ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ရျခင္းသည္ ဘုရားဆုကို ပန္ခြင့္ရွိသည့္အတြက္ ျမတ္၏တဲ့ ။
မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ရျခင္း သည္ အေမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္ျပီး သားျမတ္
တစ္ေယာက္ေမြးဖြားေလေသာ္ ပိုျမတ္၏တဲ့ .
အေမတစ္ေယာက္ဆီမွာ ဘယ္သူမွ မတတ္စြမ္းႏုိင္တဲ့ ေမွာ္အတတ္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ အသည္း
နလံုးတစ္စံုရွိေနတယ္ ။ အဲဒီ အ သည္းနလံုးက ဖန္းဆင္းတဲ့ အရာဟူသမွ် ဤေလာကမွာ ျပိဳင္ဘက္ကင္း
တဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာမ်ားျဖင့္ ျပည္နက္လိုသာ ေနပါ တယ္။ လွ်ပ္တျပက္တံု႔ ျပန္လိုက္တဲ့ ဆင္ျခင္တံုး
ကင္မဲ့ေနတဲ့ အသိပင္လွ်င္ သားသမီးတစ္ေယာက္အတြက္ အေကာင္း ဆံုး အမွန္ ဆံုး ဆိုတဲ့ ဆိုတဲ့
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေပးစြမ္းႏုိ္င္တဲ့ သူဟာအေမဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ အားႏြဲပါ တယ္ ဆိုတဲ့မိန္းမတစ္
ေယာက္ က လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ပါတယ္။ အသည္းငယ္တယ္ အား ႏြဲတယ္ဆိုတာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
၏ အရည္ အခ်င္း ျဖစ္ ေကာင္း ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ အေမတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ အေမဟာ
တ ေလာ က လံုး တြင္ အခိုင္မာဆံုး ေတာင္ တန္းၾကီးျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္။
အေမဆီမွာ သိပ္ခ်ိဳတဲ့ သၾကားလံုးတို႔ရွိတယ္ ။ အဲဒီ သၾကားလံုးေတြ အရည္ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ စကားလံုးေတြ
ကို အေမက ေျပာ တတ္တယ္။ အေမဟာ ရွိတ္စပီးယား အသည္းနလံုးထက္ သာလြန္တဲ့ ကဗ်ာအတတ္တို
တတ္ကၽြမ္းတယ္ အေမေျပာတဲ့ ပံုျပင္ ေလာက္ ဘယ္ပံုျပင္မွ မေကာင္းတတ္ပါဘူး။ အေမဆီမွာ တဆာဆာ
ေအာ္ငိုေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို တခဏခ်င္း အငို တိတ္ ေစတဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ အေမဆီမွာ အ
ဟာရမ်ိဳးစံုကို တီတြင္ခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္တဲ့ လက္တစ္ေခ်ာင္းရယ္ ေႏြးေထြး စြာ ေပြ႔ခ်ီထား တတ္တဲ့ လက္တစ္
ေခ်ာင္းရယ္ အလံုျခံဳဆံုး ရင္ခြင္တစ္ခုရယ္ အဲဒီအရ ာမ်ားသည္ အေမကို အေမ ျဖစ္ေသာ အေမ ပိုင္းဆုိင္
ေသာ အရာမ်ားျဖစ္ပါတယ္။
ရူးသြပ္ေနေသာ စိတ္မနံ႔သည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ သူ႔ရင္ေသြးကို သူမသိေသာ မသိစိတ္ျဖင့္ ျပဳစုေစာင့္
ေရွာက္ တတ္ပါ သည္။ ေကၽြးေမြး တတ္ပါသည္။ ဘ၀ေပးမေကာင္းေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ သူသား
သမီမ်ားအေပၚ သူ၏ဘ၀ျဖင့္ အေလွ်ာ္ အစား ျပဳကာ မတတ္သိေသာ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုျဖင့္ အသက္ဆက္
ေစပါသည္။ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာ အတြက္ မိမိကိုယ္ကို စေတးခံ ကၽြမ္းေလာင္းခံေနေသာ အေမ၏
မ်က္နွာ စြာကို ေစ်းတန္း တစ္ေလွ်ာက္ျမင္ေတႏုိင္ပါသည္။ သူဆင္းရဲမတစ္ေယာက္သည္ ရြာစဥ္တေလွ်ာက္
ေတာင္းရမ္းကာ ေတာင္းရမ္း ေကၽြးႏုိင္ၾကပါသည္။ မိခင္ ပစ္သြားတဲ့ သားသမီးေလာက္ ေလာကမွာ မ်က္နွာ
ငယ္တာရွိပါအံုးမလား ``အမိမဲ့သား ေရနညး္ငါးတဲ့´´ မိမိရင္မွ ဆင္းေသာ သားသမီးကို စြန္႔ျပစ္ရက္
တဲ့မိန္းမမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီမိန္းမသည္ အေမမဟုတ ္ေသးလုိ စြန္ပစ္ႏုိင္တဲ့ စြန္ရက္ေလတဲ့ နလံုး
သားျဖစ္ ေနေသးလိုပါ။ အေမတစ္ေယာက္ အျဖစ္ မတိုက္တန္လုိ ေရွာင္ေျပးသြား ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္ ။
ကေလးေမြးတုိင္း အေမမဟုတ္ေသးပါဘူး။ အေမဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သူရင္ေသြးကို စြန္႔လိ္မ့္မယ္မထင္ပါဘူး။
ေလာကနီ ယာမ တစ္ခုအျဖစ္ ေညာင္ ပင္ ၾကီး ေအာက္မွာ ေညာင္ပင္းေသးေသးေတြ ေပါက္တတ္တယ္။
ေခြးမေဘးပတ္လည္း မွာ ေခြးသား ေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္း ေနတယ္။ အေမေတြ ေဘးမွာ အေမကို
က်ီစား ေဆာ့ေနေသာ ကေလးမ်ား၊ ငို္ယိုေနေသာ ကေလး မ်ား ၊ အေမ့ရင္ထဲ တိုးေခြ ေနေသာ
ကေလးမ်ားျဖင့္အေမ တစ္ေယာက္အသြင္ကို ေဖာ္ေဆာင္လိုေနပါတယ္။
ခ်စ္တတ္ေသာ အေမျဖစ္ေစ ၾကမ္းတမ္းေသာ အေမျဖစ္ေစ သိမ့္ေမြေသာ အေမျဖစ္ေစ ဆင္းရဲေစ ခ်မ္းသာ
ေစ မိသားစု၏ ပင္မေသြးေၾကာဟာ အေမသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အေမေၾကာင့္ မိသားစုကို ျပည့္စံုေစတယ္ ။
ေလာကကို ခ်စ္တတ္ ေစတယ္။ အေမတစ္ေယာက္ ဖန္ဆင္းေပးတဲ့ ကမာၻေလးက အျမဲသာယာလုိ
ေနပါတယ္။ အေမ၏ ေမတာၱကို ေမွာ္ လို တင္းစားရင္ အေမ တတ္ေသာ ေမွာ္အတတ္သည္ က်မတို႔
မသိေသာ မသိႏုိင္ေသာ အရာမ်ားထဲ အထူးျခားႏွင့္ အလွဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္။
က်မျမင္ကြင္းထဲကို မိသားစုတစ္စု တစ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာေနတယ္ ။ ထူးျခားတဲ့ မိသားစု
အသြင္မို႔ က်မ မ်က္ လံုး မ်ားကို တြယ္ကပ္ထားလုိက္တယ္။ တည္ျငိမ္တဲ့ အေဖျဖစ္သူက ၀ကစ္ကစ္
မိန္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုင္ရင္ လွမ္း ေလွ်က္ လာသလို စိတ္ပုတီးကိုလည္း လက္တစ္ဖက္တြင္
မွတ္၍ေနပါသည္။ သားေလးကို တြန္းလွည္းေပၚတင္းရင္ တြန္းလာ တဲ့ အမိ်ဳး သမီး မ်က္ႏွာ မွာ
ဘာမေရာင္အစြန္းမွ မရွိဘဲ တစ္ကယ္မိခင္တစ္ေယာက္၏ မ်က္နွာ တစ္ခုျဖင့္ ၾကယ္လင္လုိ ေနပါ
တယ္။ က်မ ေတြး လုိက္မိတယ္ ဒီအမ်ိဳးသမီး ကိုယ္အ၀တ္အစားေတာင္ ကိုယ္တုိင္မွ ၀ယ္၀တ္ပါ
့မလား သူေယာက်ၤား ၾကိဳက္တာ ေရႊြး၀တ္ မယ္ ထင္တယ္ လို႔ က်မေတြးေနတံုး . အဲဒီအမ်ိဳးသမီး ပစၥည္းတစ္ခုေပၚအာရံုေရာက္ကာ ေနာက္က်က်န္ခဲ့တယ္ ။ က်မမ်က္လံုးက အမ်ိဳးသမီး ဆီေရာက္ေနတံုး
ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိတဲ့ ကေလးမေလးက အေဖလက္ကို ကိုင္းရင္ ၀ါးလံုးကြဲ ေအာ္ငို ပါ ေလ
ေတာ့တယ္။ က်မ မ်က္လံုးေကာင္းမေလးဆီေရာက္သြားေတာ့ ေအာ္ငိုေနတဲ့ သမီးေလးကို စိတ္က
သီကေအာင့္ မ်က္နွာ ျဖင့္ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိတဲ့ သမီးကေလးကို သူ႔အေဖစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
လူသူၾကားထဲ ထေအာ္တဲ့ သမီးကေလးကို အေဖ ျဖစ္ သူ စိတ္တုိသြားေနတာ မ်က္ႏွာေပၚ
အထင္သား ေပၚလြင္လိုေနပါတယ္။ ကေလးေအာ္သံေၾကာင့္ တံုးခါသြားတဲ့ ကိုယ္ျပည့္ျပည့္ကို
လွ်ပ္စီးထက္လ်င္ျမန္တဲ့ စိတ္ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာေသာ အေမျဖစ္သူသည္ ဘာစကားမွ
မေျပာဘဲ မ်က္လံုးျဖင့္သာ သူ႔ ေယာက်ၤာျဖစ္သူကို ေမးျမန္ပါတယ္။ ဘ ာအေျဖမွလညး္ မ
ေစာင့္ဘဲ ကေလးျဖစ္သူကို ခ်ီကာ ဟိုေ၀းေ၀းကေလးကို ထြက္ သြားပါတယ္။ သူရင္ဘတ္ထဲ
စကားတိုးတုိးေလးေတြ ေျပာေနပါတယ္။ တစ္ခ်က္ေလာက္နမ္းကား ရင္ဘတ္မွာ ကတ္ ထား
ျပန္ပါတယ္။ စကားတုိးတိုးေလးေတြ ထပ္ေျပာကာ ေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကေလး
အငိုတိတ္လားပါ တယ္ ။ ေနာက္ထပ္စကားတုိးတုိးေလးေျပာလုိက္ေတာ့ ကေလးမေလး
လုိက္ရယ္သလို အေမျဖစ္သူကလည္း ရယ္လိုက္ ပါတယ္။ ခဏ ေန ေတာ ကေလးမေလး
မ်က္နာ ေကာင္ကင္လုိ ၾကည္လင္လုိလာပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ကေလးမေလး ထိုင္ရာက ထကာ
ခံုဆြဆြ လုပ္ ေနပါတယ္။ အေဖျဖစ္သူကေတာ့ တြန္းလွည္းေလးးကို တြန္းကာ ထြက္သြားတယ္ ။
အေမက သမီးနွင့္ အတူ တူ ေနာက္က လိုက္ လာပါေတာ့ တယ္။ က်မေရွ႕ က ကေလးမေလး
ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတံုး ကေလးမေလး သီခ်င္းဆုိကာ ကိုယ္ လႈပ္ရင္ ျဖတ္ သြားပံုကို
က်မမ်က္၀န္းထဲ မွာ စြဲထင္က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုမ်ား ဒီကေလးစိတ္ကို ေျပာင္းေပး လုိက္ပါလိမ့္
က်မ အေတြး ျဖင့္ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အေမေတြ ပိုင္ေသာ ေမွာ္လက္သည္
သိပ္ကိုထူးဆန္းေသာ အတတ္ပညာတစ္မ်ိဳးဟုသာ ေတြးရင္ က်မက်န္ေနခဲ့သည္။
မယ္မဒီ
Saturday, October 25, 2008
Friday, October 24, 2008
ဆုေတာင္း
ငါ ဒူးေျခစံုညြတ္ရင္း ပန္းတစ္ပြင့္ ေၾကြက်ဖို႔ ငါဆုေတာင္းျခင္း အလုပ္ကို အရပ္မနား ျပဳမိတယ္။ ငါ့အလိုဆႏၵမျပည့္မခ်င္း ငါဆုေတာင္းျခင္းကို မရပ္ဘူး လို အဓိဌါန္ ျပဳလုိက္တယ္။ ညတစ္ညမွာ အနံမ်ိဳးစံု ၊ အဆင္းအေသြးမ်ိဳးစံုတဲ့ ပန္းပြင့္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ငါ့ေရွ႔ကို ပန္းမိုးရြာတယ္။ ၾကိဳက္တဲ့တစ္ပြင့္ကို ယူေစတဲ့။ ငါလည္း ပန္းတစ္ကို ေကာက္ကာ ငါသြားလိုရာ ခရီးကို ဆက္သြားတယ္။
ငါခရီးဆက္ေနတံုး တစ္စံုတစ္ေယာက္ကလာေမးတယ္း``နင္ေကာက္လိုက္တဲ့ ပန္းက ဘာပန္းလည္းတဲ့ `` ငါျပန္ေျဖ လုိက္ တယ္`` ငါမသိဘူးလို႔`` ျပီးေတာ့ ငါသြားေနတဲ့ ခရီးကို ငါဆက္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က ေမးျပန္တယ္``ပန္း နာမည္ ဘာေလးတဲ့`` `` ငါလည္းမသိဘူးလို ေျဖရျပန္တယ္`` ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္ျခား တစ္ ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ေမးလာျပန္တယ္`` ပန္းက ဘာအေရာင္ေလးေလးတဲ့ `` အင္း ငါမသိျပန္ဘူး လို႔ ခပ္တုိတိုေလး ငါေျဖလိုက္တယ္။
တစ္ကယ္ေတာ့ ငါေရႊးမိတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္၏ အေၾကာင္းငါမသိခဲ့သလို ပန္းတစ္ပြင့္ ၏ အရည္အေသြးကို ငါတစ္ကယ္မသိပါဘူး ။
ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြ အေၾကာင့္ကိုလည္း ငါ မသိခဲ့သလို ဘယ္ပန္းက အလွဆံုးလည္းဆိုတာ အဆင္းအသာဆံုး အေတာက္ပဆံုး ဆိုတာ ငါမသိဘူး။
လံုး၀ငါမသိခဲ့တဲ့ အရာကေတာ့ ဒီပန္းကို ဘာလုပ္ရမလည္းဆိုတဲ့ ေမးခြန္းထက္ ဘာေၾကာင့္ ဒီဆုေတာင္းကို ေတာင္းေနခဲ့မိ သလည္းဆိုတာဘဲ ဒါေပမယ့္ ပန္းတစ္ပြင့္ ေၾကြက်လာေစဖို႔ ငါဆုေတာင္းခဲ့တယ္။
လူတိုင္း ဆုေတာ့ ေတာင္းတတ္ၾကတယ္ ဒါေပမယ့္ဘာေၾကာင့္ ေတာင္းေနၾကသလည္းဆိုတာ သူတုိ႔ေသခ်ာ မသိၾကပါဘူး သူတို႔သိတာ ေတာင္းတဲ့ ဆုတုိင္းျပည့္၀ရေစသားတဲ့ .. .. ..လိုသလို ဆုေတာင္းပုိင္ခြင့္ ရွိပါသတဲ့လား ဒါဆုိ က်မ နတ္သမီးတစ္ပါး ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္တယ္......
