အ၀ါေရာင္ျမိဳ႔ျပဆီသို႔ ခရီးတစ္ေခါက္

ေလယာဥ္စက္အင္ဂ်င္ၾကီးေတြ မရပ္မနား လည္ပတ္တုန္ခါႏႈန္းမ်ားသည္ က်မေျခဖ်ား ဖိနပ္အခၽြန္ေလးမွတဆင့္ က်မရင္ဘတ္အထိ တုန္ခါႏ႕ႈန္းအတုိင္း လႈပ္ခပ္ေနတယ္။ အျမင့္ေပ ၃၉၀၀၀ ၊ အျပင္ေလ -၄၈ ဒီဂရီ၊ မိုင္၁၀၀၀ ၊ ႏွင့္ တျခားေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေဖာ္ျပေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ TV screen ေလးကို အေၾကာင္းမဲ့ စြာ က်မၾကည့္ရင္ သင္ခါရတရားေတြ ကိုယ္ထဲစိမ့္၀င္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မွာ တကယ္လို႔မ်ား ေလယာဥ္ပ်က္က်သြားရင္ က်မဟာ ဟိုသမုဒရာထဲကို အပိုင္အစေလးတစ္ခုအျဖစ္လြင့္စင္က်သြားေတာ့မယ္ ။ ဘယ္သူမွ က်မကိုသိေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ က်မဟာ ျမံဳမႈန္တစလိုဘဲ ေရျပင္ထဲကို ဘာသိဘာသာ တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္။ သက္ရွိသက္မဲ့ ကြာဟခ်က္ တန္းဖိုတန္းတူျဖစ္ေနတဲ့ အေျခေနမွာ BRITISH AIRLINE ေလေၾကာင္းပိုင္ ေလယာဥ္ ေပၚမွာေတာ့ အလႊာတန္းစား သံုးမ်ိဳးသံုးစားခြဲျခားလို ခရီးသည္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုတင္ေဆာင္လာပါတယ္။ ပံုမွန္ခရီးစဥ္တစ္ခုလိုဘဲ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အသက္၀င္လႈပ္ရွားမႈေတြျဖင့္ စိတ္အေနာင့္ယွက္ျဖစ္စရာေတြကို ခဏခဏၾကံဳရပါေသးတယ္။ က်မေဘးက ကေနဒီယန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ဘုရားစာကိုမ်က္စီမွိတ္ျပီး အာရံုျပဳေနတယ္။ ေလယာဥ္CREWေတြကေတာ့ လိုအပ္မယ့္ အေရးေပၚ အသက္ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္စဥ္မ်ားကို ကို္ယ္ဟန္က်က် သရုပ္ေဖာ္ေနပါတယ္။ ဆုေတာင္း အာရံုျပဳေနျခင္းထက္ လက္ေတြ႔က်တာက အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး အတြက္ သိသင့္ သိထုိက္သိမ်ားကို ေလ့လာမွတ္သားျခင္းက ပိုျပီးအက်ိဳးရွိေနေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မျမင္ရေသာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာင့္နုိင္စြမ္းတဲ့ ယံုၾကည္သူ၏ စိတ္စြမ္းအင္ကမ်ား ပိုျပီး ျမင့္မားေလမလား။ ဒါေတြ က်မမသိခ်င္ေတာ့ပါ။ ခရီးတစ္ခုသြားတိုင္း လမ္းခရီးအစမွာ က်မဘုရားအားရံုျပဳတတ္ေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ က်မ crew ေတြသရုပ္ေဖာ္ေနမႈကို မစိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ အတင္းအားရံုစိုက္နားေထာင္ ေနမိတယ္။


