Friday, September 26, 2008

စီရင္ျခင္း

အဲဒီေန႔ သစ္ရြက္တို႔ အသက္မခ်ဴေတာ့တဲ့ေနကေပါ့
ငါရင္ထဲ မုန္တိုင္းတုိ႔ ေခၽြသက္သြားတဲ့
ပန္းတစ္ပြင့္ အလွဲထုိုးခံရတယ္…

လွ်ပ္စစ္တို႔ ေျခာက္တဲ့ ည
မီးစာကုန္ခမ္းေနတဲ့ မီးအိမ္တစ္လံုး
မ်က္လံုးတို႔ အလင္းေရာင္းကို ရွာခဲ့ေပမယ့္
အဲဒီည ၾကယ္တစ္လံုးမွ မလင္းဘူးကြယ္…

ေမွာ္ဆရာေပးတဲ့ ေစာင္းၾကိဳးတစ္လက္
ခ်စ္သူလက္တို႔ ထိမိေလေသာအခါ
ေစာင္းသံတို႔ ႏွစ္နားသံဆင့္ ေမွာ္ၾကိဳးတို႔ တင္းကုန္၏

ခ်စ္သူလက္ျဖင့္ တးီခတ္ေသာ အခါ
မိုးၾကီဳးသြားတို႔ အခန္းဆက္ျမည့္လ်က္
ငါရင္ကို က်ိမ္စာ တစ္ပုဒ္ ရြတ္ဆိုတယ္ …


အမုနး္ခင္းျခင္းတဲ့ ရာသီ
အလြမ္း ျဖိဳခြင္းတဲ့ သကၠရာဇ္
ဆံုဆည္းျခင္းကို သုညၾကြင္းႏုိင္ေပမယ့္

အခ်စ္ဟာ သက္ဆိုးမရွည္ႏုိင္ေလေတာ့
ငါ့ရင္ထဲ ျဂိဳလ္ခြင္ အေျပာင္း
ဒဏ္္ရာေဟာင္းတို႔ သာက်န္ေနခဲ့တယ္…


ေျခရာမဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔
နာရီလက္တံေပၚ ႏွင္းျဖတ္တဲ့ည
ခ်စ္ေတးဆိုေသာ စာမ်က္ႏွာေပၚ
ပန္းတစ္ပြင့္
ေက်ာခိုင္းျခင္း လက္နက္ျဖင့္
အဆံုးစီရင္ခဲ့တယ္ …


မယ္မဒီ

Friday, September 19, 2008

ဖန္ဆင္းရွင္သို႔ စြဲခ်က္သစ္

ဟိုငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းဘ၀က ဘုရားသခင္ဟာ ေလာကကိုဖန္ဆင္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးျဖင့္ ကၽြမ္း၀င္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားသခင္ ဘယ္လုိဖန္ဆင္းသည္းဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို တခါမွ ေတာ့ ျပန္ လည္း ေမးျမန္းခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး ။ ေစာ္ကားမိသလို ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္လို ေတြးထင္မိလိုပါ။ ခုေတာ့ ေမးသင့္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ရွိလာပါတယ္။ ဘယ္လို ႏွလံုးသားျဖင့္ လူေလာက ကို ဖန္ဆင္းပါသလည္း ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ေမးခ်င္ပါတယ္ ။ လူမွန္ရင္ေတာ့ အျပစ္လုပ္ၾကမွာပါဘဲ ဘုရားသခင္ကေတာ့ ခြင့္လြတ္ျမဲ ခြင့္လြတ္ရလိ္မ့္မယ့္လို ယံုၾကည္ေတာ္မႈ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္လြတ္ျခင္းကို ဘုရားသခင္ဟာ လွစ္လ်ဴေတာ့္မႈပါတယ္လို႔ စြပ္စြဲပါရေစ...

မိမိျပဳသမွ် အျပစ္တို႕ကုိ တိုက္တန္တဲ့ အျပစ္ဒါဏ္ျဖင့္ လူသားမ်ားသည္ ဘ၀သံသရာတြင္ ရုန္းမထြက္ႏုိင္း ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ဒီဘ၀သံသရာထဲက ဆြဲယူု ကယ္ဆယ္ျခင္း ကို ဘုရားသခင္ သာတတ္ႏို္င္မယ္လို ယူဆပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ လူသားေပါင္းေျမာက္ ျမားစြာ ကူကယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ကူမယ့္သူ ကယ္မယ့္သူ ကို ေအာ္ဟစ္ေန ခ်ိန္ ဘုရားသခင္ အိပ္ေပ်ာ္ေန တတ္ ပါ တယ္။ အျပစ္သားတစ္ေယာက္ကို ေထာင္မွဴးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ျပီး အျပစ္ လုပ္ တံုး က ေတာ့ ဒီမ်က္နွာႏွင့္ ဒီသံမဟုတ္ဘူး ခုေတာ့ ေအာ္ေနလိုက္ၾကတာ ၾကည့္လိုကိုမရဘူးလို႔ ေတြေနပံု ေပါက္ ပါတယ္။ က်မလို ဘာမွဟုတ္တဲ့ ခပ္နွနွအသည္း ငယ္သူတစ္ေယာက္ ေတာင္ ယိုုင္နဲနဲျပိဳက် သြား ႏို္္င္ တဲ့ အေျခေနမွာ ဂရုဏာ ၾကီးမားေတာ္မႈသည့္ ဘုရားသခင္ဟာ ဂြက်က် အေဖလိုဘဲ သတင္းစာဖတ္ မ ၾကား ခ်င္ ေယာင္ ေဆာင္ေနျပီး နားကိုစြင့္ေနတာကို စိတ္ဆိုးခ်င္လား ပါတယ္။