မယ္မဒီ
ငါခရီးဆက္ေနတံုး တစ္စံုတစ္ေယာက္ကလာေမးတယ္း``နင္ေကာက္လိုက္တဲ့ ပန္းက ဘာပန္းလည္းတဲ့ `` ငါျပန္ေျဖ လုိက္ တယ္`` ငါမသိဘူးလို႔`` ျပီးေတာ့ ငါသြားေနတဲ့ ခရီးကို ငါဆက္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က ေမးျပန္တယ္``ပန္း နာမည္ ဘာေလးတဲ့`` `` ငါလည္းမသိဘူးလို ေျဖရျပန္တယ္`` ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္ျခား တစ္ ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ေမးလာျပန္တယ္`` ပန္းက ဘာအေရာင္ေလးေလးတဲ့ `` အင္း ငါမသိျပန္ဘူး လို႔ ခပ္တုိတိုေလး ငါေျဖလိုက္တယ္။
တစ္ကယ္ေတာ့ ငါေရႊးမိတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္၏ အေၾကာင္းငါမသိခဲ့သလို ပန္းတစ္ပြင့္ ၏ အရည္အေသြးကို ငါတစ္ကယ္မသိပါဘူး ။
ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြ အေၾကာင့္ကိုလည္း ငါ မသိခဲ့သလို ဘယ္ပန္းက အလွဆံုးလည္းဆိုတာ အဆင္းအသာဆံုး အေတာက္ပဆံုး ဆိုတာ ငါမသိဘူး။
လံုး၀ငါမသိခဲ့တဲ့ အရာကေတာ့ ဒီပန္းကို ဘာလုပ္ရမလည္းဆိုတဲ့ ေမးခြန္းထက္ ဘာေၾကာင့္ ဒီဆုေတာင္းကို ေတာင္းေနခဲ့မိ သလည္းဆိုတာဘဲ ဒါေပမယ့္ ပန္းတစ္ပြင့္ ေၾကြက်လာေစဖို႔ ငါဆုေတာင္းခဲ့တယ္။
လူတိုင္း ဆုေတာ့ ေတာင္းတတ္ၾကတယ္ ဒါေပမယ့္ဘာေၾကာင့္ ေတာင္းေနၾကသလည္းဆိုတာ သူတုိ႔ေသခ်ာ မသိၾကပါဘူး သူတို႔သိတာ ေတာင္းတဲ့ ဆုတုိင္းျပည့္၀ရေစသားတဲ့ .. .. ..လိုသလို ဆုေတာင္းပုိင္ခြင့္ ရွိပါသတဲ့လား ဒါဆုိ က်မ နတ္သမီးတစ္ပါး ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္တယ္......
မယ္မဒီ
Sunday, October 19, 2008
ေျခရာ
နင္ရယ္သံေတြ ငါ့ထံပါး ကမ္းကပ္တံုး
ငါ့ရင္ တံတား အသင့္မျဖစ္ေသးဘူး ခ်စ္သူ
ကုန္းတစ္ပုိင္း ေရတစ္ပုိင္း မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့
ငါ့ရင္ဘတ္ေပၚ နင္ခ်ီသြားတဲ့ ၾကိဳးရာေလးေတြ
ငါဆိုတဲ့ ငါ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တံုးက.. ..
တစ္ကယ္ေတာ့ ငါဟာ မင္းလာနားတံုး
လက္သည္းရာ ပြန္းပဲ့သြားတဲ့ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္း
မင္းကိုက္ခ်ီသြားတဲ့ သစ္သီးတစ္လံုး
မင္းပ်ံသန္းေတာ့ မတ္တပ္ရပ္
က်န္ေနခဲ့တဲ့ သစ္တစ္ပင္ပါ....
ငါဆုေတာင္းတစ္ျခမ္း လြင့္စဥ္ေၾကြက်ေတာ့
စကားတစ္ခြန္း အလိုမတူ လြမ္းအခြဲမွာ
ေျခရာတစ္စံု ငါရင္ကို လာကၽြံတယ္ ခ်စ္သူ
`` အလြမ္းတဲ့ ´´
အလြမ္းေတြ ပူးကပ္ေနတဲ့ စုန္းေျခရာေတြ
ညမွာအသက္ရွင္တဲ့ ငါ့ရင္တစ္ျခမ္းမွာ က်န္ဆဲပါ။
ငါ့ရင္ တံတား အသင့္မျဖစ္ေသးဘူး ခ်စ္သူ
ကုန္းတစ္ပုိင္း ေရတစ္ပုိင္း မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့
ငါ့ရင္ဘတ္ေပၚ နင္ခ်ီသြားတဲ့ ၾကိဳးရာေလးေတြ
ငါဆိုတဲ့ ငါ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တံုးက.. ..
တစ္ကယ္ေတာ့ ငါဟာ မင္းလာနားတံုး
လက္သည္းရာ ပြန္းပဲ့သြားတဲ့ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္း
မင္းကိုက္ခ်ီသြားတဲ့ သစ္သီးတစ္လံုး
မင္းပ်ံသန္းေတာ့ မတ္တပ္ရပ္
က်န္ေနခဲ့တဲ့ သစ္တစ္ပင္ပါ....
ငါဆုေတာင္းတစ္ျခမ္း လြင့္စဥ္ေၾကြက်ေတာ့
စကားတစ္ခြန္း အလိုမတူ လြမ္းအခြဲမွာ
ေျခရာတစ္စံု ငါရင္ကို လာကၽြံတယ္ ခ်စ္သူ
`` အလြမ္းတဲ့ ´´
အလြမ္းေတြ ပူးကပ္ေနတဲ့ စုန္းေျခရာေတြ
ညမွာအသက္ရွင္တဲ့ ငါ့ရင္တစ္ျခမ္းမွာ က်န္ဆဲပါ။
Saturday, October 18, 2008
က်မခ်စ္ေသာ အရာမ်ား
မနက္ျဖန္ဆုိတာ ရွိမေနခဲ့ရင္ ဒီေန႔မွာ ငါေသဆံုးေကာင္း ေသဆံုးႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ဆိုတာ ရွိေနသေရႊ႔ အသက္ဆက္မယ့္ အင္အားတစ္စ ယူေဆာင္လာေပးတတ္တဲ့ ေနမင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ႏုိးထစမွာ ဘုရားအာရံုျဖင့္ မဂၤလာဆိုတာကို ယူတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ေလေသာ အေတြးအေခၚ ပိုင္ရွင္၊ စိတ္ႏုလံုးကို ေလွ်ာ္ဖတ္ခဲ့ေလေသာ မိခင္ ႏွင့္ ဖခင္ ၊ အသိအာရံုအပိုင္းအစမ်ားစြာ စြန္႔က်ဲေပးေလေသာ ဆရာ ထိုလူမ်ား၏ မိတၱာရိပ္၌ က်မေလာက ကို က်မခ်စ္တတ္လာခဲ့တယ္။ ထုိအရာမ်ားက မနက္ျဖန္ဆိုေသာ ေန႔ရက္မ်ားဆီကို က်မကို ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။
ဤ အခ်ိဳးအဆစ္မေျပျပစ္ေသာ ဘ၀ဆိုသည့္ ေက်ာက္ဆစ္တစ္ရုပ္ကို က်မကိုယ္တုိင္ ေန႔ႏွင့္ ည ေပါင္း မ်ားစြာ က်မဖန္တီး ခြင့္္ရေနသည့္ ဤေလာကေျမျမင္တြင္ က်မခ်စ္ေသာအရာေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိေနပါသည္။ ထိုအရာမ်ားထဲတြင္ ေႏြးထည္း လွပေသာ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ က်မကိုယ္ေပၚ ထုိးဆင္းေနတာကို အလြန္တရား ႏွစ္သက္တတ္ပါသည္။ က်ဲျပန္႔လိုက္ေသာ အစာမ်ားကို လွယွက္ စားေသာက္တတ္သည့္ ခိုျဖဴ၊ ခိုျပာ၊ ခိုနက္ မ်ားအျပင္ အစာခြက္ကိုင္းထားေသာ ေၾကြက်လွဆဲဆဲ အဖိုးအိုးတစ္ေယာက္၏ နလံုးကိုလည္း က်မခ်စ္ပါတယ္။ နံနက္စာ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ အေမ၊ က်မဆီက လုလုစားတတ္တဲ့ ညီမ ကိုလည္း က်မခ်စ္ပါတယ္။
မိုးရြာသံ ဆက္တုိက္ၾကားရတဲ့ ညေတြကို ခ်စ္သလို ၊ သိပ္ေအးတဲ့ ေဆာင္ညကိုလည္း က်မခ်စ္ပါတယ္။ အမႈိက္ပံုႏွင့္ လူတစ္ခ်ိဳ နီးကပ္စြာ ရိုက္ယူထားတဲ့ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ခ်စ္သလို ၊ ေရႊေရာင္လြမ္းေနတဲ့ ဘုရား ပုထုိး ရူခင္းမ်ားကိုလည္း က်မသိပ္ခ်စ္ပါသည္း။ ဘုရားေဘးေစ်းဆုိင္းတန္းေတြကို ခ်စ္သလို ေၾကြက်ေနတဲ့ ေျမႏွင္းပန္းကေလးေတြကို က်မသိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ခေရေတြ ၀ယ္တဲ့ျမိဳ႕ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္တဲ့ ျမိဳ႕ က်မကို ေမြးတဲ့ ျမိဳက အဲဒီျမိဳ႕ေလးကိုလည္း က်မက ခ်စ္ပါတယ္။
အႏွအရြထုဆစ္ထားတဲ့ လက္ရာေကာင္း ပန္းပုရုပ္မ်ားကို က်မခ်စ္သလို စုပ္ခ်က္ထက္ထက္ ေဆးခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းေရးထားတဲ့ ေဆးေရာင္ျပည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားမွ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ရွပ္ရွင္မ်ားအထိီ က်မခ်စ္ပါတယ္။ သဃာၤေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံၾကြေသာ မနက္ခင္းကို က်မအလြန္ခ်စ္သလို ေဆးဆိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖင့္ စည္ကားေနေသာ ညေနခင္းမ်ား ကိုလည္း က်မခ်စ္ပါသည္။အိပ္တန္း၀င္းေသာ ငွက္တန္းမ်ား ၊ ေၾကးစည္ထုသံ သာယာေနေသာ ဆုေတာင္းသံမ်ား ထိုအရာ သည္လည္း က်မခ်စ္ေသာ စာရင္းတြင္ ပါ၀င္ ပါသည္။
ကိုယ္ဗလာျဖင့္ ေလွေလွာ္ေနေသာ တံငွာသည္မ်ားရွိရာ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးကို ခ်စ္ခဲ့သလို က်မေနေသာ သဲကႏာၱရ သဲပင္လယ္ ပူပူ လႈိင္းလံုးမ်ားကို လည္း က်မခ်စ္တတ္လာပါျပီး။ အသားျဖဴေသာ သူ၊ အသားမဲေသာ သူ၊ ဆံပင္ေရႊေရာင္ကို လွသည္ဟု ျမင္ သလို တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးေနေသာ ဆံပင္မ်ားအား က်စ္ဆံမီွးေလး ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုလည္း က်မႏွစ္သက္စြာ ကိုင္ကြယ္ တတ္လာပါျပီ။ ညမွာ ၾကယ္ေတြကိုခ်စ္သလို စကားမ်ားေသာ အဖြားကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ အိပ္ခါနီး တ၀ီ၀ီျမည္ေနတဲ့ ျခင္မ်ားကို ေမတၱာျဖင့္ သတ္ျဖတ္တတ္တဲ့က်မကိုယ္ က်မအဆံုး ခ်စ္ပါတယ္။
ေဟာဒီေလာကၾကီးမွာ က်မခ်စ္ေသာ အရာမ်ားစြာ တည္ရွိေနသေရႊ႔ ဒီကေန႔ ကုန္ခမ္းသြားေသာ အားအင္မ်ား ၊ အထပ္ထပ္ က်ဆင္း သြားေသာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား အတြက္ သီးခ်င္းသံမ်ားရွိေနသေရႊ႔ ကဗ်ာမ်ားလွပေနသေရႊ႔ မနက္ျဖန္ဆိုေသာ ေနရက္မွာ က်မ၏ လုိခ်င္ေတာင္းတမႈမ်ား ေလာဘမ်ား ေမာဟမ်ားကို လိုက္လွံရွာေဖႊရင္း က်မအသက္ ရွင္ေနအံုးမွာပါ။
မယ္မဒီ
ဤ အခ်ိဳးအဆစ္မေျပျပစ္ေသာ ဘ၀ဆိုသည့္ ေက်ာက္ဆစ္တစ္ရုပ္ကို က်မကိုယ္တုိင္ ေန႔ႏွင့္ ည ေပါင္း မ်ားစြာ က်မဖန္တီး ခြင့္္ရေနသည့္ ဤေလာကေျမျမင္တြင္ က်မခ်စ္ေသာအရာေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိေနပါသည္။ ထိုအရာမ်ားထဲတြင္ ေႏြးထည္း လွပေသာ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ က်မကိုယ္ေပၚ ထုိးဆင္းေနတာကို အလြန္တရား ႏွစ္သက္တတ္ပါသည္။ က်ဲျပန္႔လိုက္ေသာ အစာမ်ားကို လွယွက္ စားေသာက္တတ္သည့္ ခိုျဖဴ၊ ခိုျပာ၊ ခိုနက္ မ်ားအျပင္ အစာခြက္ကိုင္းထားေသာ ေၾကြက်လွဆဲဆဲ အဖိုးအိုးတစ္ေယာက္၏ နလံုးကိုလည္း က်မခ်စ္ပါတယ္။ နံနက္စာ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ အေမ၊ က်မဆီက လုလုစားတတ္တဲ့ ညီမ ကိုလည္း က်မခ်စ္ပါတယ္။
မိုးရြာသံ ဆက္တုိက္ၾကားရတဲ့ ညေတြကို ခ်စ္သလို ၊ သိပ္ေအးတဲ့ ေဆာင္ညကိုလည္း က်မခ်စ္ပါတယ္။ အမႈိက္ပံုႏွင့္ လူတစ္ခ်ိဳ နီးကပ္စြာ ရိုက္ယူထားတဲ့ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ခ်စ္သလို ၊ ေရႊေရာင္လြမ္းေနတဲ့ ဘုရား ပုထုိး ရူခင္းမ်ားကိုလည္း က်မသိပ္ခ်စ္ပါသည္း။ ဘုရားေဘးေစ်းဆုိင္းတန္းေတြကို ခ်စ္သလို ေၾကြက်ေနတဲ့ ေျမႏွင္းပန္းကေလးေတြကို က်မသိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ခေရေတြ ၀ယ္တဲ့ျမိဳ႕ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္တဲ့ ျမိဳ႕ က်မကို ေမြးတဲ့ ျမိဳက အဲဒီျမိဳ႕ေလးကိုလည္း က်မက ခ်စ္ပါတယ္။
အႏွအရြထုဆစ္ထားတဲ့ လက္ရာေကာင္း ပန္းပုရုပ္မ်ားကို က်မခ်စ္သလို စုပ္ခ်က္ထက္ထက္ ေဆးခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းေရးထားတဲ့ ေဆးေရာင္ျပည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားမွ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ရွပ္ရွင္မ်ားအထိီ က်မခ်စ္ပါတယ္။ သဃာၤေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံၾကြေသာ မနက္ခင္းကို က်မအလြန္ခ်စ္သလို ေဆးဆိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖင့္ စည္ကားေနေသာ ညေနခင္းမ်ား ကိုလည္း က်မခ်စ္ပါသည္။အိပ္တန္း၀င္းေသာ ငွက္တန္းမ်ား ၊ ေၾကးစည္ထုသံ သာယာေနေသာ ဆုေတာင္းသံမ်ား ထိုအရာ သည္လည္း က်မခ်စ္ေသာ စာရင္းတြင္ ပါ၀င္ ပါသည္။
ကိုယ္ဗလာျဖင့္ ေလွေလွာ္ေနေသာ တံငွာသည္မ်ားရွိရာ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးကို ခ်စ္ခဲ့သလို က်မေနေသာ သဲကႏာၱရ သဲပင္လယ္ ပူပူ လႈိင္းလံုးမ်ားကို လည္း က်မခ်စ္တတ္လာပါျပီး။ အသားျဖဴေသာ သူ၊ အသားမဲေသာ သူ၊ ဆံပင္ေရႊေရာင္ကို လွသည္ဟု ျမင္ သလို တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးေနေသာ ဆံပင္မ်ားအား က်စ္ဆံမီွးေလး ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုလည္း က်မႏွစ္သက္စြာ ကိုင္ကြယ္ တတ္လာပါျပီ။ ညမွာ ၾကယ္ေတြကိုခ်စ္သလို စကားမ်ားေသာ အဖြားကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ အိပ္ခါနီး တ၀ီ၀ီျမည္ေနတဲ့ ျခင္မ်ားကို ေမတၱာျဖင့္ သတ္ျဖတ္တတ္တဲ့က်မကိုယ္ က်မအဆံုး ခ်စ္ပါတယ္။
ေဟာဒီေလာကၾကီးမွာ က်မခ်စ္ေသာ အရာမ်ားစြာ တည္ရွိေနသေရႊ႔ ဒီကေန႔ ကုန္ခမ္းသြားေသာ အားအင္မ်ား ၊ အထပ္ထပ္ က်ဆင္း သြားေသာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား အတြက္ သီးခ်င္းသံမ်ားရွိေနသေရႊ႔ ကဗ်ာမ်ားလွပေနသေရႊ႔ မနက္ျဖန္ဆိုေသာ ေနရက္မွာ က်မ၏ လုိခ်င္ေတာင္းတမႈမ်ား ေလာဘမ်ား ေမာဟမ်ားကို လိုက္လွံရွာေဖႊရင္း က်မအသက္ ရွင္ေနအံုးမွာပါ။
မယ္မဒီ
Thursday, October 16, 2008
အာရုံဦး
ေကာင္းယံတိမ္းခင္း ေငြမင္းျဖာလွ်င္
လမင္းေစာင္းသံ တိုးတိုခတ္လွ်င္
ႏွင္းျဖဴတစ္သင္း ေလညွင္းခံဆင္း တုိးတုိးရယ္လွ်င္
ၾကယ္ျဖဴတစ္ပြင့္ လင္းလက္ပ်ံလွ်င္
ညနတ္သမီး ပု၀ါးပါးတစ္စ
ေလအခတ္မွာ အသိမ္းေနာက္က် ၀တ္စေလ့ျဖင့္
အရွက္ထပ္တဲ့ ေတးႏွခ်ိုဳေသာ မိုးေသာက္ယံ၀ယ္
ေဆာင္ေတာ္ကူးမယ့္ ေမာင္ေတာ္ညမင္း အံစံုၾကိတ္ရင္း
အာရံုဦးမွာ ေၾကးစည္ခတ္သံ တရားသံျဖင့္ နလံုးပိုက္ရင္း
မိုးေသာက္တံခါး သူဆြဲဖြင့္လို လင္းၾကက္ေခၚတယ္..
