ိဳးေကြ႔ေလး တစ္ခု အျဖစ္ အဓိကေနရာမွ ပါ၀င္ေနပါေသးတယ္...

အဘူဒါဘီမွၾကိဳဆိုပါတယ္ ဆိုတဲ့စာသားေလးကို ျပတ္သားေကာင္းမြန္စြာ က်မျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ငါဟာ ဒီနုိင္ငံထဲကိုေတာ့ တံခါ္းမရွိ ဓါးမရွိ ၀င္ခ်င္သလို ၀င္ခြင့္ ရွိေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသးတယ္ဆိုတာေလးက ေက်နပ္စရာေလးပါေလဟု အေတြးမဆံုးပါဘူ း အငွားကားေလး ပါကင္ထုိးရပ္ပါေတာ့တယ္။ ဒီမွ်ေလးလံုေသာ ေသတၱာၾကီးကို ဆြဲျပီး ေနာက္ထပ္အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို က်မတစ္ေယာက္တည္း တက္ရပါအံုးမယ္.. ဘ၀ဆိုတာ ဒိလိုပါဘဲ မျမင္ရတဲ့၀န္ထုပ္ၾကီးေတြကို ဆြဲျပီး တက္ေနၾကရတာပါပဲေလ.. အခန္းေသာ့ေလးကို က်မေသခ်ာေအာင္ ျပန္စမ္းျပီးထုတ္ယူလိုက္တယ္ ။ ခရီးအဆံုးေသာ့တြဲေလးမေမ့ခဲ့သာ အေရးအၾကီးပါတယ္.... သိပ္မၾကာအခ်ိ္န္ေလးအတြင္းမွာ က်မကိုယ္ခႏၵာသည္ ဒီနုိင္ငံအပူခ်ိန္ႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္ တသားတည္း က်သြားပါလိမ့္မယ့္....

မယ္မဒီ
၁၅.၉.၂၀၁၀

ခရီးစဥ္ (၃)

ေအးစက္တဲ့ပတ္၀န္းက်င္အေငြ႔သက္ကို ရူသြင္းလိုက္တဲ့ေလထုထဲကေန က်မခံစားမိတယ္။ ငါဟာ သူမ်ားပိုင္နက္ သူမ်ားတုိင္ျပည္ကို ေရာက္ေနပါလားဆိုတဲ့ အားငယ္စိတ္ကေလးေတာ့ ၀င္သား။ ကိုယ္ျပည္ျပန္တဲ ခံစားခ်က္က တက္ၾကြေနလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ သူစိမ္းဆန္တဲ့ ေနရာတုိင္းလိုလို မွာ ေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္ေတြ၊ မ်ားလိုက္တဲ့ ဂိတ္ေတြ ၊လမ္းေတြၾကားမွာ က်မမ်က္စီကို ျပဴး ေနေအာင္ ထားမွ ကိုယ့္သြားရမယ့္ လမ္းကို တည့္တည့္တန္းတန္း ေရာက္မယ္။ ကိုယ္တုိင္ျပည္လို ေစတနာ ေရစီး ကမ္းျပိဳ ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကလည္း ခရီးသြားဟန္လြဲ ေတြရခဲ့တာကို.. တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ အဖက္ လုပ္ျပီး စကားေျပာရမွာကိုေတာင္ ဒီကလူေတြ ေၾကာက္တတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္လည္း မၾကိဳက္ သလို႔ သူတုိ႔လည္း မၾကိဳက္ၾကပါတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ customar service ေကာင္တာေတြက လမ္းဆံုတိုင္းမွာ ရွိေနတာမို႔ အားလံုးအဆင္ေျပလြယ္ကူပါတယ္။ ကိုယ္လို႔မသိတဲ့လူေတြအတြက္ ဘာမဆိုေမးစမ္းဖုိ အကူညီ ေတာင္းဖို႔ သီးသန္႔ကို ေစာင့္ဆိုင္ေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာ ကူညီၾကပါတယ္။ ဒါကသူတို႔ရဲ အလုပ္ကို ။
က်မလက္ခံယံုၾကည့္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုရွိတယ္ ။ လူဆိုတာ လူပါဘဲလို ျမင္ထားဖုိ႔ပါဘဲ။ လူတုိင္းကို လူလိုဆက္ဆံမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူကလညး္ လူလိုပဲ တုန္႔ျပန္မယ္လို႔ လက္ခံထားပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ က်မက လူေတြေနတဲ့တုိင္းျပည္တစ္ခုကို ခရီးသြားျခင္းအတြက္ ဘာမ်ားခက္ခဲ့မွာလည္းရွင္။ ျဖဴ၏ မဲ၏ ရွည္၏ လွ၏ ခ်မ္းသာ၏ ဆင္းရဲ၏ မတူညီကတာက အမွန္တရားကုိ ။ က်မလုပ္နုိင္တာဆိုလို႔ ဘယ္လိုလူေတြႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရမလည္းဆိုတာကို သင္ၾကားဖုိ႔၊ ဘယ္လိုလူေတြႏွင့္ ေရာေနွာေနထုိင္ရမလည္းဆိုတာ ေလ့လာဖိုပါပဲ ။ ဒီထက္က်မပိုျပီး ဘာမွတတ္နုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။
စိမ္းေနတဲ့မ်က္နွာစိမ္းေတြၾကား ကိုယ္ကိုလာၾကိဳမယ္ အေရာင္းေသြးတူ ကိုယ္လူမ်ိဳးတစ္ဦး ရွိေနပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ဟာ အင္မတင္အင္အားၾကီးမားပါတယ္။ ယံုၾကည့္မႈေတြ အျပည့္ေပါ့ ။ က်မေလဆိပ္ထဲက ေန ထြက္လာတယ္။တည့္တည့္မတ္မတ္ ဆီးၾကိဳေနတဲ့ က်မအစ္ၾကီးက လာၾကိဳေနပါတယ္ ။ရွာရတာ လြယ္သား ဘဲတဲ့ ။ ဟုတ္တာေပါ့ ကိုယ့္ေရကိုယ္ေျမေပၚက အေသြးသား တစ္ေယာက္ ကို ဘယ္သူကမ်ား မမွတ္မိ မခြဲျခား တတ္ဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူးေလ။



ရထားေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိတယ္။ မတူညီတဲ့အရာေတြအားလံုးကို မိန္းမပီသစြာ အလိုအေလ်ာက္ လိုက္လံမွတ္သားေတာ့တာပါဘဲ။
အေနာက္ဥေရာပဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ားလည္း လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ေမးရင္ က်မေတာ့ ေျဖခ်င္တယ္။ အေရွတုိင္းႏွင့္ ၀တ္ပံုစားပံု အသားအေရာင္မတူတဲ့ တုိင္းျပည္ကို ေခၚတာလို႔ဘဲ ေျဖခ်င္တယ္။

တူတာေကာ့ဘာမ်ားရွိသလည္းလို႔ ထပ္ေမးရင္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးစိမ္းစိုေနတာခ်င္ေတာ့ အတူတူဘဲေပါ့။ ျမက္ရိုင္းေတြကို က်မျမင္ေနရတယ္။ ျမက္ရိုင္းေတြေဘးမွာ ေရေျမာင္းေသးေသးေလး ေတြရွိတယ္။ အဲဒီေရေျမာင္ေဘးမွာ ျခံဳပုတ္ဆန္းတဲ့ အပင္ေတြ၇ွိတယ္။ ၾကိးမားတဲ့ သစ္ပင္ေတြ ေပၚမွာ ႏြယ္ဆန္ဆန္ သစ္ပင္ေတြက ရစ္ျပီးတက္ေနတယ္။ ေျမသင္းရနံ႔ရတယ္။ ေက်းငွက္အသံေတြကိုၾကားရတယ္။ လယ္ကြင္းေတြအမ်ားၾကီးရွီတယ္။ ႏြားစားက်က္ေတြ လည္း ရွိတယ္။ ရထားလမ္းေတြႏွင့္ ဓါတ္ၾကိဳးမီးတုိင္းေတြ လမ္းေဘးမွာ ရွိတာခ်င္းေတာ့အားလံုးအတူတူပါဘဲေပါ့။ မိုးဖြဲဖြဲေလးရြာေနတာက အမႊာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ မိုးမရြာတဲ့ တုိင္းျပည္မွာလညး္ က်မေနဖူးတာကို....
အိုေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ အေဆာက္အံုေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ၇ွိတာခ်င္လည္း တူညီလိုေနျပန္ပါေသး တယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကမလည္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ဟာ အဂၤလိပ္အစိုးရ ပံုစံခ်က္မွတ္္ျပီး ေဆာက္လုပ္ခဲ့ တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္ ဆိုေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ႏွစ္ေပါင္းနွစ္ရာသံုးရာက ျမိဳ႕ေဟာင္းပံုစံခ်င္ေတာ့ အေသြးအသားတူတူပါဘဲ။ ဆယ္ငါးေပ ေပႏွစ္ဆယ္ တုိက္ခန္းေဟာင္းေဟာင္းေတြ ေဆးေရာင္လင္ထိန္းေတာက္ပေနတာႏွင့္ ပိုျပီးခေနွာ္ခနွဲ ျဖစ္ေနတာေလးေလာက္သာ နည္းနည္းကြဲျပားေနတာပါ။

က်မတည္းခိုခဲ့ရပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းဟာဆိုရင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သားလမ္းေဟာင္းဘက္တို႔၊ ေရြေတာင္ကုန္းရိပ္သာဘက္ ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုဆင္ပါတယ္။ အိမ္ေတာ္မ်ားမ်ားပိုျပီးေဟာင္းႏြမ္းကာ ဘိုလ္ဆန္းေနတာေလးတစ္ခုသာ ကြာျခားပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္မွာေတာ့ တိုက္သစ္ေတြ ေနရာတစ္ျဖည္းျဖည္း ယူလာပါျပီး...