စက္တင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႕ မွာ ေသဆံုးမႈျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းအတြက္ လူသားေထာင္ေပါင္းမ်ား စြာ က ၀မ္းနည္း ပူဆဲြၾကပါတယ္။ က်န္ရစ္သူမိသားစုႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ၾကသူ၊ၾကားရသူ၊ ျမင္ရသူအားလံုး စစ္ဆုိေသာ စကားလံုး၊ အာဏာရွင္၊ အယူ၀ါဒ အစြဲအလွမ္းၾကီးမားသူ ၊ အစြန္းေရာက္သူအားလံုးအေပၚ အျပစ္တင္ေျပာ ဆိုစြပ္စြဲ မုန္းတီးခဲ့ၾကပါ သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္စစ္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ မျဖစ္ပြားဖုိ႔ ဘုရားသခင္က ေတာ့ မတားဆီး သည့္အျပင္ အလြန္တိက်တဲ့ သင္ရိုးစာအုပ္အတိုင္း ဆရာ တစ္ေယာက္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္သူ ေက်ာင္သား မ်ားကို ဆိုဆံုးမရန္ အတြက္ ဘုရားသခင္စစ္ပြဲ ေပါင္းမ်ားစြာ ဖန္ဆင္းကာ အျပစ္ေတာ္ခံ ေစ ျပန္ပါတယ္။ လက္တစ္ေခ်ာင္း အတြက္ လက္တစ္ေခ်ာင္း အစားထုိုး ေလွ်ာ္ေၾကး ကို ျပန္ဆပ္ေစပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ဆန္ၾကမ္းထမင္းကို ဘာဆီဥေထာပတ္မွ မပါဘဲ မေသရံုစား ေနသူမ်ားအေပၚ ၊ အ၀တ္ ၾကမ္းကို လံုရံုေလး၀တ္ေန သူမ်ား အေပၚ ၊ တစ္ေန႔စာ ၀မ္း၀ရံုျဖင့္ ေလာကကို ေက်းဇူး တင္ေနသူမ်ားအေပၚ ဘုရားသခင္ နာဂစ္လို မုန္းတုိင္းမ်ား ဖန္ဆင္းကာ အျပစ္ေတာ္ကို ေဆးေၾကာေစပါသတဲ့ ။

ေတာင္းဆိုးပလံုးဆုိကို သာ ျပစ္ရုိးရွိတယ္ သားဆိုးသမီး ျပစ္ရိုးထံုးစံမရွိဘူးတဲ့ ဖဘုရားသခင္ စြန္႔ျပစ္လိုက္တဲ့ သားသမိီးက မနည္းေတာ့ပါဘူး။ တစ္ကယ္လို သူတို႔ဆီမွာ အၾကီးေလးဆံုး အျပစ္ရွိ ေနခဲ့ရင္ ေတာအရက္ကို ေမြးကတည္းက ေသာက္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ စကားလံုးေတြ ၾကမ္းတမ္းစြာ ေျပာဆိုမိျခင္းထက္ သူတို႔ ဟာ ကမၻာကို သိမ္းယူလုိသူမ်ားစရင္း၌ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး ။ႏုိင္ငံကို အပိုင္စီး သမိုင္းကို ဖ်က္စီးသူမ်ားထဲ၌ လည္းမပါ ၀င္ခဲ့ပါဘူး ။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္စုကို တိမ္ေကာ့ေအာင္ လူူသတ္လက္နက္ထုတ္သူမ်ားလည္း မဟုတ္ပါဘူး ဘုရားသခင္...

အရာအားလံုးကို ဖန္ဆင္းေတာ္မႈေသာ အိုဘုရားသခင္ ေမးပါရေစ လူဦးေရနညး္ပါး စားမဲ့သူမရွိတဲ့ အရပ္မွာ သစ္သီးမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ ဖန္ဆင္းပါသနည္း။ ေသာက္မဲ့သူမရွိတဲ့အရပ္မွာ ဘာေၾကာင့္ေရျပင္ၾကီး အျဖစ္ ဖန္ဆင္းပါသနည္း။ သစ္ပင္တစ္ပင္မွ မေပါက္တဲ့အရပ္မွာ ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္ေနတဲ့ လူသားကို ဘာေၾကာင့္ ဖန္ဆင္းပါသနည္း။ ၾကြယ္၀ပိုလွ်ံ ေနသူမ်ား လက္ထဲကို ဘာေၾကာင့္ေငြေၾကးမ်ား မ်ားသထက္ မ်ားေအာင္ ေနစဥ္ ေပးစြန္႔ေနပါသနည္း။ စားစရာတစ္ခုအတြက္ အသက္ခ်င္းလွဲေန သူမ်ား လက္ထဲမွ ဓါးကို ဘာေၾကာင့္ ထက္သထက္ ထက္ေအာင္းေသြး ေပးေနပါသနည္း။ ေနစရာမရိွသည့္မိသားစုဆီသို႔ ကေလးငယ္ မ်ား တစ္ ေယာက္ ျပီး တစ္ေယာက္ဘာေၾကာင့္ ေစလႊတ္ေနပါသနည္း။ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း အသက္ ထြက္ ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားအေပၚ ဘာေၾကာင့္ ထိုက္တန္ေသာ ေငြးေၾကးေပးေဆာင္ဖုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ ေနပါ သည္္။ စေတးခံ၊ ေျမစာခံေတြ ဤေလာက၌ ဘာေၾကာင့္မ်ားေပါမ်ားစြာ ဖန္ဆင္ ေတာ္မႈပါသနည္း။ ထမင္း တစ္လုပ္အတြက္ လူသားခ်င္းတန္းတူ ဆက္ဆံျခင္းမခံရေသာ အျဖစ္မ်ိဳး လူသားမ်ားထဲ ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ မညီေသာ အလုပ္မ်ိဳးကို ဘုရားသခင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား လုပ္ေဆာင္ေတာ္မႈ သလည္း…