မယ္မဒီ
လမင္းေစာင္းသံ တိုးတိုခတ္လွ်င္
ႏွင္းျဖဴတစ္သင္း ေလညွင္းခံဆင္း တုိးတုိးရယ္လွ်င္
ၾကယ္ျဖဴတစ္ပြင့္ လင္းလက္ပ်ံလွ်င္
ညနတ္သမီး ပု၀ါးပါးတစ္စ
ေလအခတ္မွာ အသိမ္းေနာက္က် ၀တ္စေလ့ျဖင့္
အရွက္ထပ္တဲ့ ေတးႏွခ်ိုဳေသာ မိုးေသာက္ယံ၀ယ္
ေဆာင္ေတာ္ကူးမယ့္ ေမာင္ေတာ္ညမင္း အံစံုၾကိတ္ရင္း
အာရံုဦးမွာ ေၾကးစည္ခတ္သံ တရားသံျဖင့္ နလံုးပိုက္ရင္း
မိုးေသာက္တံခါး သူဆြဲဖြင့္လို လင္းၾကက္ေခၚတယ္..
မယ္မဒီ
ေလာကဒဏ္
ေလာကဒဏ္
ထီးေစာင့္နတ္သမီး
အလာေနာက္က်တဲ့တစ္ေန႔
ငါ့ဘ၀စာမ်က္နွာမွာ
ရႈံးပြဲတို႔ ဆတိုး ရွူးံခဲ့ဖူးတယ္။
အသူရာျမစ္ထဲ ထုိးႏွစ္ေနတဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္စံုကို
ကမ္းမျမင္တဲ့ အေတြးေၾကာထဲ
လက္ပစ္ကူး ရွာေနတံုး
ေမခလာ လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္။
အျပစ္ရွာတတ္တဲ့ မ်က္လံုး
စကားခၽြန္ေတြ ၾကားထဲ
ငါ့ကိုယ္ငါ ယစ္ပူေဇာ္မိတဲ့ အျဖစ္
ၾကက္ေျခေခတ္တတ္တဲ့ လက္တစ္စံုေရွ႔
ငါကုိယ္ငါ ထုိးေပးေကၽြးမိတဲ့အျဖစ္
ငါရင္ဘတ္မွာ မွင္နီရာသာ ျပည့္ခဲတယ္။
အဆိပ္ရည္စြဲေသာ ပ်ားဖြက္အံုးနား
ငါ့မုတ္ဆိတ္ လမ္းခင္းမိတဲ့ အျဖစ္၊
အမွန္တရားတြက္ ေသာက္တဲ့အဆိပ္ရည္က ခ်ိဳလိမ့္မယ္
ဒါေပမယ့္ ေသာကအတြက္ မ်ိဳသိပ္ရတဲ့ ေလပူတစ္ခ်က္က
ငါကိုယ္ငါသတ္တဲ့ လူသတ္ကြင္း တလင္းျပင္ထဲ
ငါႏွင့္ ငါ့စိတ္ စီးခ်င္းထိုးပြဲ တစ္ခုဘဲ
အင္းေလာကဒဏ္တဲ့
ငါဘ၀ စာမ်က္နွာတစ္ခ်ိဳ႔
မ်က္ရည္ၾကား ပက္လက္ေမ်ာ
ေပၚတစ္လွည့္ ျမဳပ္တစ္လွည့္
ငါ့အရႈံးေတြ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တစ္ရက္ဘဲ
ထီးေစာင့္နတ္သမီး
အလာေနာက္က်တဲ့တစ္ေန႔
ငါ့ဘ၀စာမ်က္နွာမွာ
ရႈံးပြဲတို႔ ဆတိုး ရွူးံခဲ့ဖူးတယ္။
အသူရာျမစ္ထဲ ထုိးႏွစ္ေနတဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္စံုကို
ကမ္းမျမင္တဲ့ အေတြးေၾကာထဲ
လက္ပစ္ကူး ရွာေနတံုး
ေမခလာ လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္။
အျပစ္ရွာတတ္တဲ့ မ်က္လံုး
စကားခၽြန္ေတြ ၾကားထဲ
ငါ့ကိုယ္ငါ ယစ္ပူေဇာ္မိတဲ့ အျဖစ္
ၾကက္ေျခေခတ္တတ္တဲ့ လက္တစ္စံုေရွ႔
ငါကုိယ္ငါ ထုိးေပးေကၽြးမိတဲ့အျဖစ္
ငါရင္ဘတ္မွာ မွင္နီရာသာ ျပည့္ခဲတယ္။
အဆိပ္ရည္စြဲေသာ ပ်ားဖြက္အံုးနား
ငါ့မုတ္ဆိတ္ လမ္းခင္းမိတဲ့ အျဖစ္၊
အမွန္တရားတြက္ ေသာက္တဲ့အဆိပ္ရည္က ခ်ိဳလိမ့္မယ္
ဒါေပမယ့္ ေသာကအတြက္ မ်ိဳသိပ္ရတဲ့ ေလပူတစ္ခ်က္က
ငါကိုယ္ငါသတ္တဲ့ လူသတ္ကြင္း တလင္းျပင္ထဲ
ငါႏွင့္ ငါ့စိတ္ စီးခ်င္းထိုးပြဲ တစ္ခုဘဲ
အင္းေလာကဒဏ္တဲ့
ငါဘ၀ စာမ်က္နွာတစ္ခ်ိဳ႔
မ်က္ရည္ၾကား ပက္လက္ေမ်ာ
ေပၚတစ္လွည့္ ျမဳပ္တစ္လွည့္
ငါ့အရႈံးေတြ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တစ္ရက္ဘဲ
Saturday, October 11, 2008
ျခစားေနေသာ ၀ိညာဥ္
ျခစားေနေသာ ၀ိညာဥ္
က်မ၏ ဘိုင္အိုေဒတာ
က်မနာမည္လား အေဖေပးခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အေမြေပါ့ ၊ ဒါေပမယ္ အဲဒီအမည္ကို ေျပာင္းဖို႔ ရက္ဆက္မ်ားစြာ ငိုခဲ့သူက အဲဒီအမည္ပိုင္ရွင္ က်မ ကိုယ္တုိင္ ။ က်မ အမုန္းဆံုးလား ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ အားလံုးဘဲ အိမ္ျပန္ မလားခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ အငွားခ်တတ္တာ ဆုိလို က်မတစ္ေယာက္ဘဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သခ်ၤာ ႏွင့္ ျမန္မာစာထက္လြဲလို ဖတ္စရာ တစ္အုပ္မွ ပါမလားတတ္ေပ။ တမင္ေမ့ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္က မီနွင္းစာအုပ္ ။က်မ အေၾကာက္ဆံုးလူသားက အေဖ။ က်မ ၏ ပထမဆံုး က်ဴရွင္ ဆရာက အေဖ စာမရမခ်င္း ထမင္းစားခြင့္မရေအာင္ ပညာကို လိုလားသူ။ က်မ၏ မွတ္ညဏ္သည္ ပိုဖတ္ေလေလ ပို ေမ့ေလေလ အရိုက္ခံရေလေလ ပိုအိပ္ငိုက္ေလေလက က်မ၏ အက်င့္ ။ က်မ၏ စာဖတ္ခ်ိန္သည္ အတန္းပိုင္ စာမေမးခင္ အခ်ိန္ စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္ ညဏ္အထက္အျမက္ဆံုးအခ်ိန္ ။ က်မ၏ အားသာခ်က္သည္ တခဏခ်င္း စာတစ္ပုဒ္လံုးကုိ အတန္းပိုင္းေရွ႔ ၀ါးခ်ႏုိင္တဲ့ အက်င့္ ေကာင္း ။ က်မ၏ တစ္ခုတည္းေသာ အရည္အခ်င္းက စာမ်က္ႏွာ ေပါင္းမ်ားစြာကို လက္တန္းခ်ေရးႏုိင္ျပီး မွင္နီေပါင္းမ်ားစြာ ျဖင့္ အမွတ္တစ္၀က္ဘဲ ရတတ္သည့္ ျမန္မာစာ။ အညံဆံုး ဘာသာရပ္ အဂၤလိပ္စာ အေတာ္ဆံုး ဘာသာ ရပ္ သခ်ၤာ ။ က်မအေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ ေက်ာင္းတစ္၀က္ အမွတ္မထင္ပိတ္တဲ့ေန႔ အိမ္မျပန္ဘဲ ပင္လယ္ျပင္ကို ခိုးသြားရတဲ့ အရသာက အေကာင္းဆံုး။ ဗလာစာအုပ္မွန္သမွ် အရုပ္ဆြဲပစ္လိုက္တဲ့ က်မ၏ အထံု ပါရမီ ။ ထူးျခားခ်က္ မုန္ဖိုးဘယ္ေတာ့မွ မေပးတဲ့ မိဘ၏ စည္းကမ္း ၾကီး မားမႈေၾကာင့္ ပိုက္ဆံေခ်းျပီး မုန္၀ယ္စားတတ္တဲ့ က်မက အိမ္ကို လာမယ့္ ဧည္သည္ကို မျမဲေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား က်မဆိုေသာ က်မအား ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။
က်မႏွင့္ အေဖ
သိပ္ကို ထူးခၽြန္ေသာ အေဖ က သားဦးကို လိုခ်င္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သားအစား ေရာက္လာတဲ့ က်မကို အေဖက ထူးခၽြန္ေအာင္ အျမဲအားထုတ္တတ္ပါတယ္။ က်မက အေဖ့ အသံကို ၾကားရင္ ဖတ္စရာ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ အနားမွာ မရွီေအာင္ ဖ်ာလိမ္အသစ္ေတြ ၾကားထဲ ထိုးသြင္းဖြက္ တတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာအုပ္ ပံုနိပ္စာလံုးထက္ လက္ေရးလွေစလိုေသာ အေဖႏွင့္ ေက်ာက္စာထက္ ပိုမိုခ်ဳပ္ေထြးေအာင္ ေရးတတ္တဲ့ က်မ ၾကားျပသာနာ အျမဲတက္တတ္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းထဲ အဆင့္ ပထမရေစလိုေသာ အေဖႏွင့္ အဆင့္ သံုးကို ႏွစ္ေယာက္တြဲ ခ်ိတ္တတ္တာက က်မ စစ္စစ္ျဖစ္ပါသည္။ စာအုပ္စာေပးကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င္တတ္တဲ့ အေဖက စာစီစာကံုးစာအုပ္ေတြ ေရႊေသြးစာအုပ္ေတြ လစဥ္ ၀ယ္ေပမယ့္ အိမ္မွ ကတ္ေက်းသည္ ရုပ္ပံုညုပ္လွ်င္ အလြန္ထက္ျပီး အ၀တ္ညုပ္လွ်င္ တံုးေနတတ္ပါသည္။ ထူခ်ြန္ထက္ျမက္ေသာ ေက်ာင္းသာ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ပံုသြင္းေနတဲ့ အေဖလက္ရာေၾကာင့္ တစစ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္လာတဲ့ က်မသည္ ၀တၱဳဖတ္ျခင္းကို အလြန္သေဘာက်ႏွစ္သက္သလို အစားအေသာက္ သိပ္ကို အေလးထားေသာ အေဖက သစ္သီးသစ္ရြက္ႏွင့္ အသားငါးကို အခ်ိဳးက် ခ်က္ျပဳပ္ခိုင္းတတ္ေပမယ့္ ငါးေျခာက္ႏွင့္ လက္ဖက္သုတ္မွ လြဲလွ်င္ က်မလွ်ာသည္ မ်ိဳခ်ျခင္းအလုပ္ကို တာ၀န္မေက်ရံုမက က်မ၏ ပါးစပ္မွလည္း လက္မခံလိုေပ ။ အေဖႏွင့္ တူသည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္က အေဖသည္ ပိန္ပိန္ ပါးပါး ျဖစ္သလို က်မသည္ လည္း ပိန္ပိန္ေျခာက္ စာေျခာက္မေလးသာျဖစ္ျခင္းက သားအဖ ဟု ေျပာစရာ ရွာေတြႏုိင္ပါသည္။ အေဖပိုင္ေသာ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ နွင့္ စာအုပ္စင္ ဘီဒိုၾကီးထဲ လက္ေရး စာမႈ မ်ားျဖင့္ ကူးယူထားေသာ က်မ္းေဟာင္းမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားကို အေဖရက္ေပါင္းမ်ား စြာ ညမ်ားစြာအိပ္ပ်က္ခံကာ ကူးယူခဲ့မွန္းေတာ့ က်မသိပါသည္။ အေဖ စာအုပ္ဖတ္ေနလွ်င္ အေဖေလာက ကို ခဏေလာက္ေမ့ေနတတ္ျပီး သြားစကားေျပာသူကို စိတ္ဆိုးတတ္သူျဖစ္ေနေလေတာ့ အဲဒီအက်င့္ကို သိေသာက်မသည္ ၀တၱဳစာအုပ္တစ္အုပ္ျပီး တစ္အုပ္ အခန္းထဲ ခိုးဖတ္ရသည္ကို အလြန္ သေဘာက်တတ္ပါသည္ ။ သမီးႏွင့္ အေဖ သူတုိ႔ လုိရာကို လုပ္ေနလွ်င္ တုိင္းျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းသည့္ ဟု အေမက ထင္သျဖင့္ ဘယ္ေတာ့ မွ တုိင္ေတာ့ျခင္းမလုပ္တတ္ပါဘူး။ စကားနညး္ေသာ အေဖ ႏွင့္ စကားမ်ားေသာ သမီး၊ ေဒါသၾကီးေသာ အေဖနွင့္ ေပါက္ကရ ထင္တုိင္လုပ္ေသာ သမီး၊ စညး္ကမ္းၾကီးေသာ အေဖႏွင့္ အပ်င္းလြန္ ေရာဂါစြဲကပ္ေနေသာ သမီး ေတြဆံုခြင့္ ရသည္က တိုေတာင္း ခဲ့ပါသည္။ အေဖသည္ ထိုသမီးဆီမွာ သူ၏ အဖိုးမျဖတ္ႏုိ္င္ေသာ သူ၏တစ္ခုတည္းေသာ ပိုင္ဆုိင္ရာ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ပါသတဲ့ ။
က်မႏွင့္ ျခ
