တံခါးေပါက္

ညိုးႏြမ္းေနေသာ အေရာင္မ်ားနွင့္ နားမက်မ္းေသာ စိတ္


ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ဒီစကၠန္႔ ကို ပိုင္ဆုိင္ေနပါလ်က္ လူဆိုတဲ့ တဲ့ သတိၱ၀ါဟာ အတိတ္ကို ျပန္သြားလိုတတ္ပါတယ္။ အနာဂတ္ကို လွန္ေလာကာ ေရွာင့္ၾကည့္လိုျပန္တယ္ ။ ေမ်ာက္က ဆင္းလာတယ္ လို အသိအမွတ္ ျပဳ ခံထားရတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္အတိုင္း ဂဏာမျငိမ္တဲ့ အတြင္းစိတ္ မေနာဟာ ဟုိကူး ဒီကူး အလုပ္မ်ားေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္ဆီကို ေရာက္လိုေရာက္ေနမွန္းေတာင္ ရွာမရေဖြမရ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ အေတြးကုိ ေျခရာလိုက္ စိတ္ကိုျပန္ဆုတ္ကာ ေတြးမိတဲ့ အေတြးကို စာလံုးေဖာ္ၾကည့္မိပါတယ္။ စိတ္ေနာက္ကို လိုက္မိတဲ့ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း မနားမေန လႈပ္ရွားေနေပမယ့္ အေတြးေနာက္ကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ အမီွလိုက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္ခဲ့လိုေနပါေသးတယ္။ ကိုယ္စိတ္ကို ကိုယ္မလိုက္နိင္တဲ့ အျဖစ္ထက္ ဆိုး၀ါးတဲ့ အျဖစ္ ဘယ္မွာ ရွီပါအံုးမလည္းေနာ္...

စိတ္ထဲ သိုေလာသို႔ေလာ ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ပံုေဖာ္မိေနတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလွျပီး ေသခ်ာမကြဲျပား ဘဲ ေ၀း၀ါးေနတာကို စိတ္ထဲ မတင္မက် ခံစားခ်က္ကလည္း မစားသာတဲ့ အျဖစ္..

ေ၀၀ါးေနတဲ့ အရာေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနတာကိုက ဘ၀လုိ႔မ်ား ေခၚေလးသလားလို က်မထင္မိတယ္။ ဘ၀ဆိုတာကလည္ လူတိုင္းစိတ္တိုင္းက် တတ္တဲ့ အရာေတာ့မဟုတ္ တတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ အျဖစ္ကို ဆိုးလွျပီးလို လူတိုင္းထင္ၾကစျမဲပါဘဲ။ မ်က္ရည္ေပါင္းမ်ားစြာ စြန္းထင္ဖူးတဲ့ အတိတ္ကိုလည္း အခုအျဖစ္ေလာက္ မဆိုးေသးပါဘူးလို ေတြမိတတ္ၾကေသးတာကို ။ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳေတြခဲ့ရတဲ့အတိတ္မွာ ကိုယ္ဟာရုပ္ေသးရုပ္ တစ္ရုပ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူမ်ားၾကိဳးဆြဲခံ ကျပခဲ့ရတာကို ကိုယ္တိုင္ဇတ္လိုက္ျဖစ္ခဲ့ျပီး ကိုယ့္ဇတ္ကို ကိုယ္ မေရးခဲ့ဘူးလို ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္က ဇတ္ဆရာမဟုတ္ခဲ့လို မွားယြင္းခဲ့တဲ့ ဇတ္ေတြကို ကခဲ့မိသလားလို ေတြးမိေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ထင္တယ္။ ဇတ္ဆရာ အလိုက် မင္းသားငိုတယ္ဆိုရင္ မငိုတတ္တဲ့ မင္းသားကိုဘယ္ကခိုင္းပါမလည္း ကိုယ္တုိင္အလိုတူခ့ဲ ၾကလိုေပါ့ .. တစ္ခါတစ္ေလ အလိုတူ ငိုခဲ့တယ္ ။ တစ္ခါတစ္ေလ မွားယြင္းစြာ ငိုတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ လည္း တစ္ကယ္ကို ငိုစရာေတြ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္ငိုေနတာ ကိုယ္ငိုခ်င္လို႔ ငုိတာမဟုတ္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြ ဟန္ေဆာင္က် ခိုင္းတာမ်ိဳးလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။