အိုဘုရားသခင္ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္အေပၚ ေသျခင္းတရားကို ဘာေၾကာင့္ဖန္းဆင္းပါသနည္း။ မိဘမဲ့ ေနေသာ ကေလးမ်ား ဘာေၾကာင့္ ဖန္ဆင္း ပါသနည္း။ေမတၱာတရားနညး္ပါးေသာ မိခင္၊ တာ၀န္တရား အသိ ကင္းေသာ ဖခင္၊ ေလာကကို ဖ်က္ဆီးေသာ လူသား မ်ားအျဖစ္ ဖန္းဆင္းရတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေလး ေပးလို႔ရမယ္ဆိုရင္ ေမးစမ္းခြင့္ အခြင့္ရခဲ့မယ္ဆုိရင္ ရိုေသစြာ ေမးပါရေစ…

မယ္မဒီ

Friday, September 12, 2008

စကားေျပာေသာ စာလံုးမ်ား

ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာ ရွာၾကံမရေတာ့သည့္အဆံုး သိပ္ကိုပ်င္းလြန္းေနတဲ့ စားေရးဖို႔ စိတ္ကို တံုးတံုးခ် ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေနတဲ့ စာရြက္တစ္ခ်ိဳ႕ေပၚမွာ ေလးလွံထုိင္းမိႈင္းေနေသာ ဦးေႏွာင့္ဆီမွ အၾကံညဏ္ေတြ မရမက ထုတ္ယူဖို႕ ၾကိဳးစားျခင္းဟာ လည္း ပ်င္းရီးေနရျခင္းထက္ ပိုမုိခက္ခဲ့လုိေနျပန္တယ္။ ဘယ္လိုမွ သံုးစားလို႔မရသည့္ ပ်င္းရီးျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ပ်င္းေနတဲ့ဦးေႏွာက္ဆီမွ စံမမွီေသာ ေရးမိေရးရာေလွ်ာက္ေရးမိသည့္ စားလံုးမ်ားအား ခဲ့ဖ်က္တစ္ခုျဖင့္ ခဏခဏ ဖ်က္ေနေသာ အလုပ္ကို က်မအလုပ္တစ္ခုအျဖစ္ လုပ္ေနမိသည္ ။ အဖိုးတန္ေသာ စာရြက္ျဖဴျဖဴေလးကို အားနာ ေသာအားျဖင့္ က်မ၏ အသံုးမက်ေသာ စကား လံုးမ်ားကို ဖ်က္ပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ “ ဘ၀ဆို တာ စာရြက္တစ္ရြက္ ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ အသံုးမက်ေသာ က်မ၏ေန႕ရက္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ဖ်က္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ခဲ့ဖ်က္တစ္ခုေလာက္ အခ်ိန္ေဟာင္းေတြ ကိုဖ်က္ဖို႕ လိုခ်င္ လိုက္တာဟု က်မ ေတြးမိေသးတယ္…” ေရးလိုက္ ဖ်က္လုိက္ျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ တစ္ရြက္ေလာက္ ျပီးေသာ ခ်ိန္မွာ စာမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ဖ်က္ထားသမွ် ေသာေနရာ မ်ားတြင္ ခပ္ေရးေရးထင္က်န္ေနတဲ့ ခဲ့ဖ်က္ရာမဲမဲေတြ၊ စာလံုးထြင္းရာေတြ ျဖဴျဖဴေဖြး စာမ်က္ႏွာ ျပင္ဟာ အမာရြက္ ဒဏ္ရာေတြ ျဖင့္ သန္႔ရွင္း ေသာ စာရြက္ျဖစ္မေနေတာ့ ေပ။ “ ဒီဒဏ္ရာလိုဘဲ က်မရင္ထဲ ျပယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြ ႏုလံုးသာထဲ မဲမဲျခစ္ရာ ဒဏ္ရာအမာရြက္ အျဖစ္ က်န္ေန ေလာက္တယ္။ က်မႏွလံုးသားလည္း မသန္႔ရွင္းေတာ့ေလာက္ ဘူးထင္တယ္…”

