ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာ ရွာၾကံမရေတာ့သည့္အဆံုး သိပ္ကိုပ်င္းလြန္းေနတဲ့ စားေရးဖို႔ စိတ္ကို တံုးတံုးခ် ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေနတဲ့ စာရြက္တစ္ခ်ိဳ႕ေပၚမွာ ေလးလွံထုိင္းမိႈင္းေနေသာ ဦးေႏွာင့္ဆီမွ အၾကံညဏ္ေတြ မရမက ထုတ္ယူဖို႕ ၾကိဳးစားျခင္းဟာ လည္း ပ်င္းရီးေနရျခင္းထက္ ပိုမုိခက္ခဲ့လုိေနျပန္တယ္။ ဘယ္လိုမွ သံုးစားလို႔မရသည့္ ပ်င္းရီးျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ပ်င္းေနတဲ့ဦးေႏွာက္ဆီမွ စံမမွီေသာ ေရးမိေရးရာေလွ်ာက္ေရးမိသည့္ စားလံုးမ်ားအား ခဲ့ဖ်က္တစ္ခုျဖင့္ ခဏခဏ ဖ်က္ေနေသာ အလုပ္ကို က်မအလုပ္တစ္ခုအျဖစ္ လုပ္ေနမိသည္ ။ အဖိုးတန္ေသာ စာရြက္ျဖဴျဖဴေလးကို အားနာ ေသာအားျဖင့္ က်မ၏ အသံုးမက်ေသာ စကား လံုးမ်ားကို ဖ်က္ပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ “ ဘ၀ဆို တာ စာရြက္တစ္ရြက္ ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ အသံုးမက်ေသာ က်မ၏ေန႕ရက္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ဖ်က္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ခဲ့ဖ်က္တစ္ခုေလာက္ အခ်ိန္ေဟာင္းေတြ ကိုဖ်က္ဖို႕ လိုခ်င္ လိုက္တာဟု က်မ ေတြးမိေသးတယ္…” ေရးလိုက္ ဖ်က္လုိက္ျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ တစ္ရြက္ေလာက္ ျပီးေသာ ခ်ိန္မွာ စာမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ဖ်က္ထားသမွ် ေသာေနရာ မ်ားတြင္ ခပ္ေရးေရးထင္က်န္ေနတဲ့ ခဲ့ဖ်က္ရာမဲမဲေတြ၊ စာလံုးထြင္းရာေတြ ျဖဴျဖဴေဖြး စာမ်က္ႏွာ ျပင္ဟာ အမာရြက္ ဒဏ္ရာေတြ ျဖင့္ သန္႔ရွင္း ေသာ စာရြက္ျဖစ္မေနေတာ့ ေပ။ “ ဒီဒဏ္ရာလိုဘဲ က်မရင္ထဲ ျပယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြ ႏုလံုးသာထဲ မဲမဲျခစ္ရာ ဒဏ္ရာအမာရြက္ အျဖစ္ က်န္ေန ေလာက္တယ္။ က်မႏွလံုးသားလည္း မသန္႔ရွင္းေတာ့ေလာက္ ဘူးထင္တယ္…”
ဒီလိုနဲ႔ တစတစ ႏိုးၾကားလာတဲ့ စိတ္ေတြ ပြင့္လင္းစျပဳလာတဲ့ အသိညဏ္ေလးျဖင့္ က်မ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေျမွာက္ဖို႔ အာရံုစိုက္မိတယ္။ ကုန္မွန္းမသိေသာ အခ်ိန္နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ အစက္အေျပာက္မ်ားစြာ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ရြက္ျပီး တစ္ရြက္ က်မေရးေနမိျပီးေလျပီ ။ ဒီအစက္အေျပာက ္ဆန္ေသာ စကားလံုးမ်ားဟာ က်မ၏ညဏ္ရည္အေသြး