အေဖခ်န္ထားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားသည္ အိမ္၏အပို ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ပိုင္ရွင္မဲ့ စာအုပ္မ်ား သည္ ပိုင္ရွင္အသစ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ ေမွ်ာ္ေန ေနခဲ့ေပမယ့္ ေပၚမလာခဲ့ပါ ။ အေမသည္ စာအုပ္မ်ားကို ရံဖန္ရံခါ ဖုန္ခါေပးရံု သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သိမ္းေပးရံုထက္ စာအုပ္တန္ဖိုးအား နားမလည္းပါဘူး။ အေဖ၏ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာသည္ အိမ္သို႔အလည္ လာတုိင္း စာအုပ္မ်ားကို ငွားတတ္ၾကသည္ ။ ျပန္မေပးသည္က မ်ားလာေလေတာ စာအုပ္စင္သည္ တျဖည္ျဖည့္ တန္ဖိုးေလ်ာ့ နည္း လို႔ ေနပါသည္။ ေနာက္ဆံုးအေမ က စာအုပ္ေတြကို သူမ်ားဆီ လွဴလိုက္ေတာ့မယ္ ကုသိုလ္ရတယ္လိုေျပာတဲ့ အခ်ိန္တိ က်မ၏ စိတ္သည္ စာအုပ္မ်ားေပၚတြင္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး။ အေမက အျပီးေပးလုိက္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့မွ ။ စာအုပ္စင္ေပၚ ဟုိဖြင့္ၾကည့္ ဒီဖြင့္ၾကည့္ က်မလွန္ေလာၾကည့္ရင္း က်မမသိေသာ ကမာၻတစ္ခုေပၚ က်မေရာက္သြားခဲ့ေလေတာ့တယ္ ။ စာအုပ္ကမာၻၾကီးက က်မသိေနေသာ ကမာၻထက္ပိုမိုက်ယ္ျပန္တယ္ ။ ပိုမို တိက်တဲ့အေထာက္အထားေတြ အမ်ားၾကီး သက္ေသျပေနတယ္။ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွင့္ ရုပ္ပံုမ်ားစြာ က်မ၏ ၀ိညာဥ္အား အခ်ိန္တိုအတြင္ သိမ္းသြင္းဆဲြငင္ ကာ သူတို႔လိုရာကို ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ လွပေနေသာ သမိုင္းဆုိင္ရာ မွတ္တမ္းမ်ား၊ အကၡရာ မ်ား ၊ေခတ္အဆက္ဆက္ ေျပာင္းလွဲလာေသာ ယွဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့မ်ား ၀တ္စာဆင္ယင္ပံု မ်ား၊ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား၏ ျဖစ္စဥ္မ်ား ၊ လူသာမ်ိဳးႏြယ္စုႏွင့္ သူတို႔၏ေနထုိင္ရွင္သန္ပံုမ်ားကို က်မ စာအုပ္စင္ေပၚတြင္ အလြယ္တကူ သိႏုိင္ပါသတဲ့ ။ က်မ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူမဟုတ္ဘဲ ေက်ာက္စာ မ်ားစြာ အလြန္တရာ ရွားပါလွစြာေသာ ေက်ာက္စာမ်ားကို လည္ စာအုပ္မ်ားအသြင္ ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြ က်မဖတ္ရမယ္လုိ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ရက္ေပါင္းစာစြာ အခန္းထဲ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ က်မကို အေမက စပ္စုစြာ လာၾကည့္တတ္ပါသည္ ။ အေဖစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ က်မအား အေမ ဘာအလုပ္မွ ကူေဖာ္ခိုင္းဖက္ မရႏုိင္ေတာ့ပါ။ အိပ္ရာေပၚတြင္ စာအုပ္မ်ား ႏွင့္ က်မ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ အတိတ္ဆီ နန္ဆက္မ်ားဆီ း ေခတ္ေရွ႔ျမိဳ႔ပ်က္မ်ားဆီ က်မ၀ိညာဥ္ သည္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနသည္။ အိုေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ေစတီပုထိုးမ်ားကို ႏြယ္ျမက္တုိ႔ ရွင္္လင္းေပးလိုတဲ့စိတ္ ၊ ထံုးျဖဴမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္းတင့္တယ္ေစလိုစိတ္ မွား.ယြင္းေနေသာ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ မ်ားေပၚတြင္ လူေဇာ္၀င္လုပ္လိုေသာ စိတ္ဓါတ္ရဲရဲမ်ားျဖင့္ က်မသည္ စာအုပ္စင္ၾကီးႏွင့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အေဖက သူမ၀ယ္ႏုိင္ေသာ စာအုပ္မ်ားကိုနွင့္ ရွာပါးေသာ စာအုပ္မ်ားကို လက္ေရးစာမႈမ်ား အျဖစ္ သိမ္းထားခဲ့သည္။ ဆရာၾကီး ဦးဦးသာထြန္း(သူေလးစားရသူ) ၏ စကားျဖင့္ေျပာေသာ သမိုင္းမ်ားကို အသံသြင္းကာ ျပန္လည္းကူးယူထားေသာ စာအုပ္မ်ားလည္း လက္ေရးစာမႈမ်ား အျဖစ္ သိမ္းထားခဲ့သည္။ ေရာေထြးသြားမွာစိုးလို ဗလာစာအုပ္မ်ားကို အေရာင္ ျဖင့္ ခြဲျခားႏုိင္သလုိ နံပါတ္မ်ားျဖင့္ သိမ္းထားပံုသည္ အလြန္စနစ္က်ပါ သည္ ။ ဘာရယ္မဟုတ္ က်မ အေဖကို သေဘာက်မိတယ္။ အေဖစာအုပ္ေတြက အဂၤလိပ္လို လည္း ရွိသား ။
စာအုပ္စင္ေပၚ ခ်စ္ေသာ ၀ိညာဥ္ ၊ အေဖအေပၚအျမင္ေျပာင္းေသာေန႔ အေဖထက္ က်မ စာအုပ္ေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ပိုထားအံုးမယ္လုိ က်မေတြးရင္ စာအုပ္မ်ား ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားေရး လုပ္မယ္ၾကံတံုး စကၠဴစအပိုင္းအမႈန္ေလးမ်ား စာအုပ္စင္ေနာက္မွ လြင့္က်လာသည္ ။ ထူးဆန္းတယ္ လုိ က်မေတြး ရင္ စာအုပ္စင္ ေအာက္ပိုင္းကို ငံုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖ က ေနရာမရွိ၍ စာအုပ္မ်ားကို စင္ေအာက္၌လည္ထုိးသြင္းထည့္သိမ္းတတ္သည္ ထုိစာအုပ္မ်ား ကို က်မ ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ စာအုပ္မ်ားမွာ စာအုပ္အျဖစ္မွ အပိုင္းအစမ်ားျဖစ္လိုေနပါျပီ အေပၚယံေလာက္သာ စာအုပ္အသြင္ရွီေနျပီး က်န္တာ အားလံုး ျခအိမ္ျဖစ္သြားျပီး ။ က်မတစ္ကိုယ္လံုရွိေသြးတို႔ ေတာင္က်ေခ်ာင္ေရလို အဟုန္းဟုနး္ စီးဆင္းေနသည့္ ဟု ထင္မိသည္။ စိတ္အေလာတစ္ၾကီး စာအုပ္စင္ေပၚမွ စာအုပ္အားလံုးကို ဆြဲထုပ္လိုက္ေတာ့ စင္ေအာက္ပိုင္းအားလံုး ဘယ္လုိမွ အဖတ္ဆယ္လို မရေအာင္ ျခအိမ္ျဖစ္သြားျပီး စင္သစ္သားေကာင္ေနလုိ အေပၚပိုင္း စာအုပ္ တစ္ခ်ိဳး အေကာင္းတုိင္း ရွိေနေပမယ့္ စာအုပ္စင္၏ သံုးပံု ႏွစ္ပံုသည္ အေကာင္းတုိင္း မက်န္ခဲ့ေတာ့ေပ။
ျခစားေနေသာ၀ိညာဥ္
က်မ၏ ေနာင္တသည္ က်မဆံုးရႈံးသြားေသာ စာအုပ္မ်ား၏ တန္ဖိုးကို မတြက္ခ်က္နုိင္သလို ေနာင္တသည္ လည္း မေျပာျပႏုိင္ေသာ အတိုင္းအဆတုိ႔ ရင္ထဲထိုး၀င္လားသည္ ။ အခ်ိန္မိွလြင့္ျပစ္သင့္ေသာ စာအုပ္မ်ားေပၚ က်မ မ်က္လံုးတုိ႔ မခြာႏုိင္ဘဲ ရွီေနသည္။ စာအုပ္နာမည္ေလးဘဲ ေတြရေတြရ ေရးသူနာမည္ဘဲ ျမင္ရျမင္ရေပါ့ က်မ စိတ္ထဲမွတ္သားေနမိသည္။ တစ္ေနတစ္ခ်ိန္ က်မျပန္၀ယ္ႏုိင္မယ့္ အခြင့္အလွမ္းေလးမ်ား ရႏုိင္ေလမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးျဖင့္ က်မ အလြယ္တကူ မရႏုိင္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို မစြန္႔ရက္ဘဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္ အေမသည္ အားလံုးကုိ သိမ္းၾကံဳးကာ အေ၀းဆံုးသို႔ လြင့္ပစ္လုိက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ က်မရင္ထဲ ျခစားေနေသာ စာအုပ္မ်ား၏ အျပစ္တင္ ဆဲဆုိသံမ်ား စာအုပ္မ်ားထဲမွ စာလံုးမ်ား၏ ေ၀ဖန္ကဲရဲ႔သံမ်ား ၊ အေဖ၏ နေမ်ာတသ ညိဳးညြမ္းေနေသာ မ်က္နွာမ်ား ၊ တာ၀န္ဆိုေသာ အသိတရားပ်က္ကြက္ခဲ့မိေသာ လူတစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲက ေနွာင္တ အရာအားလံုး ေပါင္းဆံု ျပီး က်မ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တတ္လာတယ္။ အေဖေရးခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားေပၚက ေန႔စြဲ မ်ားသည္ က်မမ်က္၀န္းမွာ သံရစ္ခဲ့ေလသည္။ ခုေတာ့ က်မစာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တတ္ခဲ့ျပီး အေဖကိုလည္း ခ်စ္မိခဲ့ျပီး ဒါေပမယ့္ က်မပိုင္ဆုိင္တဲ့ စာအုပ္ေတြ အားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ျပီး ။ အေဖကို အေလွ်ာ္ေပးဖုိ ႔ က်မ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စာအုပ္ေတြ စုရေတာ့မယ္။ အေဖလို စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ရအံုးမယ္ ။ ေႏွာင္တစ္ခ်ိန္က်ရင္ အေဖလိုဘဲ က်မ ဆီမွာ ျခစားခံရအံုးမယ့္ ၀ိညာဥ္တစ္ခ်ိဳ႔ရွိေနလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ က်မကို က်မသားသမီးေတြက အေဖကို က်မမုန္းခဲ့သလိုဘဲ မုန္းလိမ့္မယ္။ က်မ တူေတြ တူမေတြ က ဒီအေဒၚကုို မုန္းလိမ့္မယ္။ အဘြားျဖစ္လာရင္ ဒီအဘြားကို မုန္းၾကလိမ့္မယ့္ ။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက စကားေျပာ အဆင္မေျပတဲ့ ဒီမိန္းမၾကီးကို မုန္းၾကလိမ့္မယ့္။ ဒါေတြက က်မ၏ ျခစားခံရတ့ဲ စာအုပ္ေတြ ကေပးတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ ၊ အေဖက သူစာအုပ္ေတြ အစြမ္းကို ယံုၾကည္စြာ ထားခဲ့ေလသလား မသိ ခုေတာ့ စာအုပ္မ်ားသာဖတ္ေနရမယ္ဆုိရင္ေလ .. အေဖ ဆီမွာ မ်ိဳးဆက္ အသစ္သူထားခဲ့ႏုိင္ျပီး..