ဒီလိုနဲ႔ တစတစ ႏိုးၾကားလာတဲ့ စိတ္ေတြ ပြင့္လင္းစျပဳလာတဲ့ အသိညဏ္ေလးျဖင့္ က်မ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေျမွာက္ဖို႔ အာရံုစိုက္မိတယ္။ ကုန္မွန္းမသိေသာ အခ်ိန္နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ အစက္အေျပာက္မ်ားစြာ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ရြက္ျပီး တစ္ရြက္ က်မေရးေနမိျပီးေလျပီ ။ ဒီအစက္အေျပာက ္ဆန္ေသာ စကားလံုးမ်ားဟာ က်မ၏ညဏ္ရည္အေသြး အဆင့္အတန္းလိုေျပာလိုရတယ္။ က်မ၏ဘ၀ ျဖစ္စဥ္လုိဆိုႏုိင္သလုိ ထပ္ဟပ္ေန တဲ့ က်မ၏ ခံယူခ်က္၊ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ လက္ရွိခံစားခ်က္တုိ႕ ေရာေထြးကာ စာရြက္ျဖဴျဖဴမ်ားဟာ တစ္စတစ္စ လူတစ္ေယာက္ အသြင္ သို႔ေျပာင္လာေတာ့သည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ေပါ့ ခပ္ညစ္ညစ္ ေခါင္းမာမာ ပံုစံမ်ိဳး အသက္၀င္လာေတာ့သည္။ က်မအထိတ္ တလန္႔ ခဲ့ဖ်က္ကိုင္ လုိက္သည္။ ဘယ္နယ္ ငါမထင္မွတ္ဘဲ အသက္သြင္း ေနမိတယ္ ဆိုပါအံုးေတာ့ သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ႏုညံလွွပတဲ့ ေျခာက္မိ်ဳးမထင္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သင့္ေပတယ္။ ခုေတာ့ ၾကည့္ပါအံုး ဘယ္နယ္ ဒီလိုေျပာရဆိုရခက္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ကိုမွ ငါက အသက္သြင္း ေနမိသတဲ့ ေသခ်ာၾကည့္ေလ လူတစ္ေယာက္နဲ႔႔တူလာေလ ဆုိေတာ့ က်မဘယ္ ေနရာ ကို ခဲ့ဖ်က္ျဖင့္ ဖ်က္ပစ္လုိက္ရမယ္ ဆိုတာကို ေတြး မတတ္ဘဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့ တယ္။ အားလံုးကို ဖ်က္လိုက္ပါျပီး ထားပါအံုးေတာ့ ဘယ္လိုစကားလံုး ေတြကို က်မ အစာ း သြင္းရမယ္မွန္း က်မမသိေပ။ ခဲ့ဖ်က္ ကို ကိုင္ထားတဲ့ က်မ၏လက္က ကိုယ္ေရးတာ ေတာင္ ကိုယ္ၾကိဳက္သလို ဖ်က္ခြင့္မရွိတဲ့ အျဖစ္ဆို ေတာ့ “ဘ၀ဆိုတာလည္း ကိုယ္လုိ ခ်င္တာကို ေတာင္းတတိုင္ းရႏုိင္ ပါမလားလုိ႔ က်မေတြးမိတယ္။

ပယ္ဖ်က္လိုတဲ့ က်မ၏ ဘ၀အစိတ္အပိုင္း ဟာ ဘယ္အရာမ်ားျဖစ္ေလမလား က်မေမြးဖြားလာရျခင္းလား၊ သာမွန္လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ရွင္သန္လာခဲ့ရျခင္းကိုလား၊ ခပ္ရိုးရိုး ရွိတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုကိုလား ၊ မေရာင့္ရဲ လြယ္တဲ့ လိုခ်င္တတ္မက္တဲ့ ရင္ဘတ္တစ္စံုကိုလား၊ သခ်ၤာညဏ္ေကာင္းသေလာက္ ေမ့လြယ္တတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္ကိုလား၊ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာကိုလား၊ ကိုယ့္နာမည္ ကိုလား ၊ဒါမွမဟုတ္ မိသားစုကိုလား က်မဘ၀က ဆြဲထုတ္ပစ္ခ်င္ ပါတယ္ဆုိတဲ့ အရာ က ဘာပါလိမ့္… က်မကိုယ္တုိင္လုပ္ခဲ့တဲ့ အမွားတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိတယ္။ ကိုယ္တုိင္း လုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြ ကိုယ္ျပဳသမွ် အမွားေတြကိုသာ ခဲ့ဖ်က္ႏွင့္ ပယ္ဖ်က္ခ်င္ပါသတဲ့ ဖ်က္လိုရႏုိင္ပါမတဲ့လား ..”


အေတြးေတြ တစ္စတစ္စ ဦးေႏွာင့္ထဲ ရႈပ္ေထြးလာတဲ့ က်မ၏ လက္ထဲမွာ စကားလံုး မ်ား က်မခ်ယ္လွယ္တုိင္းကိုု ခံေနရတယ္။ က်မ၏ မနားတမ္း အလုပ္လုပ္ ေနေသာ ေညွာင္းညာကိုက္ခဲ့လာသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ စိတ္၏ေစရာေနာက္ကို မလြန္ဆန္ႏုိင္ဘဲ လူသားတစ္ေယာက္ကို အသက္၀င္လာေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး သြင္းမိေလသည္။ သက္၀င္လႈပ္ရွားစျပဳလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို က်မျပန္ ၾကည့္ရင္း က်မ အံၾသမိ ျပန္တယ္။ သူ႕လႈပ္ရွားပံုေတြကို က်မရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ သူကဘယ္သူပါလိမ့္လုိ က်မေတြးေနတာကို စာရြက္ေပၚက မိန္းမပိ်ဳေလး အလိုလိုသိေနသလိုဘဲ က်မကိုစကားလံုး ပီပီသသ ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြား ျဖင့္ “ ငါက နွင့္ရဲပံုတူကိုယ္ပြားဘဲ နင္မယံုရင္ မွန္ေထာင္ၾကည့္တဲ့၊ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပင္စရီုက္အားလံုးဟာ တစ္ထပ္တည္းဘဲ ဒါေပမယ့္ ငါက နင္ႏွင့္မတူဘူး၊ နင္ဟာ ငါ့ကိုယ္ပြားျဖစ္တာလား ငါဟာ နင့္ကိုယ္ပြားလားဆိုတာ ငါေသခ်ာမသိေပမယ့္ နင္ဟာ ဘာကိုမွ အလုိက်ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘာကိုမွ အလိုမက်ဘူး။ နင္႔မ်က္နာ ၊ နင႔္အဆင့္အတန္း၊ နင္႔ပိုင္ဆုိင္သမွ်၊ နင့္ခ်စ္သူ ၊ နင့္အလုပ္ ဒါေတြအားလံုးကုိ နင္ဘယ္တံုးကမွ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲျခင္းမရွိဘူး စိတ္တိုင္းမက်ဘူး။ နင္က ဘာကိုလိုခ်င္လို လိုခ်င္ေနမွန္း မသိဘဲ အျမဲေဒါသထြက္ ေသြးဆုိးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ။ ဒါေပမယ့္ ငါက စာရြက္တစ္ရြက္လိုဘဲ ျဖဴစင္တယ္။ ႏွညံေအးေဆးတဲ့ ႏွလံုးသားကို ပိုင္ဆုိင္တယ္။ ငါ့ဘ၀ ငါပိုင္ဆုိင္သမွ်ကို ေရာင့္ရဲေက်နပ္တယ္။ ေလာကကို အေကာင္းျမင္တယ္။ အရာအားလံုးအတြက္ ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္တယ္ ။ ငါျဖစ္တည္ခြင့္ရလို ငါအရာအားလံုးအေပၚ ခ်စ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ လုပ္ေကၽြးျပဳတယ္။ နင့္လုိမဟုတ္ဘူး ” ဟု သူမေျပာလိုက္ေတာ့ သူေျပာတာေတြ ဟုတ္မ်ားေနသလား ေတြးရင္း က်မေၾကာက္လန္႔တစ္ၾကား ေရး လက္စ စာရြက္ေတြကို ဖိုင္းထဲညုပ္လုိက္မိတယ္။ သူမ က်မ ကိုေနာက္ထပ္ဘာမ်ားစြပ္စြဲ စရားမ်ား က်န္ေနေသးလည္းလို က်မေတြးလိုက္မိတယ္။