တျမိဳ႕လံုးတုိက္ေဟာင္းေတြႏွင့္ ျပည့္နက္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးကို သူတို႔လူမ်ိဳးက အင္မတန္းတန္ဖိုးထားဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဘယ္ေခတ္မွာ ဘယ္လိုေဆာက္ခဲ့တာ။ ဘယ္မင္းသားလက္ထက္ ဘာေၾကာင့္ေဆာက္တာ ၊ဘယ္သူေတြက အခုခ်ိန္မွာပိုင္ဆုိင္တယ္၊ ဘယ္မိသားစုက ေနထုိင္ေနပါတယ္ဆိုတာကို က်မတို႔ သေဘာၤစီးတံုးက အခ်ိန္ႏွင့္ ေနရာကို ကြတိကိုက္ျပီး အသံလြင့္ပါတယ္။ က်မက ဘယ္တံုးကမွ အေဟာင္းအေဆြးေတြေပၚမွာ တြယ္ဖက္ထားတဲ့ စိတ္အစြဲလွမ္းမရွိသူ ျဖစ္ေနေလေတာ့ ဖ်က္ျပီးတုိက္အသစ္ၾကီး ေဆာက္လိုက္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွဘဲလိုသာ ေတြးမိပါတယ္။

သမိုင္းဆိုတာ လက္ခံသူႏွင့္ ဆက္ခံသူေတြေပၚမွာ ေျပာင္းလွဲသြားတာဘဲမလား။ အင္အားၾကီးသူေတြဟာ သူတိုသမိုင္းကို အျမဲေျပာင္းေရးေနတာ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာပဲေလ ။ အမွန္တရားေတြဟာ အင္အားၾကီးသူေတြ ေျပာင္းေရးတဲ့ ေအာက္မွာ အျမဲကြယ္ေပ်ာက္သြားရတာဘဲမလား။ ဒီေတာ့ ဆက္ခံသူက သူတို႔သမိုင္းကို သူတိုဆက္ေရးျမဲ ဆက္ေရးေနသင့္တယ္။ ထိန္းသိမ္းရံု သာ ဆိုရင္ တစ္ေနမွာ အဲဒိအေမြအႏွစ္ေတြဟာ အိုေဟာင္းေဆြးေျမ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာ နုိင္ငံေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာက္ကြယ္တိမ္ျမဳပ္သြားရးျခင္း၏ အဓိက တရားခံဟာ ေရ႔ွအယူအစြဲ ၾကီးလြန္းမႈ၊ တင္းမာတဲ့ မိရိုးဖလာ စည္းကမ္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ သူတို႔တိမ္ေကာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီနုိင္ငံဟာ တူးေျမာင္းျမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနအထိ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ အေမြအႏွစ္မ်ားစြာထဲက ကမာၻႏွင့္ခ်ီျပီး စာဖြဲရေလာက္ေအာင္ တစ္ျမိဳ႕လံုးကို စနစ္တက် ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ တူးေျမာင္းေတြေၾကာင့္ ဒီနုိင္ငံဟာ ကမာၻေက်ာ္ပါတယ္။ ေရာက္ေလရာအရပ္ ကားလမ္းေဘးမွာ တူးေျမာင္းေတြ တည္ရွိေနပါတယ္။ ကားမပိုင္ခ်င္ရင္သာေနမယ္ ေလွေလးတစ္စီးေတာ့ ပိုင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ပင္လယ္ေရမ်က္နွာျပင္ေအာက္ ၂ မိတာခန္႔မွ် ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့ အရပ္ေဒသကိုပိုင္ဆိုင္ရတဲ့ ဒီလူမ်ိဳးေတြဟာ သူတိုပိုင္ဆိုင္တဲ့အရပ္ေဒသကို ေရဖံုးလြမ္းမႈေအာက္ကေနကာကြယ္ဖို႔ရန္အတြက္ တူးေျမာင္းမ်ားစြာကို တူးခဲ့ၾကပါတယ္။ သမိုင္း၀င္ေလာက္ေအာင္ တစ္နုိင္ငံလံုးဟာ တူးေျမာင္းမ်ားစြာျဖင့္ စိမ္းစိုလန္းဆန္းေနပါတယ္။ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေပါမ်ားတဲ့ ဘ၀ေပးလွတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေရ ႏွစ္တခါ ငတ္တလွည့္ ၾကံဳေနရတာကို ေတြးမိပါေသးတယ္။ တန္းဖိုးထားတာခ်င္ မတူတာလား။ အျမင္အသိမတူတာလားေတာ့ က်မမသိဘူး ေခ်ာင္းဆိုတာ ေခြးေသေကာင္ ပုတ္ေတြေမ်ာေနျပီး အိမ္ကအမိႈက္ေတြကို သြားပစ္တဲ့ေနရာလို႔ ယူဆထားၾကတာကို။ ေခ်ာင္းနားေရာက္ရင္ ႏွာေခါင္းေလးပိတ္ျပီး ျဖတ္မယ္။ အမိႈက္ကို လွစ္တာပစ္ျပီးေျပးခဲ့ ကို္ယ့္အျဖစ္ကိုလည္း ကိုယ္ျပန္ျမင္ေယာင္မိပါေသးတယ္။ စိမ္းေနျမက္ခင္းေဘးမွာ ေရညစ္စိမ္စိမ္းေတြ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ရွိေနမယ္။ တခါတေလေတာ့ စက္တပ္ေလွေတြ ျဖတ္ေမာင္းသြားမယ္။ ေရဘဲေတြ ဗိ်ဳင္းေတြ လာနားမယ္၊ အျဖဴေရာင္ ဘဲငန္းၾကီးေတြ သြားလာေနမယ္ ။ စာေသာက္ဆိုင္တစ္ခ်ိဳ႔ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါကိုအေနာက္ဥေရာပလို႔ေခၚရမွာေပါ့ရွင္။
ထူးဆန္းတာတစ္ခုေတာ့ရွီတယ္။ အင္းေလးေရကန္ကို ေျခမခ်ဘူးေပမယ့္ အင္းေလးအေၾကာင္းကိုေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးအေတာ္မ်ားက သိၾကပါတယ္။ ထူးျခားတဲ့ အသြင္စရိုက္ေတြျဖင့္ အင္းေလးဟာ ေနခ်င္ဖြယ္ ေကာင္းတယ္။ အင္းသူအင္းသားေတြဟာ ရိုးသားတယ္ဆိုေပမယ့္ ဘယ္ျမန္မာလူမ်ိဳးကမွ အင္းေလးထဲမွာ တစ္ကူးတက အိမ္၀ယ္ျပီးအနားသြားယူတယ္ဆိုတာမၾကားမိခဲ့ပါဘူး ။ ဒါေပမယ္ ဒီတူးေျမာင္းမေလာက္ေလးမေလာက္စား ေပတရာသာသာေဘးတစ္ခ်က္ေဘးမွာေတာ့ ဆိုက္ကပ္ေနတဲ့ ေလွအိမ္ေတြ အမ်ားၾကီးကိုေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳအိမ္ေတြက ျပတုိက္ဆန္းတယ္ အနားယူရံု စာၾကည့္တုိက္သေဘာ ၊ နားေနခန္းလိုမ်ိဳးေဆာက္ထားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လံုး၀အိမ္မရွိဘဲေရေပၚမွာဘဲ ေလွႏွင့္ေနၾကတယ္။ အစိုးရဆီမွာ အခြန္မေဆာင္ထားတဲ့ လိုင္စင္မဲ့အိမ္ေတြမွာေတာ့လွ်ပ္စစ္ႏွင္gass မရွိဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ခရီးပန္း ဆာေလာင္ေနတဲ့ က်မႏွေခါင္းထဲကို တိုး၀င္လာတဲ့ အကင္ရနံ႔ေလးကို က်မ မေမ့နုိင္ခဲ့ပါ။ ေအးခ်မ္းတယ္ဘဲ ဆိုရမလားရွင္ ။ ေလာဘနည္းတာဘဲလား၊ ခ်မ္းသာဒါဘဲလား က်မအသိညဏ္လိုက္မမွီတဲ့အရာေတြ ရွိတဲ့ ေနရာကို ဥေရာပလိုသာ ဆိုလိုက္စမ္းပါရေစ။