အဆင့္အတန္းလိုေျပာလိုရတယ္။ က်မ၏ဘ၀ ျဖစ္စဥ္လုိဆိုႏုိင္သလုိ ထပ္ဟပ္ေန တဲ့ က်မ၏ ခံယူခ်က္၊ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ လက္ရွိခံစားခ်က္တုိ႕ ေရာေထြးကာ စာရြက္ျဖဴျဖဴမ်ားဟာ တစ္စတစ္စ လူတစ္ေယာက္ အသြင္ သို႔ေျပာင္လာေတာ့သည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ေပါ့ ခပ္ညစ္ညစ္ ေခါင္းမာမာ ပံုစံမ်ိဳး အသက္၀င္လာေတာ့သည္။ က်မအထိတ္ တလန္႔ ခဲ့ဖ်က္ကိုင္ လုိက္သည္။ ဘယ္နယ္ ငါမထင္မွတ္ဘဲ အသက္သြင္း ေနမိတယ္ ဆိုပါအံုးေတာ့ သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ႏုညံလွွပတဲ့ ေျခာက္မိ်ဳးမထင္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သင့္ေပတယ္။ ခုေတာ့ ၾကည့္ပါအံုး ဘယ္နယ္ ဒီလိုေျပာရဆိုရခက္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ကိုမွ ငါက အသက္သြင္း ေနမိသတဲ့ ေသခ်ာၾကည့္ေလ လူတစ္ေယာက္နဲ႔႔တူလာေလ ဆုိေတာ့ က်မဘယ္ ေနရာ ကို ခဲ့ဖ်က္ျဖင့္ ဖ်က္ပစ္လုိက္ရမယ္ ဆိုတာကို ေတြး မတတ္ဘဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့ တယ္။ အားလံုးကို ဖ်က္လိုက္ပါျပီး ထားပါအံုးေတာ့ ဘယ္လိုစကားလံုး ေတြကို က်မ အစာ း သြင္းရမယ္မွန္း က်မမသိေပ။ ခဲ့ဖ်က္ ကို ကိုင္ထားတဲ့ က်မ၏လက္က ကိုယ္ေရးတာ ေတာင္ ကိုယ္ၾကိဳက္သလို ဖ်က္ခြင့္မရွိတဲ့ အျဖစ္ဆို ေတာ့ “ဘ၀ဆိုတာလည္း ကိုယ္လုိ ခ်င္တာကို ေတာင္းတတိုင္ းရႏုိင္ ပါမလားလုိ႔ က်မေတြးမိတယ္။
ပယ္ဖ်က္လိုတဲ့ က်မ၏ ဘ၀အစိတ္အပိုင္း ဟာ ဘယ္အရာမ်ားျဖစ္ေလမလား က်မေမြးဖြားလာရျခင္းလား၊ သာမွန္လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ရွင္သန္လာခဲ့ရျခင္းကိုလား၊ ခပ္ရိုးရိုး ရွိတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုကိုလား ၊ မေရာင့္ရဲ လြယ္တဲ့ လိုခ်င္တတ္မက္တဲ့ ရင္ဘတ္တစ္စံုကိုလား၊ သခ်ၤာညဏ္ေကာင္းသေလာက္ ေမ့လြယ္တတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္ကိုလား၊ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာကိုလား၊ ကိုယ့္နာမည္ ကိုလား ၊ဒါမွမဟုတ္ မိသားစုကိုလား က်မဘ၀က ဆြဲထုတ္ပစ္ခ်င္ ပါတယ္ဆုိတဲ့ အရာ က ဘာပါလိမ့္… က်မကိုယ္တုိင္လုပ္ခဲ့တဲ့ အမွားတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိတယ္။ ကိုယ္တုိင္း လုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြ ကိုယ္ျပဳသမွ် အမွားေတြကိုသာ ခဲ့ဖ်က္ႏွင့္ ပယ္ဖ်က္ခ်င္ပါသတဲ့ ဖ်က္လိုရႏုိင္ပါမတဲ့လား ..”