ခဲဖ်က္တစ္ခုသာ စားပြဲေပၚမွာ အသံုးမ၀င္ဘဲ က်န္ေနခဲ့တယ္။ က်မေလ ခဲဖ်က္ကိုစိတ္နာစြာနဲ႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ဘာမွအသံုးမက်တဲ့ ဟာလုိေတြးရင္း အမိႈက္ပံုတဲ့ ထဲလိုက္မိတယ္…


မယ္မဒီ

Tuesday, September 9, 2008

ေၾကးရုပ္ၾကီးႏွင့္ လူထူးဆန္းတစ္ေယာက္

အဲဒီေန႔ေပါ့ ၉.၉.၁၉၈၉ ခုေန႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျခာက္ေသြ႕အသက္ေမ့ေနခဲ့့ေသာ့ ပန္းျခံၾကီးတစ္ခုလံုး ျခိမ့္ျခိမ့္သည္းသည္း ၾကက္ပ်ံမက်က္ စည္းကားဖို႕အေၾကာင္းတစ္ခု ဖန္ခဲ့ ပါ သည္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေထာင္ေသာင္းမကစြာေသာ လူအမ်ားစုသည္ မီးတုတ္ ၾကီးငယ္မ်ား အုိးစည္ ဗံုေမာင္းမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တီးလွ်က္ ဂါရ၀ လာေရာက္ျပဳၾကသည့္ အထိန္းအမွတ္ ေန႕ရက္ကေလးသည္ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ့ လွစြာေသာ ထိုအရပ္ေဒသ၏ အမွတ္တရ အခ်ိန္သမယ ျဖစ္ခဲ့ေလတယ္။ ဒီပန္းျခံထဲမွာ ေရေလာင္းေပါင္းသင္းဖုိ႔ လူသူမဲ့ေနတဲ့ သစ္ပင္ရိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕ ခပ္ယိုင္ယုိင္ အေဆာက္ဦးတစ္ခု ရယ္ ၊ ဘယ္တံုးကမွ ေဆးျဖဴသုတ္ ၊ ေရႊေဆးသုတ္ျခင္းတို႕ မခံရတဲ့ ေၾကးရုပ္ထုမဲမဲတစ္ခုရွိတယ္။ ဒီေၾကးရုပ္ဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္က်ိဴးစြန္႕ အသက္ေပးစြမ္းေဆာင္ခဲ့မႈကို ဂုဏ္ျပဳထားျခင္းျဖစ္ေနတယ္။ ထုိမဲမဲ ေၾကးရုပ္ထုေဟာင္းသည္ ကမာၻကို အံတုခဲ့တဲ့ လူသားတစ္ဦး၏ အရိပ္ေဟာင္း၊ လူမ်ိဳးတစ္ခု၏ လက္ဦးဆရာတစ္ဆူ၊ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ မေမ့အပ္တဲ့ အရိုေသခံ လူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ပါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္လူမ်ိဳးၾကီးတစ္စုအတြက္ေတာ့ ဤေၾကးရုပ္ထု ပိုင္ရွင္ဟာ သိပ္ကိုအေႏွာင့္အယွက္ ေပးစြမ္းႏုိင္သည့္ ေခတ္ပညာတတ္ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထူးဆန္းသည့္ အေတြးအေခၚ ရင့္သန္သည့္ သမာဓီ ခိုင္မာတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္တို႕ျဖင့္ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုေသာ စကားလံုးကို လူသားအားလံုးအတြက္ ေရွ႕ဦးစြာ အေရးဆုိေပးခဲ့ သူျဖစ္ခဲ့သည္ ။ အညွိေရာင္၀တ္ရံုႏွင့္ အျဖဴေရာင္ ၀တ္ရံုသည္ သူအတြက္ သိပ္ကိုအဓီကမက်ေၾကာင့္ သူ၏က်င့္စဥ္ျဖင္ သက္ေသျပခဲ့သူျဖစ္သည္။ ``ေထာင္ ”ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ ေၾကာက္လန္႕စရာမဟုတ္ခဲ့သလုိ ဆင္းရဲငတ္ မြတ္ျခင္းသည္ လည္း ေနာက္တြန္႕ေလာက္ေစေသာ အတားဆီးမဟုတ္ခဲ့သည့္ သူ၏သတၱိ အတြက္ သူေမြးရပ္ေျမဇာတီၾကီး သည္အလြန္ ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္လာေသာအခါ တစတစေမ့ေလွ်ာ့ စျပဳလာခဲ့ၾကသည္ကို အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ႏိုးထေစေသာ ဂုဏ္ျပဳပြဲသည္ အလြန္ေစကားေလသည္။