က်မထင္တယ္ ဘ၀ဆိုတာ ေျပာမျပနိုင္တဲ့ အရာေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ေတြးတစ္စရာတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္လာျပန္တယ္ ။ ကိုယ္ေတာင္ ကုိယ့္ျပသာနာေတြႏွင့္ မအားမလပ္နိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ကို ၀င္စြပ္ဖက္လိုတဲ့လူေတြကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံအျဖစ္ ဖန္ဆင္းလိုပါသတဲ့ ။ က်မအ့ံၾသတယ္ ။ ကိုယ္တုိင္ဘယ္လို လည္စင္းေပးရမလည္းမသိတဲ့ အျဖစ္ မွာ သူမ်ားကို ကြန္မန္း( ၾကိဳး ကိုင္ ) ေပးခ်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကို သိပ္ေတာ္တာဘဲလို စိတ္ရွိတိုင္းသာဆို က်မေတာ့ လက္ဆြဲနဳတ္ဆက္ခ်င္ပါတယ္။
`ငါ` ဆိုတဲ့အစြဲကို ျခံဳမယ္။ အတၱကို အဆံုးစြန္းဆံုး တံခြန္းလြင့္ထားျပီး `ငါ` ေၾကာင့္ `ငါ` ကြယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ငါစြဲ ေရာဂါ ရေနသူေတြကလည္း ကိုယ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ လက္ညိုးထုိးမလြဲေလေတာ့ ကိုယ္ကို္ကိုယ္ေတာင္ ဒီေရာဂါ ႏွင့္ကြင္းလံုး ကၽြတ္ပါ့မလားလို႔ ဆိုတာ မေသခ်ာတဲ့ အျဖစ္ပါ ။

ဒါဆို လိမ္လည္လွည့္စားျခင္းနွင့္ ၾကံဳလာတဲ့အခါ ဘယ္လိုသေဘာထားမလည္းေပါ့ ၊ အင္း က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုရွင္း ပါတယ္။ ခြင့္မလြတ္သင့္တဲ့ လူက်င့္၀တ္ ေဖာက္ျပန္းျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဘုရားထက္ ကိုးကြယ္ရာမရွိဘူူး ယံုၾကည္ရာမရွိဘူး ဆည္းကပ္ရာမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ လူတန္းဖိုးဆိုတာ ကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ အေနျဖင့္ လူဆိုတာ ထုိက္သင့္တဲ့ တန္းဖိုးတစ္ခုေတာ့ ရွိေနသင့္ပါတယ္။ ျပန္လည္ အစားထုိုး ၀ယ္ယူလိုရတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာကို ခိုး၀ွက္ျခင္းထက္ လူတစ္ေယာက္ ၏ ယံုၾကည့္ျခင္း ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကို ဘာနဲတန္ဖိုးျဖတ္ ၾကမလည္း။ ဘယ္လို အစားထုိးၾကမလည္း ေသရြာပါ ဒဏ္ရာေတြ မျမင္ရတဲ့ အတြင္း စိတၱဇ ၀ိညာဥ္ ကို ဖ်က္ဆီတဲ့ လူတစ္ေယာက္ထြက္ ခြင္လြတ္ျခင္းဟာ မတိုက္တန္း ပါဘူး ။