က်မႏွင့္ စာအုပ္
စာအုပ္ေတြဟာ က်မဘ၀ ျဖစ္လာခဲ့တာ ခုေတာ့ၾကာလွပါျပီး။ သူတုိ႔ေလးေတြက က်မ ဘ၀၏အနီးကပ္ဆံုး မိတ္ေဆြ ဆရာ သူငယ္ခ်င္း လမ္းျပသူ အားလံုးျဖစ္တယ္။ က်မအတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးပါလာသူျဖစ္လာ တယ္။ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ က်မ ကိုယ္ က်မ ေျပာင္းလွဲ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေလာကကို အေကာင္းျမင္လာသလုိ အသိတရားတုိ႔ ရင္ထဲေလးနက္ တတ္ခဲ့တယ္။ က်မ၏ အခ်ိန္အားလံုးသည္ စာအုပ္ဖတ္ခ်ိန္သာ ျဖစ္ေလသည္ ။ ဘယ္သြားသြား လက္ထဲ စာအုပ္တစ္အုပ္အျမဲ ေဆာင္ထားတတ္ျပီး ပ်င္းရင္ ေကာက္ဖတ္ေနတတ္တဲ့ အက်င့္ ရလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မက စာအုပ္၀ယ္မစုႏုိင္ပါဘူး။ က်မဆီမွာ စာအုပ္လည္းသိမ္မ်ားမ်ားစားအရွိပါဘူး။ လူတစ္ကာဆီ ငွားဖတ္ရတဲ့ ဘ၀မွာ ဘဲ က်မေက်နပ္လိုေနပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို က်မကိုငွားခ်င္လာေအာင္ က်မမွာ အရွည္အခ်င္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေနရာ မွ မဆုိ လိုခ်င္ရင္ ငွားႏိုင္တဲ့ အစြမ္းေၾကာင့္ က်မ စာအုပ္မျပတ္လွပ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္သူဆီမွာ ဘယ္လုိမ်က္နွာနဲ ငွားရမယ္ ဆုိတာကို သိသလို ဘယ္လိုမ်က္နွာႏွင့္ ေျပာရမယ္အတိ က်မတတ္ကၽြမ္းေနပါတယ္။ ဆရာဆီကလည္း ငွားႏုိင္တယ္။ ႏုိင္ငံေရး သမားလိုလို မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢဳလ္လိုလို စာၾကီးေပၾကီးမ်ား ဖတ္ျပတတ္သူဆီကလည္း စကားလံုးၾကီးၾကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ေနကုန္ ထုိင္ေျပာျပီး စာအုပ္ငွားတတ္ပါတယ္။
ခုေတာ့ က်မဆီမွာ စုမိေဆာင္းမိ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ ရွိလာျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ က်မေငြနွင့္ စု၀ယ္ခဲ့သလို တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ခိုးထားတာလို ေျပာျပရေစ။ ပိုင္ရွင္မဲ့ေနသျဖင့္ သိမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္ မိမိကိုယ္ကို ေပးထားေပမယ့္ မဟုတ္တဲ့ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႔ က်မဆီမွာ ရွိပါသည္။ က်မသူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို အလည္သြားတံုး သူအေဖပိုင္တဲ့ စာအုပ္စင္ကို သြားေမႊလိုက္ပါတယ္။ က်မ လံုး၀ ၀ယ္၍ မရႏုိင္ တကၠသိုလ္ မွ မာစတာတန္း ေနာက္ဆံုးစာတမ္းတစ္ခုကို ကူးယူထားေသာ စာအုပ္ငယ္ကေလးကို က်မလုိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ဖတ္မိလိုက္ေလသလားေတာ့ မသိ က်မ အဲဒီအုပ္ကို လုိခ်င္တဲ့စိတ္ လံုး၀မထိမ္းႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကူးစက္မေပၚေသးပါး။ ရွိလည္း မကူးႏုိင္တာလည္း ျဖစ္မယ္လုိ ခုေတာ့ေတြးႏုိင္ေပမယ့္ အဲဒီအခိ်န္မွာ က်မလိုခ်င္တာဘဲသိတယ္။ တကယ္ဆုိ အဲဒီစာအုပ္အေၾကာင္းက်မ သိတယ္။ က်မဆီလ မွာလည္း ရွာေတြ႔ႏုိင္တဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးပါ ဒီစာအုပ္၏ အားသာခ်က္က အခ်က္အလက္မ်ားကို စာရင္းဇယားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသျဖင့္ က်မ အလြယ္တကူဖတ္ႏုိင္တယ္ ရွင္းလင္းတယ္လို ယူဆထားသလို တခ်ိဳ႔အေၾကာင္းအရာ က်မမဖတ္ဖူးျဖစ္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေဖကို စာအုပ္တစ္အုပ္ယူသြားပါတ.ယ္လုိ က်မေျပာျပီး အဲဒီစာအုပ္ကို စာအုပ္ၾကီးၾကီးၾကားထဲ ညုပ္ကားခိုးလားခဲ့တယ္။ က်မ၏ အလြန္တရာတန္ဖိုးထားေသာ ရတနာ တစ္ပါးျဖစ္ပါေလေတာ့တယ္။ ခိုးစားရင္ ခ်ိဳတယ္ဆုိတာ မွန္တယ္ ေလ။ ရွစ္နွစ္ၾကာေအာင္ သိမ္းထားျပီး က်မ ကူးႏုိင္တဲ့ အခါမွ က်မသြားေပးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ျမင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေဖ အံၾသေနတယ္ ။ သူနာမည္ကို ေတြလို႔ က်မ ၀န္ခ်လိုက္တယ္။ သိမ္းထားပါတယ္ မကူးႏုိ္င္လုိ မေပးေသးခဲ့တာပါလို ေျပာလိုက္ေတာ့ တစ္ေနက်ရင္ ငါစာအုပ္ေတြအားလံုးက ပိုင္ရွင္မယ့္ျဖစ္မယ္တဲ့ ငါသမီးေလး အပိုင္ယူပါလို သူငယ္ခ်င္းအေဖက ၀မ္းသာစြာ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္အုပ္လည္း ရွိေသးတယ္ အဲဒီစာအုပ္က ဒဂံုတကၠသိုလ္ ကန္တိမ္္းက ေကာင္တာေပၚကေန ခိုးလာတာ ။ သူငယ္ခ်င္းဆယ္ေယာက္တစ္၀ိုင္း အားလံုး စားပြဲေပၚမွာ ထုိင္ေနတံုး စားစရာမလာေသးလို ေကာင္တာေပၚကို စိတ္က ေရာက္လိုက္ မ်က္လံုးက ေရာက္ျဖစ္ေနတံုး က်မစာအုပ္တစ္အုပ္လွမ္းျမင္တယ္ စာအုပ္ပံုက ထည္ထည္၀ါ၀ါ မ်က္လံုးလွန္ေလာလိုက္ေတာ့ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ၏ က်မ္းစာအုပ္ ေကာင္တာေဘး ဂ်ံဳမွႈန္႔ေတြ ၾကက္သြန္ေတြ အခ်ည္ရည္ထုပ္ေတြ ေဘးနား လည္ဆံအေသခံေနရတဲ့ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္၏ အျဖစ္ဆုိးကို က်မက လံုး၀ မၾကည့္ရက္ေလေတာ့ ေငြတစ္ခ်ိဳကို စေတးကာ သူငယ္ခ်င္းအဲဒီစာအုပ္မင္းသြား ယူေပးရင္ ငါ နင့္ဖို႔ရွင္းမယ္ ငါဖတ္ခ်င္လိုပါ အခုလုိေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ၀မ္းသာလံုးဆို႔ျပီး သြားယူပါတယ္။ ဒီလိုနဲက်မဆီမွာ စာအုပ္ေတြ စုေ၀းလုိလာေနပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တုိက္မွ စာအုပ္မ်ား ဟိုသူဆီက ဒီသူဆီမွ စုေဆာင္းလုိေနတံုး က်မဆီမွာ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူကို မွ စာအုပ္မငွားပါဘူး ငွားခ်င္ရင္ သူဆီမွာ က်မၾကိဳက္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ လွဲဖတ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကိုယ္လို သူမ်ားလည္း စာအုပ္ျပန္မေပးမွာ ကို ေၾကာက္လို မငွားပါဘူး ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ရွိပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ခဲ့ရင္လည္း ေစ်းၾကီးေနရင္ အိမ္က ေျပာခံရမွာေၾကာက္လို ေစ်းေျပာင္းကပ္လာတတ္တဲ့ အက်င့္ က်မလုပ္တတ္ပါေသးတယ္ ။ လမ္းေဘး ထုိင္ျပီး စာအုပ္အရွာထြက္ရတာ ထက္ ေစ်းဆစ္ရတာ စာအုပ္ကို ေစာ္ကားရာေရာက္ေလမလားလို ေတြးမိတဲ့ က်မ မ၀ယ္ခ်င္ ၀ယ္ခ်င္လုပ္ကာ ေစ်းသည္ ေစ်းေလ်ာ့ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္ ဆိုသာ အေဖသာ သိရင္ ျပံဳးေနမလားဘဲ ..
မယ္မဒီ
က်မ၏ ဘိုင္အိုေဒတာ
က်မနာမည္လား အေဖေပးခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အေမြေပါ့ ၊ ဒါေပမယ္ အဲဒီအမည္ကို ေျပာင္းဖို႔ ရက္ဆက္မ်ားစြာ ငိုခဲ့သူက အဲဒီအမည္ပိုင္ရွင္ က်မ ကိုယ္တုိင္ ။ က်မ အမုန္းဆံုးလား ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ အားလံုးဘဲ အိမ္ျပန္ မလားခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ အငွားခ်တတ္တာ ဆုိလို က်မတစ္ေယာက္ဘဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သခ်ၤာ ႏွင့္ ျမန္မာစာထက္လြဲလို ဖတ္စရာ တစ္အုပ္မွ ပါမလားတတ္ေပ။ တမင္ေမ့ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္က မီနွင္းစာအုပ္ ။က်မ အေၾကာက္ဆံုးလူသားက အေဖ။ က်မ ၏ ပထမဆံုး က်ဴရွင္ ဆရာက အေဖ စာမရမခ်င္း ထမင္းစားခြင့္မရေအာင္ ပညာကို လိုလားသူ။ က်မ၏ မွတ္ညဏ္သည္ ပိုဖတ္ေလေလ ပို ေမ့ေလေလ အရိုက္ခံရေလေလ ပိုအိပ္ငိုက္ေလေလက က်မ၏ အက်င့္ ။ က်မ၏ စာဖတ္ခ်ိန္သည္ အတန္းပိုင္ စာမေမးခင္ အခ်ိန္ စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္ ညဏ္အထက္အျမက္ဆံုးအခ်ိန္ ။ က်မ၏ အားသာခ်က္သည္ တခဏခ်င္း စာတစ္ပုဒ္လံုးကုိ အတန္းပိုင္းေရွ႔ ၀ါးခ်ႏုိင္တဲ့ အက်င့္ ေကာင္း ။ က်မ၏ တစ္ခုတည္းေသာ အရည္အခ်င္းက စာမ်က္ႏွာ ေပါင္းမ်ားစြာကို လက္တန္းခ်ေရးႏုိင္ျပီး မွင္နီေပါင္းမ်ားစြာ ျဖင့္ အမွတ္တစ္၀က္ဘဲ ရတတ္သည့္ ျမန္မာစာ။ အညံဆံုး ဘာသာရပ္ အဂၤလိပ္စာ အေတာ္ဆံုး ဘာသာ ရပ္ သခ်ၤာ ။ က်မအေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ ေက်ာင္းတစ္၀က္ အမွတ္မထင္ပိတ္တဲ့ေန႔ အိမ္မျပန္ဘဲ ပင္လယ္ျပင္ကို ခိုးသြားရတဲ့ အရသာက အေကာင္းဆံုး။ ဗလာစာအုပ္မွန္သမွ် အရုပ္ဆြဲပစ္လိုက္တဲ့ က်မ၏ အထံု ပါရမီ ။ ထူးျခားခ်က္ မုန္ဖိုးဘယ္ေတာ့မွ မေပးတဲ့ မိဘ၏ စည္းကမ္း ၾကီး မားမႈေၾကာင့္ ပိုက္ဆံေခ်းျပီး မုန္၀ယ္စားတတ္တဲ့ က်မက အိမ္ကို လာမယ့္ ဧည္သည္ကို မျမဲေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား က်မဆိုေသာ က်မအား ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။
က်မႏွင့္ အေဖ
သိပ္ကို ထူးခၽြန္ေသာ အေဖ က သားဦးကို လိုခ်င္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သားအစား ေရာက္လာတဲ့ က်မကို အေဖက ထူးခၽြန္ေအာင္ အျမဲအားထုတ္တတ္ပါတယ္။ က်မက အေဖ့ အသံကို ၾကားရင္ ဖတ္စရာ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ အနားမွာ မရွီေအာင္ ဖ်ာလိမ္အသစ္ေတြ ၾကားထဲ ထိုးသြင္းဖြက္ တတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာအုပ္ ပံုနိပ္စာလံုးထက္ လက္ေရးလွေစလိုေသာ အေဖႏွင့္ ေက်ာက္စာထက္ ပိုမိုခ်ဳပ္ေထြးေအာင္ ေရးတတ္တဲ့ က်မ ၾကားျပသာနာ အျမဲတက္တတ္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းထဲ အဆင့္ ပထမရေစလိုေသာ အေဖႏွင့္ အဆင့္ သံုးကို ႏွစ္ေယာက္တြဲ ခ်ိတ္တတ္တာက က်မ စစ္စစ္ျဖစ္ပါသည္။ စာအုပ္စာေပးကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င္တတ္တဲ့ အေဖက စာစီစာကံုးစာအုပ္ေတြ ေရႊေသြးစာအုပ္ေတြ လစဥ္ ၀ယ္ေပမယ့္ အိမ္မွ ကတ္ေက်းသည္ ရုပ္ပံုညုပ္လွ်င္ အလြန္ထက္ျပီး အ၀တ္ညုပ္လွ်င္ တံုးေနတတ္ပါသည္။ ထူခ်ြန္ထက္ျမက္ေသာ ေက်ာင္းသာ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ပံုသြင္းေနတဲ့ အေဖလက္ရာေၾကာင့္ တစစ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္လာတဲ့ က်မသည္ ၀တၱဳဖတ္ျခင္းကို အလြန္သေဘာက်ႏွစ္သက္သလို အစားအေသာက္ သိပ္ကို အေလးထားေသာ အေဖက သစ္သီးသစ္ရြက္ႏွင့္ အသားငါးကို အခ်ိဳးက် ခ်က္ျပဳပ္ခိုင္းတတ္ေပမယ့္ ငါးေျခာက္ႏွင့္ လက္ဖက္သုတ္မွ လြဲလွ်င္ က်မလွ်ာသည္ မ်ိဳခ်ျခင္းအလုပ္ကို တာ၀န္မေက်ရံုမက က်မ၏ ပါးစပ္မွလည္း လက္မခံလိုေပ ။ အေဖႏွင့္ တူသည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္က အေဖသည္ ပိန္ပိန္ ပါးပါး ျဖစ္သလို က်မသည္ လည္း ပိန္ပိန္ေျခာက္ စာေျခာက္မေလးသာျဖစ္ျခင္းက သားအဖ ဟု ေျပာစရာ ရွာေတြႏုိင္ပါသည္။ အေဖပိုင္ေသာ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ နွင့္ စာအုပ္စင္ ဘီဒိုၾကီးထဲ လက္ေရး စာမႈ မ်ားျဖင့္ ကူးယူထားေသာ က်မ္းေဟာင္းမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားကို အေဖရက္ေပါင္းမ်ား စြာ ညမ်ားစြာအိပ္ပ်က္ခံကာ ကူးယူခဲ့မွန္းေတာ့ က်မသိပါသည္။ အေဖ စာအုပ္ဖတ္ေနလွ်င္ အေဖေလာက ကို ခဏေလာက္ေမ့ေနတတ္ျပီး သြားစကားေျပာသူကို စိတ္ဆိုးတတ္သူျဖစ္ေနေလေတာ့ အဲဒီအက်င့္ကို သိေသာက်မသည္ ၀တၱဳစာအုပ္တစ္အုပ္ျပီး တစ္အုပ္ အခန္းထဲ ခိုးဖတ္ရသည္ကို အလြန္ သေဘာက်တတ္ပါသည္ ။ သမီးႏွင့္ အေဖ သူတုိ႔ လုိရာကို လုပ္ေနလွ်င္ တုိင္းျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းသည့္ ဟု အေမက ထင္သျဖင့္ ဘယ္ေတာ့ မွ တုိင္ေတာ့ျခင္းမလုပ္တတ္ပါဘူး။ စကားနညး္ေသာ အေဖ ႏွင့္ စကားမ်ားေသာ သမီး၊ ေဒါသၾကီးေသာ အေဖနွင့္ ေပါက္ကရ ထင္တုိင္လုပ္ေသာ သမီး၊ စညး္ကမ္းၾကီးေသာ အေဖႏွင့္ အပ်င္းလြန္ ေရာဂါစြဲကပ္ေနေသာ သမီး ေတြဆံုခြင့္ ရသည္က တိုေတာင္း ခဲ့ပါသည္။ အေဖသည္ ထိုသမီးဆီမွာ သူ၏ အဖိုးမျဖတ္ႏုိ္င္ေသာ သူ၏တစ္ခုတည္းေသာ ပိုင္ဆုိင္ရာ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ပါသတဲ့ ။
က်မႏွင့္ ျခ