မယ္မဒီ
၁၃.၉.၂၀၁၀

ခရီးစဥ္ ( ၂ )

မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္စြာ အမ်ားသူငွာကဲ့သို ခရီးသြားဟန္လြဲ လူတစ္ဦးျဖစ္ခ်င္တဲ့က်မေလ အနီေရာင္ passport ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကိုင္ဆိုင္ျပီး ဂိတ္အ၀င္၀ကို ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်သာ တံဆိပ္တံုးထုရန္ ၾကာျမင့္သည္ ဤဂိတ္မွဴးသည္ က်မစာအုပ္ကိုေတာ့ မ်က္နွာဖံုးမွေက်ာဘတ္အတိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါသည္။ က်မဟာ ဘယ္ကလာသလည္း ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာသလည္း ဘာလာလုပ္သလညး္ ဘယ္နုိင္ငံကလညး္ဆိုသည့္ ေမးခြန္းေတြကို က်မကို ေမးပါေတာ့တယ္။ က်မစိတ္ေတြ အထြဋ္ထိပ္ကိုေရာက္ရွိလာပါေတာ့မယ္။ သူ႔အပူပါလားေပါ့ ငါဘာသာငါ လာခ်င္လိုလာတာ ပိုက္ဆံတတ္နုိင္လုိလာတာ၊ ဘီဇာရလာလိုလာတာဘဲ ဆိုတဲ့ စိတ္ရိုင္းေတြက ပူးကပ္လာပါေတာ့တယ္။ က်မစာအုပ္ထဲက ဘီဇာတံဆိပ္ကို အေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနပံုက အသည္းယားလိုက္တာေနာ္။ အင္မတန္စိတ္ပ်က္တဲ့ မ်က္နွာမိ်ဳးမျဖစ္မိေအာင္ က်မအေ၀းကိုေျငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သိပ္ထူးဆန္းတဲ့စကားတစ္ခြန္းကိုေမးပါတယ္။ ေငြဘယ္ေလာက္ပါလည္းတဲ့ cash or credit လားတဲ့ ဘုရားကိုတမိရံုဘဲေပါ့ရွင္။ ငါဆီမွာ ေလာက္ငွတဲ့ ေငြေၾကးအတုိင္းတာ ပါလာပါတယ္ ဒီခြင့္ရက္ကေလးကို အလည္သက္သက္ ေရာက္လာတာပါလို႔ ေျဖပါေသာ္လည္း ဤဂိတ္မွဴးသည္ တံုးထုရန္လက္တြန္႔ေနပါေသးတယ္။ သူထက္ပိုျပီး ရာထူးျမင့္သူတစ္ဦးကို လွမ္းေခၚပါသည္။ ထုိသူသည္ က်မအား သီးသန္ေနရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။ ျပီးလွ်င္က်မဆီက ေလယာဥ္လက္မွတ္အျပန္အတြက္ ၀ယ္ထားျပီးသလားဆိုတာေမးပါတယ္။ က်မက က်မဆီမွာ ပါလာတဲ ့စာရြတ္စာတမ္းေတြကို ေအးေအးဆဲဆဲထုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ေပါ့ နင္မွာအဲေလာက္အလုပ္ေတြ အားေနမွေတာ့ ဒီစာရြတ္ေတြကို နင္ဖတ္ဖို သင့္တယ္လို႔ က်မေတြးလိုက္တယ္။ သူလိုခ်င္တာေရာ မလုိုခ်င္တာေရာအားလံုးေပးလိုက္တယ္။ က်မ ဟိုတယ္ဘိုကင္တင္ထားတာေတြ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ အသြားအျပန္ကို ေငြေခ်းျပီးသားစာရြတ္ေတြေရ၊ က်မအအလုပ္ကေနေထာက္ခံေပးထားတဲ့ ခြင့္စာရြတ္ေတြကိုျမင္ေတာ့ ဘာျပသာနာမွမရွိပါဘူးတဲ့ မင္းအဲဒီနုိင္ငံလက္ရွိအလုပ္လုပ္ေနသူတစ္ေယာက္ဘဲဆိုျပီး က်မကို လိုလိုလားလား တံုးထုေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘုရားဘုရား က်မဆီမွာ ဒူဘိုင္းနုိင္ငံကေပးထားတဲ့ ဘီဇာဟာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နွစ္ေက်ာ္သာ က်န္မေနဘူးဆိုရင္ က်မဒီနုိင္ငံကို ၀င္ခြင့္ေပးခ်င္မွ ေပးမယ္ထင္တယ္။ ေရႊျမန္မာေရ က်မေတာ့ စာအုပ္အစိမ္းေရာင္ ကိုင္ခ်င္တယ္လို ဆိုရင္ အျပစ္မေျပာလုိက္ပါနဲ႔။ က်မလူ႔အခြင့္ေရးဆိုတဲ့စကားလံုးအတိမ္အနက္ကို အေတာ္အတန္ေလး သေဘာေပါက္နားလည္းေနပါျပီး။ ငါ့က်မွအသည္းကြဲဆိုတဲ့သိီခ်င္းအတိုင္းဘဲေပါ့ ငါ့က်မွ ဘာေၾကာင့္အေမးခံရလည္းဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကိုယ္တုိင္းသိေပးမယ့္ အေမးလံုး၀မခံခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အသားေရာင္မခြဲျခားပါဘူးဆိုတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြမွာ စာအုပ္အေရာင္ေတြလိုက္ျပီး ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူတစ္ေယာက္ ေရႊျမန္မာကို အသံေတာင္မထြက္တတ္ဘူးဆိုမွေတာ့ အသံထြက္တတ္တဲ့ တုိင္ျပည္သူတစ္ေယာက္က်မျဖစ္ခ်င္တာ က်မသာလွ်င္မွားေနပါလိမ့္မယ္။


မခင္မ်ိဳးခ်စ္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္အမိျမန္မာျပည္ကို ခြင့္ရက္မွာမျပန္ဘဲ အေမကိုေက်ာ္ ေဒြးေတာ္ေတြၾကား အင္မတန္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚလာအေျပာင္းလွဲၾကားမွာ လိုက္ေျပာင္းေနရတဲ့ လက္ထဲက ေငြစာရြတ္ေတြအေၾကာင္း စိတ္မညစ္ရမယ္တုိင္းျပည္၊ ခဏတာ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္မွာ ၾကံဳေတြ႔ရမယ့္ ဒုကၡဆိုးေတြ မိဘေဆြးမ်ိဳးေတြကို ေတြ႔ရလို ၀မ္းသာရမယ္မၾကံဘူး သူတိုေျပာသမွ် ဘုရားတစရာ ဘ၀ဆင္းရဲ မြမ္းက်ပ္မႈေတြကို နားမေထာင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေလေအးေပးစက္မရွိတဲ့ က်မအိမ္ကို က်မခင္တြယ္မႈေတြ ေလ်ာ့ပါးကုန္ျပီထင္ပါတယ္။ တစ္နွစ္တာ အေမာေတြေတာ့ ေခၽြးတီးေခၽြးေပါက္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ၾကားမွာ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲျပန္လာတဲ့ သူေတြကိုၾကည့္ရင္ ထိတ္လန္႔ေနခဲ့တယ္။ နင္သြားလည္း အလကားဘဲ ေစ်းေတြက ၾကီးလိုက္တာ ၊ ဘာမွလည္း စားရတာအဆင္မေျပဘူး၊ မတန္မရာေစ်းၾကီးတယ္၊ ပိုက္ဆံေတြက အသံုးကိုမခံဘူး ဒီမွာရွာတံုးကေတာ့ခက္ခဲ့လိုက္တာ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့လူေတြ ဘယ္ကေငြ ရသလည္းမသိဘူး သံုးေကာင္းစြဲေကာင္း ေနၾကတယ္။ မျပန္တာအေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့စကားလံုးေတြ ျခိမ္းေျခာက္မႈေအာက္မွာ က်မသည္ အေရွ႔ကိုမသြားဘဲ အေနာက္တစ္ရပ္ဆီကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ အေမကေျပာပါတယ္ သမီးျပန္လာလည္း အေမေပ်ာ္ပါတယ္ မျပန္လာျဖစ္ဘဲ ဥေရာပနိင္ငံတစ္ခုကို ခရီးသြားတယ္ဆိုလည္း အေမ၀မ္းသာပါတယ္တဲ့ အေမဘာကိုမ်ား ဆိုလိုခ်င္တာလည္း....