သစ္ပင္စိုက္သူသည္ သစ္သီးကို မေမွ်ာ္ကိုးေပ။ သစ္တစ္ပင္ရွင္သန္ ေစလိုသူတုိင္းသည္လည္း ထုိသူအား ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာ ဆိုၾကလိမ့္မည္။ အသီးအပြင့္ကို ခံစားရေသာ လူသားမ်ိဳးဆက္သည္သာ သစ္ပင္စိုက္ေပးခဲ့သူကို ေမ့ ေလွ်ာ့တတ္စျမဲ ျဖစ္တတ္ ၾကပါသည္။ ဤသစ္သီးအား ထုိက္တန္ေသာ ဆုလဒ္ အျဖစ္ စားသံုးၾကေပမယ့္ ေက်းဇူးဟုေသာ စကားလံုး ကို ေျပာဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ျခင္း သည္ ေက်းဇြတ္ျခင္း ေလလား စေတးခံ ေျမစာသည္ စေတးခံရန္အတြက္ သူအေၾကာင္းဖန္လာေစတာလား ေတြးမိ၍ ညဏ္မမွီႏုိင္ေသာ အေတြးမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။

ဤမွ်စည္ကားလွစြာေသာ ဂုဏ္ျပဳပြဲအား တတ္တတ္ၾကြၾကြပါ၀င္ ဦးေဆာင္သူဦးေပါင္းမ်ားစြာၾကားထဲ အခမ္းအနားျဖင့္ အျဖစ္ ေန႔မအား ညမအား အားတက္သေရာ ပါ၀င္ခဲ့သည့္ ထူးဆန္းေသာ လူတစ္ဦးပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထိုသူသည္ ဟိုေနရာ စပ္စပ္ ဒီေနရာစပ္စပ္ျဖင့္ ေနရာတိုင္း၌ အားတတ္သေရာ ရွိေနတတ္သူလည္းျဖစ္သည္။ ထိုလူထူးဆန္းသည္ မိတ္ေဆြေပါမ်ားသည္။ စကားေျပာတည္သလာက္ စကားေျပာလည္းအလြန္ေျပာေကာင္းသည္။ လူခ်စ္လူခင္ေပါသေလာက္ ေလးေလးစားစားဆက္ဆံခံရ သူလည္းျဖစ္ျပန္သည္ ။ လူသူေလးစားခံရသေလာက္ လူႏွင့္ေ၀းေ၀းေနသူလည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ လူႏွင့္ေ၀းေ၀းေနသေလာက္ လူေတြကို စည္းရံုတတ္သူ ၊ဦးေဆာင္ႏုိင္သူ ၊ အမ်ား၏ ယံုၾကည္ျခင္းခံရသူလည္း ဟုတ္သည္။ အျငင္းအခုံ ခုန္မင္သူျဖစ္သလုိ ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္ေနသူ ၊ ႏွစ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ားၾကား၌ အိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူလည္းျဖစ္သည္။ မိသားစုအား ေမ့ေလွ်ာကာ ထမင္းေမ့ ၊ ဟင္းေမ့ ၊အိမ္ေမ့ အားလံုးကို ေမ့ကား ဤဂုဏ္ျပဳပဲြအတြက္ လံုးပန္းခဲ့သူမ်ားထဲ သူလည္းပါခဲ့သည္။ ေရွ႕ရိုးအတိုက္အခံမ်ား၊ ေနာက္လုိက္မ်ား၊ ဂုဏ္ျပဳပဲြမလုိလားသူမ်ားၾကားထဲ ေျပာေလွ်ာေနေသာ အစဥ္အလာတစ္ခုကို လက္ဆင့္ကမ္း ဆင္ႏြဲႏိုင္ဖို႕ ဤေၾကးရုပ္ေရွ႕ လူသားမ်ားတစ္စုတစ္ေ၀းအတူတကြ လာေရာက္ဂုဏ္ျပဳေရးအတြက္ သူတုိ႕ လံုးပန္းခဲ့သည္။ သူတို႕ၾကိဳးစားခဲ့သလိုဘဲ ဆိုး၀ါးရႈပ္ေထြးေနေသာ ႏုိင္ငံေရးအေျခေနမ်ား ၊လက္ရွိ တည္ဆဲဥပေဒမ်ား စည္းမ်ားကို ေက်ာ္လ်က္ ဂုဏ္ျပဳပြဲျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္တို႕ လြဲ႕ခဲ့ေပမယ့္ ေျပာစမတ္က်န္ေနေသာ အမွတ္တရေနျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာင္အမ်ားအၾကာခင္ ဤေၾကးရုပ္သည္ ေရႊေဆးဂုဏ္ျပဳျခင္းခံရေလသည္။ သို႕ေသာ္ ထူးဆန္းေသာလူထန္းဆန္းသည္ ဂုဏ္ျပဳပြဲ ၄၉ ႏွစ္ေျမွာက္ လူတစ္ဦး၏ ဂုဏ္ျပဳပြဲအား တတ္အားသေရႊ႕ေဆာင္ရြက္ေနခဲ့ေပမယ့္ သူ၏လူဘ၀ေနာက္ဆံု အခ်ိန္ဟာ ၁၀ရက္မွ် သာ က်န္ေတာ့ေၾကာင့္သူမသိခဲ့ေလရွာေပ။ တစ္ကယ္၍ သူသာ သူေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို သူၾကိဳတင္သိေနခဲ့လွ်င္ သူသည္ ဤဂုဏ္ျပဳပြဲအား ေန႕မအား ညမအားၾကိဳးစားရွာႏုိင္ပါအံုးမလား … သို႔ေပမယ့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူမ်ားသည္ သူ၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္၌ လာေရာက္ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကေလသည္။