အေဖခ်န္ထားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားသည္ အိမ္၏အပို ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ပိုင္ရွင္မဲ့ စာအုပ္မ်ား သည္ ပိုင္ရွင္အသစ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ ေမွ်ာ္ေန ေနခဲ့ေပမယ့္ ေပၚမလာခဲ့ပါ ။ အေမသည္ စာအုပ္မ်ားကို ရံဖန္ရံခါ ဖုန္ခါေပးရံု သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သိမ္းေပးရံုထက္ စာအုပ္တန္ဖိုးအား နားမလည္းပါဘူး။ အေဖ၏ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာသည္ အိမ္သို႔အလည္ လာတုိင္း စာအုပ္မ်ားကို ငွားတတ္ၾကသည္ ။ ျပန္မေပးသည္က မ်ားလာေလေတာ စာအုပ္စင္သည္ တျဖည္ျဖည့္ တန္ဖိုးေလ်ာ့ နည္း လို႔ ေနပါသည္။ ေနာက္ဆံုးအေမ က စာအုပ္ေတြကို သူမ်ားဆီ လွဴလိုက္ေတာ့မယ္ ကုသိုလ္ရတယ္လိုေျပာတဲ့ အခ်ိန္တိ က်မ၏ စိတ္သည္ စာအုပ္မ်ားေပၚတြင္ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး။ အေမက အျပီးေပးလုိက္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့မွ ။ စာအုပ္စင္ေပၚ ဟုိဖြင့္ၾကည့္ ဒီဖြင့္ၾကည့္ က်မလွန္ေလာၾကည့္ရင္း က်မမသိေသာ ကမာၻတစ္ခုေပၚ က်မေရာက္သြားခဲ့ေလေတာ့တယ္ ။ စာအုပ္ကမာၻၾကီးက က်မသိေနေသာ ကမာၻထက္ပိုမိုက်ယ္ျပန္တယ္ ။ ပိုမို တိက်တဲ့အေထာက္အထားေတြ အမ်ားၾကီး သက္ေသျပေနတယ္။ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွင့္ ရုပ္ပံုမ်ားစြာ က်မ၏ ၀ိညာဥ္အား အခ်ိန္တိုအတြင္ သိမ္းသြင္းဆဲြငင္ ကာ သူတို႔လိုရာကို ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ လွပေနေသာ သမိုင္းဆုိင္ရာ မွတ္တမ္းမ်ား၊ အကၡရာ မ်ား ၊ေခတ္အဆက္ဆက္ ေျပာင္းလွဲလာေသာ ယွဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့မ်ား ၀တ္စာဆင္ယင္ပံု မ်ား၊ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား၏ ျဖစ္စဥ္မ်ား ၊ လူသာမ်ိဳးႏြယ္စုႏွင့္ သူတို႔၏ေနထုိင္ရွင္သန္ပံုမ်ားကို က်မ စာအုပ္စင္ေပၚတြင္ အလြယ္တကူ သိႏုိင္ပါသတဲ့ ။ က်မ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူမဟုတ္ဘဲ ေက်ာက္စာ မ်ားစြာ အလြန္တရာ ရွားပါလွစြာေသာ ေက်ာက္စာမ်ားကို လည္ စာအုပ္မ်ားအသြင္ ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြ က်မဖတ္ရမယ္လုိ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ရက္ေပါင္းစာစြာ အခန္းထဲ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ က်မကို အေမက စပ္စုစြာ လာၾကည့္တတ္ပါသည္ ။ အေဖစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ က်မအား အေမ ဘာအလုပ္မွ ကူေဖာ္ခိုင္းဖက္ မရႏုိင္ေတာ့ပါ။ အိပ္ရာေပၚတြင္ စာအုပ္မ်ား ႏွင့္ က်မ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ အတိတ္ဆီ နန္ဆက္မ်ားဆီ း ေခတ္ေရွ႔ျမိဳ႔ပ်က္မ်ားဆီ က်မ၀ိညာဥ္ သည္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနသည္။ အိုေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ေစတီပုထိုးမ်ားကို ႏြယ္ျမက္တုိ႔ ရွင္္လင္းေပးလိုတဲ့စိတ္ ၊ ထံုးျဖဴမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္းတင့္တယ္ေစလိုစိတ္ မွား.ယြင္းေနေသာ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ မ်ားေပၚတြင္ လူေဇာ္၀င္လုပ္လိုေသာ စိတ္ဓါတ္ရဲရဲမ်ားျဖင့္ က်မသည္ စာအုပ္စင္ၾကီးႏွင့္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အေဖက သူမ၀ယ္ႏုိင္ေသာ စာအုပ္မ်ားကိုနွင့္ ရွာပါးေသာ စာအုပ္မ်ားကို လက္ေရးစာမႈမ်ား အျဖစ္ သိမ္းထားခဲ့သည္။ ဆရာၾကီး ဦးဦးသာထြန္း(သူေလးစားရသူ) ၏ စကားျဖင့္ေျပာေသာ သမိုင္းမ်ားကို အသံသြင္းကာ ျပန္လည္းကူးယူထားေသာ စာအုပ္မ်ားလည္း လက္ေရးစာမႈမ်ား အျဖစ္ သိမ္းထားခဲ့သည္။ ေရာေထြးသြားမွာစိုးလို ဗလာစာအုပ္မ်ားကို အေရာင္ ျဖင့္ ခြဲျခားႏုိင္သလုိ နံပါတ္မ်ားျဖင့္ သိမ္းထားပံုသည္ အလြန္စနစ္က်ပါ သည္ ။ ဘာရယ္မဟုတ္ က်မ အေဖကို သေဘာက်မိတယ္။ အေဖစာအုပ္ေတြက အဂၤလိပ္လို လည္း ရွိသား ။
စာအုပ္စင္ေပၚ ခ်စ္ေသာ ၀ိညာဥ္ ၊ အေဖအေပၚအျမင္ေျပာင္းေသာေန႔ အေဖထက္ က်မ စာအုပ္ေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ပိုထားအံုးမယ္လုိ က်မေတြးရင္ စာအုပ္မ်ား ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားေရး လုပ္မယ္ၾကံတံုး စကၠဴစအပိုင္းအမႈန္ေလးမ်ား စာအုပ္စင္ေနာက္မွ လြင့္က်လာသည္ ။ ထူးဆန္းတယ္ လုိ က်မေတြး ရင္ စာအုပ္စင္ ေအာက္ပိုင္းကို ငံုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖ က ေနရာမရွိ၍ စာအုပ္မ်ားကို စင္ေအာက္၌လည္ထုိးသြင္းထည့္သိမ္းတတ္သည္ ထုိစာအုပ္မ်ား ကို က်မ ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ စာအုပ္မ်ားမွာ စာအုပ္အျဖစ္မွ အပိုင္းအစမ်ားျဖစ္လိုေနပါျပီ အေပၚယံေလာက္သာ စာအုပ္အသြင္ရွီေနျပီး က်န္တာ အားလံုး ျခအိမ္ျဖစ္သြားျပီး ။ က်မတစ္ကိုယ္လံုရွိေသြးတို႔ ေတာင္က်ေခ်ာင္ေရလို အဟုန္းဟုနး္ စီးဆင္းေနသည့္ ဟု ထင္မိသည္။ စိတ္အေလာတစ္ၾကီး စာအုပ္စင္ေပၚမွ စာအုပ္အားလံုးကို ဆြဲထုပ္လိုက္ေတာ့ စင္ေအာက္ပိုင္းအားလံုး ဘယ္လုိမွ အဖတ္ဆယ္လို မရေအာင္ ျခအိမ္ျဖစ္သြားျပီး စင္သစ္သားေကာင္ေနလုိ အေပၚပိုင္း စာအုပ္ တစ္ခ်ိဳး အေကာင္းတုိင္း ရွိေနေပမယ့္ စာအုပ္စင္၏ သံုးပံု ႏွစ္ပံုသည္ အေကာင္းတုိင္း မက်န္ခဲ့ေတာ့ေပ။
ျခစားေနေသာ၀ိညာဥ္
က်မ၏ ေနာင္တသည္ က်မဆံုးရႈံးသြားေသာ စာအုပ္မ်ား၏ တန္ဖိုးကို မတြက္ခ်က္နုိင္သလို ေနာင္တသည္ လည္း မေျပာျပႏုိင္ေသာ အတိုင္းအဆတုိ႔ ရင္ထဲထိုး၀င္လားသည္ ။ အခ်ိန္မိွလြင့္ျပစ္သင့္ေသာ စာအုပ္မ်ားေပၚ က်မ မ်က္လံုးတုိ႔ မခြာႏုိင္ဘဲ ရွီေနသည္။ စာအုပ္နာမည္ေလးဘဲ ေတြရေတြရ ေရးသူနာမည္ဘဲ ျမင္ရျမင္ရေပါ့ က်မ စိတ္ထဲမွတ္သားေနမိသည္။ တစ္ေနတစ္ခ်ိန္ က်မျပန္၀ယ္ႏုိင္မယ့္ အခြင့္အလွမ္းေလးမ်ား ရႏုိင္ေလမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးျဖင့္ က်မ အလြယ္တကူ မရႏုိင္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို မစြန္႔ရက္ဘဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္ အေမသည္ အားလံုးကုိ သိမ္းၾကံဳးကာ အေ၀းဆံုးသို႔ လြင့္ပစ္လုိက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ က်မရင္ထဲ ျခစားေနေသာ စာအုပ္မ်ား၏ အျပစ္တင္ ဆဲဆုိသံမ်ား စာအုပ္မ်ားထဲမွ စာလံုးမ်ား၏ ေ၀ဖန္ကဲရဲ႔သံမ်ား ၊ အေဖ၏ နေမ်ာတသ ညိဳးညြမ္းေနေသာ မ်က္နွာမ်ား ၊ တာ၀န္ဆိုေသာ အသိတရားပ်က္ကြက္ခဲ့မိေသာ လူတစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲက ေနွာင္တ အရာအားလံုး ေပါင္းဆံု ျပီး က်မ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တတ္လာတယ္။ အေဖေရးခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားေပၚက ေန႔စြဲ မ်ားသည္ က်မမ်က္၀န္းမွာ သံရစ္ခဲ့ေလသည္။ ခုေတာ့ က်မစာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တတ္ခဲ့ျပီး အေဖကိုလည္း ခ်စ္မိခဲ့ျပီး ဒါေပမယ့္ က်မပိုင္ဆုိင္တဲ့ စာအုပ္ေတြ အားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ျပီး ။ အေဖကို အေလွ်ာ္ေပးဖုိ ႔ က်မ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စာအုပ္ေတြ စုရေတာ့မယ္။ အေဖလို စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ရအံုးမယ္ ။ ေႏွာင္တစ္ခ်ိန္က်ရင္ အေဖလိုဘဲ က်မ ဆီမွာ ျခစားခံရအံုးမယ့္ ၀ိညာဥ္တစ္ခ်ိဳ႔ရွိေနလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ က်မကို က်မသားသမီးေတြက အေဖကို က်မမုန္းခဲ့သလိုဘဲ မုန္းလိမ့္မယ္။ က်မ တူေတြ တူမေတြ က ဒီအေဒၚကုို မုန္းလိမ့္မယ္။ အဘြားျဖစ္လာရင္ ဒီအဘြားကို မုန္းၾကလိမ့္မယ့္ ။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက စကားေျပာ အဆင္မေျပတဲ့ ဒီမိန္းမၾကီးကို မုန္းၾကလိမ့္မယ့္။ ဒါေတြက က်မ၏ ျခစားခံရတ့ဲ စာအုပ္ေတြ ကေပးတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ ၊ အေဖက သူစာအုပ္ေတြ အစြမ္းကို ယံုၾကည္စြာ ထားခဲ့ေလသလား မသိ ခုေတာ့ စာအုပ္မ်ားသာဖတ္ေနရမယ္ဆုိရင္ေလ .. အေဖ ဆီမွာ မ်ိဳးဆက္ အသစ္သူထားခဲ့ႏုိင္ျပီး..
က်မႏွင့္ စာအုပ္
စာအုပ္ေတြဟာ က်မဘ၀ ျဖစ္လာခဲ့တာ ခုေတာ့ၾကာလွပါျပီး။ သူတုိ႔ေလးေတြက က်မ ဘ၀၏အနီးကပ္ဆံုး မိတ္ေဆြ ဆရာ သူငယ္ခ်င္း လမ္းျပသူ အားလံုးျဖစ္တယ္။ က်မအတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးပါလာသူျဖစ္လာ တယ္။ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ က်မ ကိုယ္ က်မ ေျပာင္းလွဲ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေလာကကို အေကာင္းျမင္လာသလုိ အသိတရားတုိ႔ ရင္ထဲေလးနက္ တတ္ခဲ့တယ္။ က်မ၏ အခ်ိန္အားလံုးသည္ စာအုပ္ဖတ္ခ်ိန္သာ ျဖစ္ေလသည္ ။ ဘယ္သြားသြား လက္ထဲ စာအုပ္တစ္အုပ္အျမဲ ေဆာင္ထားတတ္ျပီး ပ်င္းရင္ ေကာက္ဖတ္ေနတတ္တဲ့ အက်င့္ ရလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မက စာအုပ္၀ယ္မစုႏုိင္ပါဘူး။ က်မဆီမွာ စာအုပ္လည္းသိမ္မ်ားမ်ားစားအရွိပါဘူး။ လူတစ္ကာဆီ ငွားဖတ္ရတဲ့ ဘ၀မွာ ဘဲ က်မေက်နပ္လိုေနပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို က်မကိုငွားခ်င္လာေအာင္ က်မမွာ အရွည္အခ်င္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေနရာ မွ မဆုိ လိုခ်င္ရင္ ငွားႏိုင္တဲ့ အစြမ္းေၾကာင့္ က်မ စာအုပ္မျပတ္လွပ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္သူဆီမွာ ဘယ္လုိမ်က္နွာနဲ ငွားရမယ္ ဆုိတာကို သိသလို ဘယ္လိုမ်က္နွာႏွင့္ ေျပာရမယ္အတိ က်မတတ္ကၽြမ္းေနပါတယ္။ ဆရာဆီကလည္း ငွားႏုိင္တယ္။ ႏုိင္ငံေရး သမားလိုလို မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢဳလ္လိုလို စာၾကီးေပၾကီးမ်ား ဖတ္ျပတတ္သူဆီကလည္း စကားလံုးၾကီးၾကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ေနကုန္ ထုိင္ေျပာျပီး စာအုပ္ငွားတတ္ပါတယ္။
ခုေတာ့ က်မဆီမွာ စုမိေဆာင္းမိ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ ရွိလာျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ က်မေငြနွင့္ စု၀ယ္ခဲ့သလို တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ခိုးထားတာလို ေျပာျပရေစ။ ပိုင္ရွင္မဲ့ေနသျဖင့္ သိမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္ မိမိကိုယ္ကို ေပးထားေပမယ့္ မဟုတ္တဲ့ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႔ က်မဆီမွာ ရွိပါသည္။ က်မသူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို အလည္သြားတံုး သူအေဖပိုင္တဲ့ စာအုပ္စင္ကို သြားေမႊလိုက္ပါတယ္။ က်မ လံုး၀ ၀ယ္၍ မရႏုိင္ တကၠသိုလ္ မွ မာစတာတန္း ေနာက္ဆံုးစာတမ္းတစ္ခုကို ကူးယူထားေသာ စာအုပ္ငယ္ကေလးကို က်မလုိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ဖတ္မိလိုက္ေလသလားေတာ့ မသိ က်မ အဲဒီအုပ္ကို လုိခ်င္တဲ့စိတ္ လံုး၀မထိမ္းႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကူးစက္မေပၚေသးပါး။ ရွိလည္း မကူးႏုိင္တာလည္း ျဖစ္မယ္လုိ ခုေတာ့ေတြးႏုိင္ေပမယ့္ အဲဒီအခိ်န္မွာ က်မလိုခ်င္တာဘဲသိတယ္။ တကယ္ဆုိ အဲဒီစာအုပ္အေၾကာင္းက်မ သိတယ္။ က်မဆီလ မွာလည္း ရွာေတြ႔ႏုိင္တဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးပါ ဒီစာအုပ္၏ အားသာခ်က္က အခ်က္အလက္မ်ားကို စာရင္းဇယားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသျဖင့္ က်မ အလြယ္တကူဖတ္ႏုိင္တယ္ ရွင္းလင္းတယ္လို ယူဆထားသလို တခ်ိဳ႔အေၾကာင္းအရာ က်မမဖတ္ဖူးျဖစ္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေဖကို စာအုပ္တစ္အုပ္ယူသြားပါတ.ယ္လုိ က်မေျပာျပီး အဲဒီစာအုပ္ကို စာအုပ္ၾကီးၾကီးၾကားထဲ ညုပ္ကားခိုးလားခဲ့တယ္။ က်မ၏ အလြန္တရာတန္ဖိုးထားေသာ ရတနာ တစ္ပါးျဖစ္ပါေလေတာ့တယ္။ ခိုးစားရင္ ခ်ိဳတယ္ဆုိတာ မွန္တယ္ ေလ။ ရွစ္နွစ္ၾကာေအာင္ သိမ္းထားျပီး က်မ ကူးႏုိင္တဲ့ အခါမွ က်မသြားေပးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ျမင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေဖ အံၾသေနတယ္ ။ သူနာမည္ကို ေတြလို႔ က်မ ၀န္ခ်လိုက္တယ္။ သိမ္းထားပါတယ္ မကူးႏုိ္င္လုိ မေပးေသးခဲ့တာပါလို ေျပာလိုက္ေတာ့ တစ္ေနက်ရင္ ငါစာအုပ္ေတြအားလံုးက ပိုင္ရွင္မယ့္ျဖစ္မယ္တဲ့ ငါသမီးေလး အပိုင္ယူပါလို သူငယ္ခ်င္းအေဖက ၀မ္းသာစြာ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္အုပ္လည္း ရွိေသးတယ္ အဲဒီစာအုပ္က ဒဂံုတကၠသိုလ္ ကန္တိမ္္းက ေကာင္တာေပၚကေန ခိုးလာတာ ။ သူငယ္ခ်င္းဆယ္ေယာက္တစ္၀ိုင္း အားလံုး စားပြဲေပၚမွာ ထုိင္ေနတံုး စားစရာမလာေသးလို ေကာင္တာေပၚကို စိတ္က ေရာက္လိုက္ မ်က္လံုးက ေရာက္ျဖစ္ေနတံုး က်မစာအုပ္တစ္အုပ္လွမ္းျမင္တယ္ စာအုပ္ပံုက ထည္ထည္၀ါ၀ါ မ်က္လံုးလွန္ေလာလိုက္ေတာ့ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ၏ က်မ္းစာအုပ္ ေကာင္တာေဘး ဂ်ံဳမွႈန္႔ေတြ ၾကက္သြန္ေတြ အခ်ည္ရည္ထုပ္ေတြ ေဘးနား လည္ဆံအေသခံေနရတဲ့ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္၏ အျဖစ္ဆုိးကို က်မက လံုး၀ မၾကည့္ရက္ေလေတာ့ ေငြတစ္ခ်ိဳကို စေတးကာ သူငယ္ခ်င္းအဲဒီစာအုပ္မင္းသြား ယူေပးရင္ ငါ နင့္ဖို႔ရွင္းမယ္ ငါဖတ္ခ်င္လိုပါ အခုလုိေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ၀မ္းသာလံုးဆို႔ျပီး သြားယူပါတယ္။ ဒီလိုနဲက်မဆီမွာ စာအုပ္ေတြ စုေ၀းလုိလာေနပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တုိက္မွ စာအုပ္မ်ား ဟိုသူဆီက ဒီသူဆီမွ စုေဆာင္းလုိေနတံုး က်မဆီမွာ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူကို မွ စာအုပ္မငွားပါဘူး ငွားခ်င္ရင္ သူဆီမွာ က်မၾကိဳက္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ လွဲဖတ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကိုယ္လို သူမ်ားလည္း စာအုပ္ျပန္မေပးမွာ ကို ေၾကာက္လို မငွားပါဘူး ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ရွိပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ခဲ့ရင္လည္း ေစ်းၾကီးေနရင္ အိမ္က ေျပာခံရမွာေၾကာက္လို ေစ်းေျပာင္းကပ္လာတတ္တဲ့ အက်င့္ က်မလုပ္တတ္ပါေသးတယ္ ။ လမ္းေဘး ထုိင္ျပီး စာအုပ္အရွာထြက္ရတာ ထက္ ေစ်းဆစ္ရတာ စာအုပ္ကို ေစာ္ကားရာေရာက္ေလမလားလို ေတြးမိတဲ့ က်မ မ၀ယ္ခ်င္ ၀ယ္ခ်င္လုပ္ကာ ေစ်းသည္ ေစ်းေလ်ာ့ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္ ဆိုသာ အေဖသာ သိရင္ ျပံဳးေနမလားဘဲ ..
မယ္မဒီ
Wednesday, October 8, 2008
အ၀ါေရာင္ ေန႔စြဲြ
ငါ အျပာေရာင္ေတြ ခ၀ါခ်တဲ့ေန
ယိုင္လဲ့လဲ့ ျပံဳးတဲ့ အျဖဴေရာင္ပန္းတစ္ပြင့္
ညငွက္တစ္ေကာင္ ကိုက္ခ်ီ သုတ္သြားခံရတယ္..
ငါရင္ထဲ အလြမ္းေတြ
အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ေရခ်ိဳးျပီး
ကဗ်ာေတြ အလွဆင္ေနတဲ့
စာမ်က္နွာတစ္ခု ရွိတယ္
အိမ္မက္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ မက္ျပီး
အက္စက္မိုး ရြာခ်ခံေနတဲ့ နလံုးသားမွာ
မနက္ျဖန္ဆိုတာ ေၾကြက်သြားတဲ့
သစ္သီးပုတ္ တစ္လံုးဘဲ..
အဲဒီေန႔
စကားလံုးတုိ႔ အခ်ိဳရည္ ျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္းတဲ့ ေန႔
ငါ နလံုးသာ အဆိပ္ရည္ အဆိမ္ခံလိုက္ရတဲ့ေန႔
ငါအျပံဳးေတြ အသက္မပါေတာ့တဲ့ေန႔
ပန္းပြင့္ေတြ အသည္းကြဲေရာင္ပြင့္တဲ့ေန႔
စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ ျပံဳးေနတဲ့ေန႔
ေၾကြအံခြက္ထဲ ေၾကြမပြင့္တဲ့ေန႔
အဲဒီေန႔ဟာ ခ်စ္သူေျပာေသာ စကားလံုး တို႔
အ၀ါေရာင္ သမ္းေသာေန႔ျဖစ္သည္။
ယိုင္လဲ့လဲ့ ျပံဳးတဲ့ အျဖဴေရာင္ပန္းတစ္ပြင့္
ညငွက္တစ္ေကာင္ ကိုက္ခ်ီ သုတ္သြားခံရတယ္..
ငါရင္ထဲ အလြမ္းေတြ
အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ေရခ်ိဳးျပီး
ကဗ်ာေတြ အလွဆင္ေနတဲ့
စာမ်က္နွာတစ္ခု ရွိတယ္
အိမ္မက္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ မက္ျပီး
အက္စက္မိုး ရြာခ်ခံေနတဲ့ နလံုးသားမွာ
မနက္ျဖန္ဆိုတာ ေၾကြက်သြားတဲ့
သစ္သီးပုတ္ တစ္လံုးဘဲ..
အဲဒီေန႔
စကားလံုးတုိ႔ အခ်ိဳရည္ ျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္းတဲ့ ေန႔
ငါ နလံုးသာ အဆိပ္ရည္ အဆိမ္ခံလိုက္ရတဲ့ေန႔
ငါအျပံဳးေတြ အသက္မပါေတာ့တဲ့ေန႔
ပန္းပြင့္ေတြ အသည္းကြဲေရာင္ပြင့္တဲ့ေန႔
စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ ျပံဳးေနတဲ့ေန႔
ေၾကြအံခြက္ထဲ ေၾကြမပြင့္တဲ့ေန႔
အဲဒီေန႔ဟာ ခ်စ္သူေျပာေသာ စကားလံုး တို႔
အ၀ါေရာင္ သမ္းေသာေန႔ျဖစ္သည္။
Tuesday, October 7, 2008
ရတနာဂီရီသို႔ အေတြးတစ္ေခါက္
ရတနာဂီရီအက်ည္းသား စာအုပ္အုပ္ကို ဖတ္ရင္း အေတြးတစ္ခု ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းက်န္ေနခဲ့ တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ က်မ ရင္ထဲ ျဖစ္စဥ္မ်ား စြဲက်န္ေနဆဲမို႔ အေၾကာင္းအရာမ်ားတုိင္ဆုိင္ ေျပာဆို မိရာမွ ေဆာ္ေအာ္လာတဲ့ စိတ္ျဖင့္ အေတြးတစ္ေခါက္ ဟိုလြန္ေလျပီးေသာ အတိတ္ ျမန္မာျပည္ၾကီး ဆီ ခရီးလြင့္ကာ သမိုင္းကားခ်ပ္ သဖြယ္ က်န္ေနရစ္ေသာ ေနာက္ ေၾကာင္းရာဇာ၀င္ ကို ျပန္လွန္ေလာ မိလိုက္ပါတယ္ ။
အေရွ႔ေတာင္အာရွ၏ ဒုတိယအၾကီးဆံုး ေျမမ်က္ႏွာ သြင္ျပင္ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ရာသီ ဥတုႏွင့္ သ ဘာ၀ အဖိုးတန္းရတနာမ်ားစြာ မ်က္ႏွာသာ အေပးခံရေသာ ျမန္မာမင္းနယ္ျပည္ေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ နန္းစိုက္ရာ အရပ္ ရွိရာ စာမ်က္နွာဆီသို႔က်မေရာက္သြား ေလသည္။ အမိျမန္မာျပည္ ၏ ရာဇ ထီးနန္းပလႅဳင္ၾကီးသည္ အမွန္တကယ္ အသက္၀င္ ၾသဇာၾကီးမားေနခ်ိန္ သာမယ ျဖစ္ေလသည္။မင္းတစ္ပါး ၾသဇာအာဏာစက္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခြင္ အရွိန္အေရာင္း မ်ား လြမ္းမိုးကာ သာမန္လူတစ္ေယာက္အား သူအလိုလုိ ဒူးေထာက္ ဦးညြန္ေစေအာင္ ေဆာင္နန္းျပသာဒ္တို႔ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေနာက္ဆံုးနန္းဆက္ မင္းေနျပည္ေတာ္သည္ အလြန္ခမ္းနားလိုေနပါသည္။
အိမ္တစ္အိမ္ မိႏွင့္ဘ ျပည့္စံုေနျခင္းျဖင့္ အိမ္၏က်က္သေရကို ထိန္လင္းေစသကဲ့သို ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ သူမင္းသူနန္းျဖင့္ တင့္တယ္လိုေနပါသည္။ ျမန္မာမင္း၏ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္သည္ ေအးဆဲ တည္ျငိမ္ေသာ စာေပက်မ္းဂန္ ေလ့လာလိုက္ စားေနသူ တစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။ ထီးနန္းေမြႏွင့္ ေ၀းကြားသူျဖစ္သည့္အတြက္ မင္းတို႔တပ္အပ္ေသာ စစ္မွႈဆိုင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုင္ရာ ဘက္တြင္ ကၽြႊမ္းက်င္မွ ကၽြမ္းက်င္လိမ့္မယ့္ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဘာသာတရား ကိုင္းရွိင္း ရိုေသသူျဖစ္ေလသည္။ မေတာ္တဆ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလွဲ ကစားကြက္တြင္ မင္းတင္ေျမွာက္ခံရေသာ ျပရုပ္သာသာ ၾသဇာ ေလွ်ာ့နည္းေနေသာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေနသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္လင့္စကား ႏုိင္ငံတ၀န္း ေက်ာင္းကန္ဘုရားမ်ား ေရႊေရာင္ ထံုးေရာင္မ်ား ျဖင့္ တုိင္းျပည္သည္ ၾကြယ္၀ေအးခ်မ္းလွသည္။ ဘာသာတရားကို အသက္မက သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကေၾကာင့္ ေျပာျပစရာမလိုဘဲ သူတို႔၏ အႏုပညာ လက္ရာမ်ားျဖင့္ ထုဆစ္ထားေသာ ဘုရားေစတီ ပထုိးမ်ားကို ဖူးေမွ်ာ္ၾကည့္ရံုျဖင့္ ထင္ရွားစြားေတြျမင္ ႏုိင္ပါတယ္။ ``ေအာ္ ေအးခ်မ္းပါေလစ ျမန္မာႏုိင္ငံဟု စိတ္ထဲ က်မေရရြတ္ လိုပ္ပါတယ္``။
သို႔ေပမယ့္ အမွတ္မထင္ ေတြျမင္လုိက္ရတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု ရူခင္းတစ္ခု ဘုရင္ႏွင့္ မင္းမိဖုရား သူမ်ားတုိင္းျပည္ကို သယ္ေဆာင္ယူျခင္းခံေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ကိုယ္အိုးကိုယ္အိမ္ ရွိပါလ်က္ ကိုယ္ထီးကိုယ္နန္းကို ပိုင္ဆိုင္ပါလ်က္ ကိုယ္မ်ိဳးကိုယ္ေဆြကို ပစ္၊ ကိုယ္ အိမ္ကိုယ္ယာကို ပစ္ကာ ေထာင္နန္းစံရေတာ့မယ့္ မင္းတပါး၏ အျဖစ္ဆုိးကို က်မေတြးရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည့္ထက္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ ကံမၼာဆိုး ဂုဏ္သိကၡတရားေျမက်ရပံုကို ေၾကြကြဲစြာ ခံစားရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္သည္ ညံဖ်င္းသည့္ဟု စြပ္စြဲလိုသူ စြပ္စြဲႏုိင္ေပသည္။ ေနာက္တစ္ေယက္နန္းတက္ခဲ့ေသာ္ ဤအျဖစ္ဆုိးတို႔ ၾကံဳၾကိဳက္မွ ၾကံဳႏုိင္ေပမယ့္ ျမန္မာသမိုင္းကို ေျမလွန္ဖ်က္စီၤးသူမ်ား စရင္း၌ မင္းနာမည္အား မထည့္သင့္ေပ။ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာကို ၾကက္ေျခခတ္ခဲ့သူမ်ား သည္ မိမိႏိုင္ငံ၏ အေရးထက္ မိမိ၏ အာဏာစက္ထည္ျမဲေရး အတြက္ ေနမ၀င္ အင္ပါယာ တည္ေထာင္ေနေသာ ျဗိန္တိန္ခ်လူမ်ိဳးကို အထင္ေသးခဲ့ၾကသည္။ စစ္ပရိယာယ္ကစားကြက္ ကို ေလ့လာရန္ထက္ ထီးနန္းလွပြဲဆင္ႏြဲျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကေလသည္။
မင္းေသြးတို႔မည္သည္ ေျမမက်ေကာင္းဘူး ဆုိတဲ့ စကား တို႔ရွိခဲ့ဖူးသည္ ။ ကိုယ္ေျမေပၚေျမမက်ေကာင္းခဲ့ေသာ မင္းေသြးႏွင့္ မင္းအရိုးသည္ သူတပါးတုိင္းျပည္ အက်ည္း စခန္း၌ ေျမေဆြးျဖစ္ရေသာ အခင္းအရာေလာက္ ရင္ႏွင့္ဖြယ္ ရွိပါေသးသလို ေမးျမန္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ မင္းေသြး ေျမက်သည့္ထက္ မင္းဆက္ ပ်က္သုန္းပံုသည္ အက်ညး္တန္အရုပ္ဆုိးလြန္းသည္ ။ သူကၽြန္ဘ၀သို႔ေရာက္ခဲ့သည့္က အခိုက္အတန္႔ကေလးသာ ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာ၏ အက်ည္းတန္ အရုပ္ဆုိးေသာ အျဖစ္ဆုိးတုိ႔သည္ ကာ က်မ၏ ရင္ထဲ စာမ်က္ႏွာမ်ားစြာ ထင္ဟပ္၍ က်န္ေနခဲ့သည္ ။ မင္းဆက္ပ်က္သုန္းထိန္ေကာသြားခဲ့သည္ သိုေသာ္ မင္းဆက္၏ ေနာက္ဆံုး၀ိညာဥ္သည္ မျမဲျခင္းျဖင့္ အျပီးပ်က္စီး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ႏုိ္င္ေလျပီလား ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျမေဆြး၀ိညာဥ္ သည္ အက်ည္းသား ဘ၀ျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ႏုိ္င္ပါေလစ ေသျခင္းတရား သည္ ဤအက်ည္းသားအား အျပီးပိုင္ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ေဆာင္ႏိုင္ပါေလစ ဟု က်မ အေတြးတုိ႔ ခရီး တစ္ေထာက္
အေရွ႔ေတာင္အာရွ၏ ဒုတိယအၾကီးဆံုး ေျမမ်က္ႏွာ သြင္ျပင္ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ရာသီ ဥတုႏွင့္ သ ဘာ၀ အဖိုးတန္းရတနာမ်ားစြာ မ်က္ႏွာသာ အေပးခံရေသာ ျမန္မာမင္းနယ္ျပည္ေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ နန္းစိုက္ရာ အရပ္ ရွိရာ စာမ်က္နွာဆီသို႔က်မေရာက္သြား ေလသည္။ အမိျမန္မာျပည္ ၏ ရာဇ ထီးနန္းပလႅဳင္ၾကီးသည္ အမွန္တကယ္ အသက္၀င္ ၾသဇာၾကီးမားေနခ်ိန္ သာမယ ျဖစ္ေလသည္။မင္းတစ္ပါး ၾသဇာအာဏာစက္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခြင္ အရွိန္အေရာင္း မ်ား လြမ္းမိုးကာ သာမန္လူတစ္ေယာက္အား သူအလိုလုိ ဒူးေထာက္ ဦးညြန္ေစေအာင္ ေဆာင္နန္းျပသာဒ္တို႔ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေနာက္ဆံုးနန္းဆက္ မင္းေနျပည္ေတာ္သည္ အလြန္ခမ္းနားလိုေနပါသည္။