မယ္မဒီ

၁၀.၉.၂၀၁၀



အ၀ါေရာင္ျမိဳ႔ျပဆီသို႔ ခရီးတစ္ေခါက္

ေလယာဥ္စက္အင္ဂ်င္ၾကီးေတြ မရပ္မနား လည္ပတ္တုန္ခါႏႈန္းမ်ားသည္ က်မေျခဖ်ား ဖိနပ္အခၽြန္ေလးမွတဆင့္ က်မရင္ဘတ္အထိ တုန္ခါႏ႕ႈန္းအတုိင္း လႈပ္ခပ္ေနတယ္။ အျမင့္ေပ ၃၉၀၀၀ ၊ အျပင္ေလ -၄၈ ဒီဂရီ၊ မိုင္၁၀၀၀ ၊ ႏွင့္ တျခားေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေဖာ္ျပေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ TV screen ေလးကို အေၾကာင္းမဲ့ စြာ က်မၾကည့္ရင္ သင္ခါရတရားေတြ ကိုယ္ထဲစိမ့္၀င္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မွာ တကယ္လို႔မ်ား ေလယာဥ္ပ်က္က်သြားရင္ က်မဟာ ဟိုသမုဒရာထဲကို အပိုင္အစေလးတစ္ခုအျဖစ္လြင့္စင္က်သြားေတာ့မယ္ ။ ဘယ္သူမွ က်မကိုသိေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ က်မဟာ ျမံဳမႈန္တစလိုဘဲ ေရျပင္ထဲကို ဘာသိဘာသာ တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္။ သက္ရွိသက္မဲ့ ကြာဟခ်က္ တန္းဖိုတန္းတူျဖစ္ေနတဲ့ အေျခေနမွာ BRITISH AIRLINE ေလေၾကာင္းပိုင္ ေလယာဥ္ ေပၚမွာေတာ့ အလႊာတန္းစား သံုးမ်ိဳးသံုးစားခြဲျခားလို ခရီးသည္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုတင္ေဆာင္လာပါတယ္။ ပံုမွန္ခရီးစဥ္တစ္ခုလိုဘဲ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အသက္၀င္လႈပ္ရွားမႈေတြျဖင့္ စိတ္အေနာင့္ယွက္ျဖစ္စရာေတြကို ခဏခဏၾကံဳရပါေသးတယ္။ က်မေဘးက ကေနဒီယန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ဘုရားစာကိုမ်က္စီမွိတ္ျပီး အာရံုျပဳေနတယ္။ ေလယာဥ္CREWေတြကေတာ့ လိုအပ္မယ့္ အေရးေပၚ အသက္ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္စဥ္မ်ားကို ကို္ယ္ဟန္က်က် သရုပ္ေဖာ္ေနပါတယ္။ ဆုေတာင္း အာရံုျပဳေနျခင္းထက္ လက္ေတြ႔က်တာက အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး အတြက္ သိသင့္ သိထုိက္သိမ်ားကို ေလ့လာမွတ္သားျခင္းက ပိုျပီးအက်ိဳးရွိေနေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မျမင္ရေသာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာင့္နုိင္စြမ္းတဲ့ ယံုၾကည္သူ၏ စိတ္စြမ္းအင္ကမ်ား ပိုျပီး ျမင့္မားေလမလား။ ဒါေတြ က်မမသိခ်င္ေတာ့ပါ။ ခရီးတစ္ခုသြားတိုင္း လမ္းခရီးအစမွာ က်မဘုရားအားရံုျပဳတတ္ေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ က်မ crew ေတြသရုပ္ေဖာ္ေနမႈကို မစိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ အတင္းအားရံုစိုက္နားေထာင္ ေနမိတယ္။


ခု တိမ္ေတြအေပၚကို က်မေရာက္ေနတယ္ ။ အျမဲေမာ့ၾကည့္ေနရတဲ့ တိမ္ေတြက က်မေျခရင္းမွာ က်မႏွင့္ ကမာၻေျမကို သူတို႔ ျခားထားတယ္။ ၀ါဂြမ္းစေတြစုပံုထားတဲ့ ၾကမ္းခင္းတစ္ခုလို႔ တိမ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း က်မတိမ္သာ ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။ တိမ္ေတြကိုအေပၚစီးကေနၾကည့္ရတဲ့ အရသာက အရမ္းလွပပါတယ္။ ၾကီးက်ယ္ဆန္းျပားတဲ့ စကားလံုးမ်ား ရွာပါးကုန္ေလာက္ေအာင္ကို တိမ္ေတြက အ့ံၾသဆန္းၾကယ္စြာ လွပလြန္းေနတယ္။ တစ္ခါတရံေတာ့ တိမ္မဲထုေတြ တိမ္ညိုထုေတြေအာက္မွာ က်မေရာက္သြားျပန္တယ္။ ထူထဲၾကီးမားတဲ့ ထုတည္မ်ားက က်မတိုေလယာဥ္ကိုေတာင္ ဒုကၡေပးနုိင္တဲ့ တိမ္ေတြ....