လိမ္လည္းလွည့္စားမႈနဲ လံုး၀ဆန္းက်င့္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့ နလံုးသားတစ္ခုကို ဘုရားသခင္ က လုူတိုင္းကို လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ တူမွ်မႈ မရွိေလာက္ဘူးလိုေတာ့ က်မစြပ္စြဲခ်င္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရျခင္း၏ အဓီကအက်ိဳးအျမတ္ဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ခံစားဖို႔ဘဲ ျဖစ္တယ္။ ``လူတစ္ေယာက္အသက္ရွင္ဖို႔ အတြက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကိုယ့္ဆီပးမယ့္ လူလည္းရွိရမယ္.. .. ကိုယ္က ျပန္ေပးမယ့္လူေတြလည္း ရွိမွ အသက္ရွင္ႏုိင္မယ္.. `` သတၱ၀ါကို ေမတၱာမထားနိုင္တဲ့ လူဟာ အရိုင္းအစုိင္း တစ္ေကာင္းသာ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့ ။ လူသတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတဲ့ လူ႔ရင္ဘတ္မွာ အသက္ရူေနတာကလြဲ လို႔ နလံုးသာ တစ္ကယ္မရွိပါဘူး။

အဲဒီလို ကြဲလြဲခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ မတူညီသူေပါင္းမ်ားစြာ ျဖင့္ စုစည္းကာ ရပ္တည္ေနရတဲ့ ဘ၀ဆိုတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ လတစ္လ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဟာ လူတိုင္းအတြက္ ျဖတ္သန္းဖို႔ အလြန္ကို ခက္ခဲ့လြန္းလွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အသက္ရူေနတယ္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကိုယ္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးခြန္္းထုတ္ဖို႔ အခြင့္မၾကံဳတဲ့ အေျခေနမ်ားျဖင့္ လူေတြ အျမဲျပံဳးေနၾကပါတယ္။ ေပ်ာ္ပါးျမဴးတူးေနၾကတယ္။ အျမဲတမ္း ေပ်ာ္ပြဲရြင္ပြဲေတြကို ရွာကာေနၾကတယ္။ မြန္းက်ပ္မႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္လိုၾကတယ္လို႔ အလြန္လွပတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ေပးၾကတယ္။ တကယ္ေပ်ာ္ၾကပါသလားဆိုတာကိုေတာ့ က်မလည္းမေမးၾကည့္ရဲပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္နဲ ပိုက္ဆံေတြကေတာ့ ေသာက္ေသာက္လဲွပါဘဲ။ ရယ္ေမာျခင္းဟာ ဘ၀၏အမတန္ေကာင္းမြန္းတဲ့ အနားယူ စိတ္ေျဖသိမ့္မႈသာ ဆိုရင္ ေဒါသခ်င္းခ်င္းထြက္ကာ ေသခ်င္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္က လူတစ္ေယာက္ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေနရတဲ့ ဒုကၡကို သတိျပဳျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာလွျပီး ။ ျပံဳးျခင္းဟာ ရယ္ေမာျခင္း၏ နိဒါန္း လို ေတြးမိဖူးခဲ့တာကို။

ေလာဘေဒါသဆိုတာ စိတ္ဆိုးစိတ္အနယ္ေတြ ေပါက္ကြဲ စိမ့္ထြက္ျခင္းလုိ ယူဆလို ရနိုင္ပါတယ္။ အသိညဏ္ကသာ ထိန္ခ်ဳပ္သြားတာပါ။ အိုမင္းျခင္း ညီမွ်ျခင္း ေဒါသ ၊ ရင့္ေရာ္ျခင္း ညီမွ်ျခင္း ေမာပန္းျခင္းေပါ့ ။ ဘ၀မွာ လြမ္းေမာရျခင္းေလာက္ ဆင္းရဲပင္ပန္္းျခင္း ညီမွ်တာ မရွိဘူးလို ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္ခက္ခဲ့ခဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခု ေအာင္ျမင္ခ်ိန္ မွာ အသာယာဆံုး စည္းစိမ္ဥစၥာလိုဘဲ လြမ္းေမာရျခင္းဟာလည္း အဖိုးတန္တဲ့ ရသတစ္ေပါ့ ရွင္ .. ဘ၀ဆိုတာ လြမ္ေမာေနရျခင္း လို တင္စားလိုက္ပါရေစ .. .. ..