ဤေန႔ ၉.၉.၂၀၀၈ ေန႔ဟာ ေၾကးရုပ္ၾကီး၏ဂုဏ္ျပဳေန႔အထိမ္းအမွတ္ဟာလည္း ၆၉ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ေလျပီး ၊ လူသားမ်ား ရင္ဘတ္ထဲ ေၾကးရုပ္ၾကီးအား ဳသတိရခဲ့ သူတစ္ ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ျဖင့္ ပန္းျခံၾကီးကေတာ့ အသြင္ေျပာင္းလန္းဆန္းေနေပမယ့္ ဂုဏ္ျပဳသူမဲ့လုိေနေလျပီ။ ဂုဏ္သတင္းေမွးမိန္ေလးျပီ၊ လူထူးဆန္းၾကီးသည္လည္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ရန္ ၁၀ရက္လိုေတာ့သည္။ သူမိသားစု က သူကိုသတိရၾကေလေပမယ့္ ေၾကးရုပ္ၾကီးကေတာ့ အထီးက်န္ေျခာက္ေသြ႕ ျမဲ ေျခာက္ေသြ႕လွ်က္ ရွိေနအံုးမည္။

မယ္မဒီ

Thursday, September 4, 2008

အိုသစၥာ

အိုသစၥာ သင္နာမည္ကို ငါသတိမျပဳျဖစ္ခဲ့မိတာ အေတာ္ေလးေတာ့ ၾကာလွျပီထင္တယ္။ သင္ ငါ့ရင္ဘတ္ကို အသာေလး အခ်ိဳသတ္ေခၚ အနားေရာက္မွ ေျခစံုကန္ မခံရမခ်င္း ငါက သစၥာဆိုတဲ့ သင္ကို ငါ ေမ့ေနခဲ့တယ္။ ငါကလည္း ငါကိုယ္ငါ ယံုၾကည္သူ ျဖစ္္ေနေလေတာ့ သင္ ငါဆီလာျပီး မေႏွာက္ယွက္ႏုိင္ဘူးလုိ ငါယံုၾကည္မႈ ပိုေနခဲ့တာလည္းျဖစ္မယ္။ ငါက ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တာဆို ေယာင္လို႔မွ လွည့္ၾကည့္တတ္တဲ့လူ မဟုတ္ေလေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ လူသေဘာ လူမေနာမွာ အလိုက္အထိုက္ ကေလး လိုက္လိုက္ေလွ်ာေလွ်ာ ေနေပးတတ္ရ တယ္ဆိုတာအစ ေမ့ခဲ့ဖူးတာကို။ ငါ့ေမ့ေနခဲ့တာကလည္း မ်ားသား တစ္ခါတစ္ေလ လူတစ္ေယာက္ကို ျပံဳးျပဖို႔ ၊ သတင္းစကားေမးဖို႕လည္း ေမ့ခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါတင္ ဘယ္ကမလည္း ငါဒီအခ်ိန္အထိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါအသက္ရွင္ ေနထုိင္ေနသလည္းဆုိတာကို ဆန္းစစ္ဖို႔ ၊ငါ၏ရည္မွန္းခ်က္တုိ႕ ၊ အနာဂတ္တို႕ ၊ ဘ၀ခံယူခ်က္တို႔ဆိုတာ ငါသိတဲ့ အရာေတြမဟုတ္ဘူး ။ ငါဆီမွာ တစ္စတစ္စ ရင့္ေရာ္လာတဲ့ ကိုယ္ခႏာၱတစ္ခု ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္လုိမွ အဆင္ေျပေျပ ၾကည္ေပ်ာ္ရူေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္မ၀တ္တတ္တဲ့ ေရွ႕၇ိုးဆန္ဆန္ အ၀တ္အစားတစ္ခ်ိဳ႔ထက္လြဲ၍ အသစ္၀ယ္၀တ္ရေကာင္းမွန္း ငါေမ့ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ...

ငါက ငါလုပ္ခ်င္တာကို စြပ္လုပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာကို။ ငါဆီမွာ လူသားအခြင့္အေရးရွိရမယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚတို႕ရွိရမယ္၊ စာနာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသာ တစ္ခုရွိရမယ္၊ ျခိဳးျခံေခၽြတာတတ္ရမယ္ ရိုးသားရမယ္ဆုိတဲ့ သိပ္ကိုအလုပ္ မျဖစ္တဲ့ အေတြးေခၚ တစ္လြဲေတြ ငါဆီ ဘယ္တံုးကေရာက္ေနခဲ့မွန္းေတာင္ ငါသိခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ေလာကကို မွန္တစ္ခ်ပ္လို ျမင္ခဲ့တဲ့ ငါက ကိုယ္ျပံဳးတုိင္းသူျပံဳးလိမ့္မယ္လို႕ မထင္ေပမယ့္ ကိုယ္ မွန္တုိင္း အရာအားလံုး မွန္ေနလိမ့္မယ့္လို ထင္ေနခဲ့မိတာကို ဘ၀ဆိုတာ ၾကံဳသလို အ၀တ္လွဲသလို လွဲခ်င္တိုင္း ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို ေရႊးယူ၀တ္ေနၾကတဲ့ ၀တ္ရံုတစ္ခုမွန္း ငါဘယ္သိမွာတံုး ငါျခံဳခဲ့မိတာက သဘာ၀ျခံဳထယ္ အေဟာင္းတစ္ခုေလ။ အေရာင္ျခယ္သထားတဲ့ ေရာင္စံုပု၀ါ ငါဆီမွာ မရွိခဲ့ပါဘူး