တိမ္ေတြဟာ မျမင္ရတဲ့ စိတ္လိုဘဲ ကိုင္တြယ္မရတဲ့ အရာပါ။ သူအလိုလိုျဖစ္တည္ ေနတဲ့ တိမ္စိုင္ တိမ္ထု ေတြလို က်မစိတ္ေတြ တစ္ေနရာရာမွာ ဖြဲတည္ေနလိမ့္မယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြ တစ္မ်ိဳးနွင့္ တစ္မ်ိဳး ေရာေႏွာ ယွက္ႏြယ္ေနမွာေပါ့။ ယံုၾကည့္ခ်က္ေတြ၊ စိုးရိမ္းေသာကေတြ၊ လိုခ်င္တက္မက္ျခင္းေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြဟာ အသြင္တမ်ိဳးႏွင့္ သရုပ္ေဖာ္ သ႑န္ေပၚလို႔ ေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။

တစ္ခုဘဲေတြးမိတယ္။ ေဟာတိမ္ေတြလိုဘဲ ျဖဴခ်င္တဲ့ တိမ္က ျဖဴေနသလို ၊ ညိဳမိႈင္းမဲညစ္ေနတဲ့ တိမ္ေလည္းညုိမိႈင္းေနတယ္ ။ က်မစိတ္ေတြ အေကာင္းအဆိုး မခြဲျခားနိုင္ေလာက္ေအာင္ မဲညစ္ေနတာက ပိုအားသာေနေလမလား၊ တိမ္ျဖဴေတြမ်ားေနတဲ့ ေကာင္းကင္လွလွေလးႏွင့္ ဆန္႔က်င္ကာ စိတ္မေႏွာတို႔ ပုတ္ေဆြးကာ အလွပ်က္ေနေလမလား ျမင္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။


ေဖာ္မျပေပးနုိင္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြျဖင့္ တိမ္ေတြအေပၚက က်မခရီးေပါင္းမ်ားစြာ ကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနတယ္။ တခါတရံ တိမ္ေတြၾကားထဲမွာ ေလယာဥ္ဟာ တုန္ခါေနပါတယ္။ ျဖတ္သန္းသြားတဲ့တိမ္တိုက္ေတြ က က်မဆီကို ေျပး၀င္လာတယ္။ ပါးလႊာတဲ့ တိမ္သားေတြ ၾကားက က်မ ပင္လယ္ကို မၾကာမၾကာလွမ္းျမင္ေနေတာ့လည္း အေတြးက ပင္လယ္ဆီ ဆင္းသြားျပန္တယ္။ လက္သည္းခြန္ေလာက္သာရွိတဲ့ သေဘာၤေတြ စပါးလံုး တစ္ေထာက္စာေလာက္သာ ကြာျပီး ခရီးသြားေနၾကတာ ငါးၾကီးတသိုက္ ေရေပၚမွာ ကူးခတ္ေနသလိုပါဘဲ။ မတူညီတဲ့ ခရီး ၊ မတူညီတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြၾကား မတူညီတဲ့ လမ္းဆံုးေတြေအာက္ တရီးသြား သေဘာၤေတြကေတာ့ သူတိုနံေဘးနား အေပါင္းအေဖာ္ ေတြ အဲသေလာက္မ်ားျပားစြာ ခရီးသြားေနတယ္ဆိုတာ မသိရွာပါဘူး။ ေရဒါလိုင္းေပၚမွာ ျပေနတဲ့ အခ်က္ေပးအရ မနီးမေ၀းမွာ သေဘာၤေတြရွီတယ္ဆိုတာ သူတိုသိမွာပါဘဲ ဒါေပမယ့္ မ်က္လံုးျဖင့္ အမွန္တရားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ သူတို႔ အျဖစ္။ အျမင့္ေပ ၃၉၀၀၀ ေပၚက က်မအတြက္ေတာ့ သူတိုေတြ၏ ျခားနားမႈဟာ စပါးလံုးတစ္ေထာက္သာ ျခားနားေနသလို မတူညီတဲ့အမွန္တရားေတြ လည္း က်မနားမွာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ေလယာဥ္ျဖင့္ ခရီးသြားျခင္းဟာ မျမင္ရေသာ အမွန္တရားတစ္ခုကို သက္ေသထူေနတာပါဘဲေလ။


တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး ရစ္ဖြဲေနာင္ဖြဲထားတဲ့သံေယာဇဥ္ၾကိဳးယာ ရင္ဘတ္က အခ်က္ျပတိုင္း လိုက္နာေနရတ့ဲ ေရဒီဓါတ္လိုင္းေတြပါဘဲေလ...