အိမ္တစ္အိမ္ မိႏွင့္ဘ ျပည့္စံုေနျခင္းျဖင့္ အိမ္၏က်က္သေရကို ထိန္လင္းေစသကဲ့သို ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ သူမင္းသူနန္းျဖင့္ တင့္တယ္လိုေနပါသည္။ ျမန္မာမင္း၏ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္သည္ ေအးဆဲ တည္ျငိမ္ေသာ စာေပက်မ္းဂန္ ေလ့လာလိုက္ စားေနသူ တစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။ ထီးနန္းေမြႏွင့္ ေ၀းကြားသူျဖစ္သည့္အတြက္ မင္းတို႔တပ္အပ္ေသာ စစ္မွႈဆိုင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုင္ရာ ဘက္တြင္ ကၽြႊမ္းက်င္မွ ကၽြမ္းက်င္လိမ့္မယ့္ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဘာသာတရား ကိုင္းရွိင္း ရိုေသသူျဖစ္ေလသည္။ မေတာ္တဆ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလွဲ ကစားကြက္တြင္ မင္းတင္ေျမွာက္ခံရေသာ ျပရုပ္သာသာ ၾသဇာ ေလွ်ာ့နည္းေနေသာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေနသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္လင့္စကား ႏုိင္ငံတ၀န္း ေက်ာင္းကန္ဘုရားမ်ား ေရႊေရာင္ ထံုးေရာင္မ်ား ျဖင့္ တုိင္းျပည္သည္ ၾကြယ္၀ေအးခ်မ္းလွသည္။ ဘာသာတရားကို အသက္မက သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကေၾကာင့္ ေျပာျပစရာမလိုဘဲ သူတို႔၏ အႏုပညာ လက္ရာမ်ားျဖင့္ ထုဆစ္ထားေသာ ဘုရားေစတီ ပထုိးမ်ားကို ဖူးေမွ်ာ္ၾကည့္ရံုျဖင့္ ထင္ရွားစြားေတြျမင္ ႏုိင္ပါတယ္။ ``ေအာ္ ေအးခ်မ္းပါေလစ ျမန္မာႏုိင္ငံဟု စိတ္ထဲ က်မေရရြတ္ လိုပ္ပါတယ္``။
သို႔ေပမယ့္ အမွတ္မထင္ ေတြျမင္လုိက္ရတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု ရူခင္းတစ္ခု ဘုရင္ႏွင့္ မင္းမိဖုရား သူမ်ားတုိင္းျပည္ကို သယ္ေဆာင္ယူျခင္းခံေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ကိုယ္အိုးကိုယ္အိမ္ ရွိပါလ်က္ ကိုယ္ထီးကိုယ္နန္းကို ပိုင္ဆိုင္ပါလ်က္ ကိုယ္မ်ိဳးကိုယ္ေဆြကို ပစ္၊ ကိုယ္ အိမ္ကိုယ္ယာကို ပစ္ကာ ေထာင္နန္းစံရေတာ့မယ့္ မင္းတပါး၏ အျဖစ္ဆုိးကို က်မေတြးရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည့္ထက္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ ကံမၼာဆိုး ဂုဏ္သိကၡတရားေျမက်ရပံုကို ေၾကြကြဲစြာ ခံစားရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္သည္ ညံဖ်င္းသည့္ဟု စြပ္စြဲလိုသူ စြပ္စြဲႏုိင္ေပသည္။ ေနာက္တစ္ေယက္နန္းတက္ခဲ့ေသာ္ ဤအျဖစ္ဆုိးတို႔ ၾကံဳၾကိဳက္မွ ၾကံဳႏုိင္ေပမယ့္ ျမန္မာသမိုင္းကို ေျမလွန္ဖ်က္စီၤးသူမ်ား စရင္း၌ မင္းနာမည္အား မထည့္သင့္ေပ။ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာကို ၾကက္ေျခခတ္ခဲ့သူမ်ား သည္ မိမိႏိုင္ငံ၏ အေရးထက္ မိမိ၏ အာဏာစက္ထည္ျမဲေရး အတြက္ ေနမ၀င္ အင္ပါယာ တည္ေထာင္ေနေသာ ျဗိန္တိန္ခ်လူမ်ိဳးကို အထင္ေသးခဲ့ၾကသည္။ စစ္ပရိယာယ္ကစားကြက္ ကို ေလ့လာရန္ထက္ ထီးနန္းလွပြဲဆင္ႏြဲျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကေလသည္။
မင္းေသြးတို႔မည္သည္ ေျမမက်ေကာင္းဘူး ဆုိတဲ့ စကား တို႔ရွိခဲ့ဖူးသည္ ။ ကိုယ္ေျမေပၚေျမမက်ေကာင္းခဲ့ေသာ မင္းေသြးႏွင့္ မင္းအရိုးသည္ သူတပါးတုိင္းျပည္ အက်ည္း စခန္း၌ ေျမေဆြးျဖစ္ရေသာ အခင္းအရာေလာက္ ရင္ႏွင့္ဖြယ္ ရွိပါေသးသလို ေမးျမန္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ မင္းေသြး ေျမက်သည့္ထက္ မင္းဆက္ ပ်က္သုန္းပံုသည္ အက်ညး္တန္အရုပ္ဆုိးလြန္းသည္ ။ သူကၽြန္ဘ၀သို႔ေရာက္ခဲ့သည့္က အခိုက္အတန္႔ကေလးသာ ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာ၏ အက်ည္းတန္ အရုပ္ဆုိးေသာ အျဖစ္ဆုိးတုိ႔သည္ ကာ က်မ၏ ရင္ထဲ စာမ်က္ႏွာမ်ားစြာ ထင္ဟပ္၍ က်န္ေနခဲ့သည္ ။ မင္းဆက္ပ်က္သုန္းထိန္ေကာသြားခဲ့သည္ သိုေသာ္ မင္းဆက္၏ ေနာက္ဆံုး၀ိညာဥ္သည္ မျမဲျခင္းျဖင့္ အျပီးပ်က္စီး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ႏုိ္င္ေလျပီလား ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျမေဆြး၀ိညာဥ္ သည္ အက်ည္းသား ဘ၀ျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ႏုိ္င္ပါေလစ ေသျခင္းတရား သည္ ဤအက်ည္းသားအား အျပီးပိုင္ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ေဆာင္ႏိုင္ပါေလစ ဟု က်မ အေတြးတုိ႔ ခရီး တစ္ေထာက္
Saturday, October 4, 2008
၀တီငါးခုတည္ေစေသာ္
အိုသာစြ ရခိုင္
ကမ္းျမိဳင္ျမိဳင္မွာ စိမ္းညုိမိႈင္းမိႈင္း
ပင္ေလျပာျပာ ေရဖြာဖြာေဘး
မာရယုတည္ ရခိုင္ေျမဟု
ထင္ေက်ာ္ေစာ္သည့္ သာဂီသားဆက္
အႏြယ္ျမတ္မို႔ ေခတ္ဆက္ေလးဆက္
အစဥ္ဆက္ကာ သမိုင္းမ်က္ႏွာ
ဂုဏ္ျဖာ ျပသာဒ္ ေရႊထီးအဆက္ စိုးခဲ့သည္။
အိုသာစြ ရခိုင္
ဤေျမလူမ်ဳိး တစ္ႏြယ္တစ္နန္း
ဂုဏ္ေရာင္၀င့္ထိန္ ေ၀သာလီဟု
စျႏၵားမင္းဆက္ အစြမ္းျပသည့္
ေက်ာက္ဆက္လက္ရာ
တုႏုိင္၏ေလာ တု၏ေလာဟု
သက္ေသက်န္ဆဲ အံ့မခန္းႏိုင္
ေက်ာက္ေလွကားျမိဳ႕ သမိုင္းခန္း၀ယ္
ေက်ာ္ေဇာ္သာသနာ အစတည္ျပဳ
မဟာမုနီ ဘုရားသက္ေသ တည္ေလသည္..
အိုသာစြရခိုင္
နန္းသက္အၾကြင္း သကၠရာဇ္ျဖိဳ ၍
ဘုရင္အသက္ နန္းဆက္ျမဲေအာင္
စေတးတည္သည့္ ေျမာက္ဦးခန္း၀ယ္
ဘံုမိနက္သံ ေမ်ာက္က ၾကိဳးေခြ ေဒါင္းအုိးေ၀ ဟု
နတ္ေရႊးသည့္ျမိဳ႕ ဘုန္းတင့္ဂုဏ္ေရာင္
သာသနာသမိုင္း ဆင့္ေရာင္လြမ္းသည့္
သဇင္ပန္းခုိင္း တစ္ျမိဳင္ျမိဳင္ဟု
ရခိုင္ဘုရား အစဲြျပဳသည့္ အိုဓည၀တီ …
အိုသာစြရခိုု္င္
ဘိုးေတာ္မင္းဆက္ ျဖိဳ႕ပ်က္ေလက
မျမဲသေဘာ ရင္၀ယ္ပိုင္၍
ကြယ္ေပ်ာ္ေလသည္ အတိတ္ဆီ
ေရႊထီးေရႊနန္း သမိုင္းက်န္သည့္
ငါတို႕ဂုဏ္ေရာင့္ လြင့္ျပယ္သည္။
အုိသာစြရခိုင္
ေနာင္လာသားတို႔ အသိယူေလ ထိုထိုျပည္တို႔
ကမာၻအ၀နး္ အာဏာထလည္း ပ်က္သုန္းေလသည္
ေရာမအင္ပါဟာ ပီရမစ္မ်ား
ဆူေမးရီးယန္ ဘုရားေက်ာင္းမ်ား ၊ေကာ္ဒီယန္(ေဘဘီလံုနတ္ဘံုလား )
မြန္းဂိုးႏွင့္ တာတာ ၊တရုတ္၊အိႏၵယ တို႕၏
သိမ္ေမြ႕နက္နဲ႕ေသာ အတတ္ပညာမ်ား
ျဗိန္တိန္ေနမ၀င္အင္းပါယာ
ရွရွားျပည္ေထာင္စု ငါစြဲျပဳသည့္
ထုိုအားလံုးလည္း မျမဲသေဘာ အပ်က္ၾကြင္းသည္…
အုိသာစြ ရခိုင္
ေနာင္၀ယ္သားတို႔ တခ်ိန္ထီးရိပ္
သင္တမ္းတလည္း ေလး၀တီတို႔ မျမဲျခင္း၌
သမိုင္းအမည္ျဖစ္ခဲ့ျပီး…
အိုသာစြရခို္င္
ေနာင္၀ယ္သားတို႔ ငါး၀တီဆင့္ အေပၚထြန္းဖို႔
အသစ္မာရယု ဘယ္သူျပဳမည္ေလာ
အတိတ္ လက္နက္ ဒုတ္ဓါးစြမ္းျဖင့္ ႏိုင္ငံျပဳလည္း
ငါးေလး၀တီကား ျခားခဲ့ျပီ
Globalization ကို ထြန္းလွန္ေအာင္မွ
၀တီငါးခု ေပၚလိမ့္မယ္…
ကမ္းျမိဳင္ျမိဳင္မွာ စိမ္းညုိမိႈင္းမိႈင္း
ပင္ေလျပာျပာ ေရဖြာဖြာေဘး
မာရယုတည္ ရခိုင္ေျမဟု
ထင္ေက်ာ္ေစာ္သည့္ သာဂီသားဆက္
အႏြယ္ျမတ္မို႔ ေခတ္ဆက္ေလးဆက္
အစဥ္ဆက္ကာ သမိုင္းမ်က္ႏွာ
ဂုဏ္ျဖာ ျပသာဒ္ ေရႊထီးအဆက္ စိုးခဲ့သည္။
အိုသာစြ ရခိုင္
ဤေျမလူမ်ဳိး တစ္ႏြယ္တစ္နန္း
ဂုဏ္ေရာင္၀င့္ထိန္ ေ၀သာလီဟု
စျႏၵားမင္းဆက္ အစြမ္းျပသည့္
ေက်ာက္ဆက္လက္ရာ
တုႏုိင္၏ေလာ တု၏ေလာဟု
သက္ေသက်န္ဆဲ အံ့မခန္းႏိုင္
ေက်ာက္ေလွကားျမိဳ႕ သမိုင္းခန္း၀ယ္
ေက်ာ္ေဇာ္သာသနာ အစတည္ျပဳ
မဟာမုနီ ဘုရားသက္ေသ တည္ေလသည္..
အိုသာစြရခိုင္
နန္းသက္အၾကြင္း သကၠရာဇ္ျဖိဳ ၍
ဘုရင္အသက္ နန္းဆက္ျမဲေအာင္
စေတးတည္သည့္ ေျမာက္ဦးခန္း၀ယ္
ဘံုမိနက္သံ ေမ်ာက္က ၾကိဳးေခြ ေဒါင္းအုိးေ၀ ဟု
နတ္ေရႊးသည့္ျမိဳ႕ ဘုန္းတင့္ဂုဏ္ေရာင္
သာသနာသမိုင္း ဆင့္ေရာင္လြမ္းသည့္
သဇင္ပန္းခုိင္း တစ္ျမိဳင္ျမိဳင္ဟု
ရခိုင္ဘုရား အစဲြျပဳသည့္ အိုဓည၀တီ …
အိုသာစြရခိုု္င္
ဘိုးေတာ္မင္းဆက္ ျဖိဳ႕ပ်က္ေလက
မျမဲသေဘာ ရင္၀ယ္ပိုင္၍
ကြယ္ေပ်ာ္ေလသည္ အတိတ္ဆီ
ေရႊထီးေရႊနန္း သမိုင္းက်န္သည့္
ငါတို႕ဂုဏ္ေရာင့္ လြင့္ျပယ္သည္။
အုိသာစြရခိုင္
ေနာင္လာသားတို႔ အသိယူေလ ထိုထိုျပည္တို႔
ကမာၻအ၀နး္ အာဏာထလည္း ပ်က္သုန္းေလသည္
ေရာမအင္ပါဟာ ပီရမစ္မ်ား
ဆူေမးရီးယန္ ဘုရားေက်ာင္းမ်ား ၊ေကာ္ဒီယန္(ေဘဘီလံုနတ္ဘံုလား )
မြန္းဂိုးႏွင့္ တာတာ ၊တရုတ္၊အိႏၵယ တို႕၏
သိမ္ေမြ႕နက္နဲ႕ေသာ အတတ္ပညာမ်ား
ျဗိန္တိန္ေနမ၀င္အင္းပါယာ
ရွရွားျပည္ေထာင္စု ငါစြဲျပဳသည့္
ထုိုအားလံုးလည္း မျမဲသေဘာ အပ်က္ၾကြင္းသည္…
အုိသာစြ ရခိုင္
ေနာင္၀ယ္သားတို႔ တခ်ိန္ထီးရိပ္
သင္တမ္းတလည္း ေလး၀တီတို႔ မျမဲျခင္း၌
သမိုင္းအမည္ျဖစ္ခဲ့ျပီး…
အိုသာစြရခို္င္
ေနာင္၀ယ္သားတို႔ ငါး၀တီဆင့္ အေပၚထြန္းဖို႔
အသစ္မာရယု ဘယ္သူျပဳမည္ေလာ
အတိတ္ လက္နက္ ဒုတ္ဓါးစြမ္းျဖင့္ ႏိုင္ငံျပဳလည္း
ငါးေလး၀တီကား ျခားခဲ့ျပီ
Globalization ကို ထြန္းလွန္ေအာင္မွ
၀တီငါးခု ေပၚလိမ့္မယ္…
Subscribe to:
Posts (Atom)