စားလုိက္ေသာက္လိုက္ အိပ္လိုက္ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအေပၚ ပ်င္းပ်င္းျဖင့္ ေျခာက္ေသြ႔စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ေနရတဲ့ ငါကိုမွ သစၥာဆိုတဲ့ ေမာင္မင္း ငါေနာက္က ထပ္ၾကပ္မကြာ ကပ္လိုက္ေနတာ ၾကာေနခဲ့ျပီ ထင္တယ္။ ငါကိုအလွဲထိုးဖို႕ အခ်ိန္ကို အိပ္ရင္းေစာင့္ေနခဲ့ရပံုေပၚတယ္။ ငါက ဘယ္သူကိုမွ ထိခိုက္ေစတတ္တဲ့ လူေပၚစီးတဲ့ လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေနာက္ကို လိုက္ေနတဲ့လူ ၊ ဥၾသငွက္သံကို ၾကားရင္ ရင္ကြဲလုမတတ္ ပက္လက္ေမ်ာခ်င္ရင္ ေမ်ာေနတဲ့လူမ်ိဳး ဒါေပမယ့္ ငါက ပိတ္ထားတဲ့့နားတစ္စံု၊ ကန္းေနတဲ့မ်က္လံုးတစ္စံု၊ ႏႈတ္ဆိတ္ဆြံအ ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ျဖင့္ ေလာကကို ေပေစာင္းေစာင္းေနတတ္တဲ့လူျဖစ္ေနေလေတာ့ အၾကံအိုက္ေနတဲ့ ေမာင္မင္း ၊ ေခြးတိုးေပါက္ကေန ၾကြက္၀င္သလို ငါဆီ ဟုိ၀င္ဒီ၀င္လုပ္ျပီး ငါ့အားနညး္ခ်က္ကိုေတြ႔ေအာင္ရွာေတြခဲ့တာေတာ့ ငါခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ တကယ္ဆို သိပ္ကိုၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လြန္းတဲ့ ေမာင္မင္းသစၥာ သင့္ လူၾကီးလူေကာင္း နည္းနည္းကေလးပိုဆန္ဖို႔ေကာင္းတယ္...


ငါဆီမွာ အသစ္စက္စက္ ေက်ာက္ဆစ္ထုျဖစ္ေနတဲ့ နလံုးသားတစ္ခု ဂူသြင္းသိမ္းထားခဲ့မွန္း ေမာင္မင္းဘယ္အခ်ိန္က သိေနခဲ့တာလည္း ။ သိပ္ေမ့တတ္လြန္းတဲ့ငါေလ ဒီအသည္းနလံုးတစ္စံု ရွိေနမွန္းလည္း မေတာ္တဆ ေမ့ေနခဲ့တယ္။ ေလေျပတိုးရင္ေတာင္ တုန္လႈပ္ႏုိင္ေစတဲ့ ငါအသည္းႏုႏုေလးကို ေမာင္မင္းအသံုးခ်သြားခဲ့တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ငါရင္ဘတ္ထဲ ေရာက္လာရင္ ျပန္ထြက္သြား တတ္မွန္း လည္း ငါေမ့ေနတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ပြင့္ခ်င္တုိင္းပြင့္ေနတဲ့ သစၥာပ်က္မတစ္ေယာက္၊ ထင္သလုိပြင့္ျပီး ျဖစ္သလို ေၾကြတတ္တဲ့ အညွာမခိုင္တဲ့ ပန္းတစ္မ်ိဳးဆိုတာ ငါေလ့လာမႈ အားနည္းခဲ့တယ္။ ငါဆီမွာ အဆစ္အခက္ေ၀ဆာေနတဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ သစ္တစ္ပင္ ဘယ္သူမွအသိခင္ ရွင္သန္ေနတာရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က ဒီသစ္ပင္ ငါဆီေရာက္ေနခဲ့မွန္းလည္း ငါမသိဘူး။ တစ္စတစ္စ အဖူးအပြင့္ေတြ ေ၀လာတဲ့ သစ္ခက္တို႕ဖုူးရံုေလးရွိေသးတယ္ သစၥာဆုိတဲ့ပိုးတစ္မ်ိဳး ငါ့အပင္ကို ၀င္ဖ်က္သြားတယ္။ ၀ါေရာ္ညိွးႏြမ္း ေနတဲ့ သစ္ပင္ကိုျမင္မွ ငါ သစၥာကာကြယ္ေဆး ျဖန္းဖို႕လိုမွန္း၊ အေလးမထားတဲ့ငါ ၊အျမဲေမ့ေလွ်ာေနတတ္တဲ့ ငါအတြက္ မျမဲျခင္းဆိုတဲ့ သစၥာတရားက ပညာျပသြားတယ္ ။ ေနာက္ကိုမေမ့နဲ႔တဲ့။ အင္း…အင္း…အင္း… ငါကေတာ့ ေမ့အံုးမယ္။ ငါယံုၾကည္ခ်က္က ငါ့ သစၥာတရားေလ။ ေမာင္းမင္းအလွဲထိုးခ်င္ထိုးလိုက္ သစၥာဆိုတာ သစၥာျပဳသူထက္ သစၥာရွိေနသူေပၚ ေမာင္းမင္းဘယ္လုိ ၾကံမလည္းဆိုတာ ငါေစာင့္ ၾကည့္ဖို႕မေမ့ေတာ့ဘူး ငါ့ရင္ဘတ္က အမာရြက္က်န္ေနခဲ့ျပီကို ၊ ေမာင္မင္း သစ္ပင္တစ္ပင္လံုးရွိေနတဲ့ ငါက သစ္တစ္ခက္ ခုတ္လုိက္ရံုလည္း အျဖံဳေလာက္ပါဘူး အသစ္ အသစ္ေသာ အကိုင္းအခက္တို႔ကို ငါျမင္ေယာင္လာေသးတယ္ …



မယ္မဒီ