အေတြးေတြ တစ္စတစ္စ ဦးေႏွာင့္ထဲ ရႈပ္ေထြးလာတဲ့ က်မ၏ လက္ထဲမွာ စကားလံုး မ်ား က်မခ်ယ္လွယ္တုိင္းကိုု ခံေနရတယ္။ က်မ၏ မနားတမ္း အလုပ္လုပ္ ေနေသာ ေညွာင္းညာကိုက္ခဲ့လာသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ စိတ္၏ေစရာေနာက္ကို မလြန္ဆန္ႏုိင္ဘဲ လူသားတစ္ေယာက္ကို အသက္၀င္လာေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး သြင္းမိေလသည္။ သက္၀င္လႈပ္ရွားစျပဳလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို က်မျပန္ ၾကည့္ရင္း က်မ အံၾသမိ ျပန္တယ္။ သူ႕လႈပ္ရွားပံုေတြကို က်မရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ သူကဘယ္သူပါလိမ့္လုိ က်မေတြးေနတာကို စာရြက္ေပၚက မိန္းမပိ်ဳေလး အလိုလိုသိေနသလိုဘဲ က်မကိုစကားလံုး ပီပီသသ ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြား ျဖင့္ “ ငါက နွင့္ရဲပံုတူကိုယ္ပြားဘဲ နင္မယံုရင္ မွန္ေထာင္ၾကည့္တဲ့၊ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပင္စရီုက္အားလံုးဟာ တစ္ထပ္တည္းဘဲ ဒါေပမယ့္ ငါက နင္ႏွင့္မတူဘူး၊ နင္ဟာ ငါ့ကိုယ္ပြားျဖစ္တာလား ငါဟာ နင့္ကိုယ္ပြားလားဆိုတာ ငါေသခ်ာမသိေပမယ့္ နင္ဟာ ဘာကိုမွ အလုိက်ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘာကိုမွ အလိုမက်ဘူး။ နင္႔မ်က္နာ ၊ နင႔္အဆင့္အတန္း၊ နင္႔ပိုင္ဆုိင္သမွ်၊ နင့္ခ်စ္သူ ၊ နင့္အလုပ္ ဒါေတြအားလံုးကုိ နင္ဘယ္တံုးကမွ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲျခင္းမရွိဘူး စိတ္တိုင္းမက်ဘူး။ နင္က ဘာကိုလိုခ်င္လို လိုခ်င္ေနမွန္း မသိဘဲ အျမဲေဒါသထြက္ ေသြးဆုိးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ။ ဒါေပမယ့္ ငါက စာရြက္တစ္ရြက္လိုဘဲ ျဖဴစင္တယ္။ ႏွညံေအးေဆးတဲ့ ႏွလံုးသားကို ပိုင္ဆုိင္တယ္။ ငါ့ဘ၀ ငါပိုင္ဆုိင္သမွ်ကို ေရာင့္ရဲေက်နပ္တယ္။ ေလာကကို အေကာင္းျမင္တယ္။ အရာအားလံုးအတြက္ ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္တယ္ ။ ငါျဖစ္တည္ခြင့္ရလို ငါအရာအားလံုးအေပၚ ခ်စ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ လုပ္ေကၽြးျပဳတယ္။ နင့္လုိမဟုတ္ဘူး ” ဟု သူမေျပာလိုက္ေတာ့ သူေျပာတာေတြ ဟုတ္မ်ားေနသလား ေတြးရင္း က်မေၾကာက္လန္႔တစ္ၾကား ေရး လက္စ စာရြက္ေတြကို ဖိုင္းထဲညုပ္လုိက္မိတယ္။ သူမ က်မ ကိုေနာက္ထပ္ဘာမ်ားစြပ္စြဲ စရားမ်ား က်န္ေနေသးလည္းလို က်မေတြးလိုက္မိတယ္။
ခဲဖ်က္တစ္ခုသာ စားပြဲေပၚမွာ အသံုးမ၀င္ဘဲ က်န္ေနခဲ့တယ္။ က်မေလ ခဲဖ်က္ကိုစိတ္နာစြာနဲ႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ဘာမွအသံုးမက်တဲ့ ဟာလုိေတြးရင္း အမိႈက္ပံုတဲ့ ထဲလိုက္မိတယ္…
မယ္မဒီ
No comments:
Post a Comment