ဒီလိုနွင့္ က်မစီးလာတဲ့ေလယာဥ္ လန္ဒန္ျမိဳ႕ၾကိီးကို ေရာက္ရန္ ဆယ္ငါးမိနစ္အလိုမွာ ေလယာဥ္ဆက္သက္ရန္အတြက္ ေနာက္ထပ္ဆယ္ငါးမိနစ္ အာကာထက္မွာ ေစာင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ယာဥ္ေမာင္းက ေၾကျငာေတာ့ က်မစိတ္ဆုိးမိပါတယ္။ ဒီလူမ်ိဳးၾကီး နုိင္ငံဟာ လူသာတင္ၾကီးက်ယ္တာမက ေလယာဥ္ကြင္းပါၾကီးက်ယ္ေနတာကိုလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေလယာဥ္အထက္အဆင္း အလြန္စိပ္တဲ့ ဟီးသရိုေလဆိပ္ဟာ ငါးမိနစ္ကို ေလယာဥ္အတက္အဆင္းျပဳလုပ္ေနပါလွ်က္ ဆယ္ငါးမိနစ္ေတာင္ ေ၀ဟင္မွာ ေစာင့္ရမယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အျမင္ကပ္ခ်င္တာေပါ့ရွင္။

ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေတာ့ကေတာ့ စိမ္းစိုးလွပါေနပါတယ္။ ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ျမိဳ႕ဆိုတာ ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ထင္ရွာေနေပမယ့္ က်မဆီမွာ သူတို႔ကို မုန္းတဲ့စိတ္က စြဲကပ္ေနေလေတာ့ အေကာင္းျမင္စိတ္ တစကေလးမွ မ၀င္ပါဘူး။ ေလဆိပ္ဟာ ေလယာဥ္ေတြႏွင့္ ျပည့္နက္ေနပါတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေလယာဥ္ျပည့္တာ ထူးဆန္းတဲ့ အရာမဟုတ္ေပမယ့္ က်မတသက္ ေလယာဥ္ကြင္းဆိုတာ ေလယာဥ္ဆင္းတဲ့ေနရာလိုသာ သိထားတယ္။ ေလယာဥ္ေတြ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီး ဆုိက္ကပ္တဲ့ေနရာကိုျမင္ရေတာ့ ေျပာစမွတ္ေပါ့ရွင္။ အျပင္ကမာၻဟာ က်မတိုသိတာႏွင့္ေတာ့ နည္းနည္းကြဲလြဲေနပါတယ္။ က်မအတြက္က ေနာက္ထပ္ ခရီးတစ္ခုကုိ ဆက္သြားရမွာမို႔ အဆင့္ဆင့္ေသာ စစ္ေဆးခ်က္ေတြကို ထပ္လုပ္ရျပန္ပါတယ္။ တစ္နာရီမွ် ေစာင့္ဆိုင္ရျပီးမွ က်မ ေနာက္ထပ္ေလယာဥ္တစ္စင္းကို ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ေလယာဥ္ဟာ က်မ၏ခရီးလမ္းဆံုးဆီသို႔ ဦးတည္ပ်ံသန္းေနစဥ္ က်မဓါတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႔ ရိုက္ရန္ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ တခဏအတြင္း အလြန္လွပေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဴခင္းတစ္ခုလံုးကို တိမ္တိုက္မဲေတြက မိုးအျဖစ္ ရြာခ်လိုက္ေလေတာ့ က်မဘာမွကို မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ က်မသိလိုက္တာက ဤအရပ္ေဒသဟာ က်မကိုပ်ဴငွာစြာ မိုးျဖင့္ ၾကိဳဆိုတယ္လို႔သာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေလးနွစ္ၾကီးမွ မိုးႏွင့္ေ၀းကြားခဲ့ေသာပင္လယ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ရြာက်ေနတဲ့မိုးေရ ၊ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလေတြကို နမ္းရိုက္ခ်င္ေနပါတယ္။ တစ္ဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြေအာက္စိုစြပ္ေနတဲ့ ေျမၾကီးကို က်မဖက္ထားခ်င္တယ္။ ယိမ္းႏြဲလႈပ္ခပ္ေနၾကတဲ့ သဘာ၀ပန္းရိုင္းမ်ား၏ လွပမႈေအာက္မွာ က်မဒီေဒသကို ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးမိပါေတာ့တယ္။ေနာက္ေက်ာကပ္ထုိင္ခံုက ခြင့္ျပန္လာတဲ့ datch သူတစ္ေယာက္ေအာ္သံကို ျပန္ၾကားမိတယ္။ hi my country hi my people i cannot see you , only lovely clouds i saw .


ေရေငြ႔ ေရစက္ေတြရိုက္ခတ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က က်မကို ဆီးၾကိဳတယ္။ ေႏြးေထြးေဖာ္ေရႊတဲ့ အိမ္ရွင္မိသားစုက ေစာင့္ၾကိဳေနပါတယ္။ က်မအတြက္ ဒီခရီးအစ ပထမေလးတင္ က်မအလြန္ေရာက္လိုခဲ့ေသာ ေဟာ္လန္နုိ္င္ငံ( Netherlands) ၏ ျမိဳ႔ေတာ္ အမ္စတာတန္( Amsterdam) ကို အဆင္ေျပေခ်ာ့ေမြ႔စြာ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ က်မေတြ႔ခ်င္လွေလ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ က်မအလြန္သြားလိုလွေသာ ခရီးမ်ားစြာကို က်မခရီးဆက္ရန္ အင္အားမ်ား တိုးပြားေနခဲ့ပါတယ္။ ဘင္ဂိုလ္ အရပ္ ကို က်မတစ္ကယ္ေရာက္လာခဲ့ပါျပီး။ မၾကာခင္က်မ အ၀ါေရာင္ ေနၾကာပန္းေတြကို ျမင္ရေပအံဳးမယ္…


မယ္မဒီ

၁၀.၉.၂၀၁၀