ခု တိမ္ေတြအေပၚကို က်မေရာက္ေနတယ္ ။ အျမဲေမာ့ၾကည့္ေနရတဲ့ တိမ္ေတြက က်မေျခရင္းမွာ က်မႏွင့္ ကမာၻေျမကို သူတို႔ ျခားထားတယ္။ ၀ါဂြမ္းစေတြစုပံုထားတဲ့ ၾကမ္းခင္းတစ္ခုလို႔ တိမ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း က်မတိမ္သာ ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။ တိမ္ေတြကိုအေပၚစီးကေနၾကည့္ရတဲ့ အရသာက အရမ္းလွပပါတယ္။ ၾကီးက်ယ္ဆန္းျပားတဲ့ စကားလံုးမ်ား ရွာပါးကုန္ေလာက္ေအာင္ကို တိမ္ေတြက အ့ံၾသဆန္းၾကယ္စြာ လွပလြန္းေနတယ္။ တစ္ခါတရံေတာ့ တိမ္မဲထုေတြ တိမ္ညိုထုေတြေအာက္မွာ က်မေရာက္သြားျပန္တယ္။ ထူထဲၾကီးမားတဲ့ ထုတည္မ်ားက က်မတိုေလယာဥ္ကိုေတာင္ ဒုကၡေပးနုိင္တဲ့ တိမ္ေတြ....


တိမ္ေတြဟာ မျမင္ရတဲ့ စိတ္လိုဘဲ ကိုင္တြယ္မရတဲ့ အရာပါ။ သူအလိုလိုျဖစ္တည္ ေနတဲ့ တိမ္စိုင္ တိမ္ထု ေတြလို က်မစိတ္ေတြ တစ္ေနရာရာမွာ ဖြဲတည္ေနလိမ့္မယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြ တစ္မ်ိဳးနွင့္ တစ္မ်ိဳး ေရာေႏွာ ယွက္ႏြယ္ေနမွာေပါ့။ ယံုၾကည့္ခ်က္ေတြ၊ စိုးရိမ္းေသာကေတြ၊ လိုခ်င္တက္မက္ျခင္းေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြဟာ အသြင္တမ်ိဳးႏွင့္ သရုပ္ေဖာ္ သ႑န္ေပၚလို႔ ေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။

တစ္ခုဘဲေတြးမိတယ္။ ေဟာတိမ္ေတြလိုဘဲ ျဖဴခ်င္တဲ့ တိမ္က ျဖဴေနသလို ၊ ညိဳမိႈင္းမဲညစ္ေနတဲ့ တိမ္ေလည္းညုိမိႈင္းေနတယ္ ။ က်မစိတ္ေတြ အေကာင္းအဆိုး မခြဲျခားနိုင္ေလာက္ေအာင္ မဲညစ္ေနတာက ပိုအားသာေနေလမလား၊ တိမ္ျဖဴေတြမ်ားေနတဲ့ ေကာင္းကင္လွလွေလးႏွင့္ ဆန္႔က်င္ကာ စိတ္မေႏွာတို႔ ပုတ္ေဆြးကာ အလွပ်က္ေနေလမလား ျမင္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။


ေဖာ္မျပေပးနုိင္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြျဖင့္ တိမ္ေတြအေပၚက က်မခရီးေပါင္းမ်ားစြာ ကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနတယ္။ တခါတရံ တိမ္ေတြၾကားထဲမွာ ေလယာဥ္ဟာ တုန္ခါေနပါတယ္။ ျဖတ္သန္းသြားတဲ့တိမ္တိုက္ေတြ က က်မဆီကို ေျပး၀င္လာတယ္။ ပါးလႊာတဲ့ တိမ္သားေတြ ၾကားက က်မ ပင္လယ္ကို မၾကာမၾကာလွမ္းျမင္ေနေတာ့လည္း အေတြးက ပင္လယ္ဆီ ဆင္းသြားျပန္တယ္။ လက္သည္းခြန္ေလာက္သာရွိတဲ့ သေဘာၤေတြ စပါးလံုး တစ္ေထာက္စာေလာက္သာ ကြာျပီး ခရီးသြားေနၾကတာ ငါးၾကီးတသိုက္ ေရေပၚမွာ ကူးခတ္ေနသလိုပါဘဲ။ မတူညီတဲ့ ခရီး ၊ မတူညီတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြၾကား မတူညီတဲ့ လမ္းဆံုးေတြေအာက္ တရီးသြား သေဘာၤေတြကေတာ့ သူတိုနံေဘးနား အေပါင္းအေဖာ္ ေတြ အဲသေလာက္မ်ားျပားစြာ ခရီးသြားေနတယ္ဆိုတာ မသိရွာပါဘူး။ ေရဒါလိုင္းေပၚမွာ ျပေနတဲ့ အခ်က္ေပးအရ မနီးမေ၀းမွာ သေဘာၤေတြရွီတယ္ဆိုတာ သူတိုသိမွာပါဘဲ ဒါေပမယ့္ မ်က္လံုးျဖင့္ အမွန္တရားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ သူတို႔ အျဖစ္။ အျမင့္ေပ ၃၉၀၀၀ ေပၚက က်မအတြက္ေတာ့ သူတိုေတြ၏ ျခားနားမႈဟာ စပါးလံုးတစ္ေထာက္သာ ျခားနားေနသလို မတူညီတဲ့အမွန္တရားေတြ လည္း က်မနားမွာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ေလယာဥ္ျဖင့္ ခရီးသြားျခင္းဟာ မျမင္ရေသာ အမွန္တရားတစ္ခုကို သက္ေသထူေနတာပါဘဲေလ။


တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး ရစ္ဖြဲေနာင္ဖြဲထားတဲ့သံေယာဇဥ္ၾကိဳးယာ ရင္ဘတ္က အခ်က္ျပတိုင္း လိုက္နာေနရတ့ဲ ေရဒီဓါတ္လိုင္းေတြပါဘဲေလ...


ဒီလိုနွင့္ က်မစီးလာတဲ့ေလယာဥ္ လန္ဒန္ျမိဳ႕ၾကိီးကို ေရာက္ရန္ ဆယ္ငါးမိနစ္အလိုမွာ ေလယာဥ္ဆက္သက္ရန္အတြက္ ေနာက္ထပ္ဆယ္ငါးမိနစ္ အာကာထက္မွာ ေစာင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ယာဥ္ေမာင္းက ေၾကျငာေတာ့ က်မစိတ္ဆုိးမိပါတယ္။ ဒီလူမ်ိဳးၾကီး နုိင္ငံဟာ လူသာတင္ၾကီးက်ယ္တာမက ေလယာဥ္ကြင္းပါၾကီးက်ယ္ေနတာကိုလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေလယာဥ္အထက္အဆင္း အလြန္စိပ္တဲ့ ဟီးသရိုေလဆိပ္ဟာ ငါးမိနစ္ကို ေလယာဥ္အတက္အဆင္းျပဳလုပ္ေနပါလွ်က္ ဆယ္ငါးမိနစ္ေတာင္ ေ၀ဟင္မွာ ေစာင့္ရမယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အျမင္ကပ္ခ်င္တာေပါ့ရွင္။

ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေတာ့ကေတာ့ စိမ္းစိုးလွပါေနပါတယ္။ ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ျမိဳ႕ဆိုတာ ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ထင္ရွာေနေပမယ့္ က်မဆီမွာ သူတို႔ကို မုန္းတဲ့စိတ္က စြဲကပ္ေနေလေတာ့ အေကာင္းျမင္စိတ္ တစကေလးမွ မ၀င္ပါဘူး။ ေလဆိပ္ဟာ ေလယာဥ္ေတြႏွင့္ ျပည့္နက္ေနပါတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေလယာဥ္ျပည့္တာ ထူးဆန္းတဲ့ အရာမဟုတ္ေပမယ့္ က်မတသက္ ေလယာဥ္ကြင္းဆိုတာ ေလယာဥ္ဆင္းတဲ့ေနရာလိုသာ သိထားတယ္။ ေလယာဥ္ေတြ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီး ဆုိက္ကပ္တဲ့ေနရာကိုျမင္ရေတာ့ ေျပာစမွတ္ေပါ့ရွင္။ အျပင္ကမာၻဟာ က်မတိုသိတာႏွင့္ေတာ့ နည္းနည္းကြဲလြဲေနပါတယ္။ က်မအတြက္က ေနာက္ထပ္ ခရီးတစ္ခုကုိ ဆက္သြားရမွာမို႔ အဆင့္ဆင့္ေသာ စစ္ေဆးခ်က္ေတြကို ထပ္လုပ္ရျပန္ပါတယ္။ တစ္နာရီမွ် ေစာင့္ဆိုင္ရျပီးမွ က်မ ေနာက္ထပ္ေလယာဥ္တစ္စင္းကို ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ေလယာဥ္ဟာ က်မ၏ခရီးလမ္းဆံုးဆီသို႔ ဦးတည္ပ်ံသန္းေနစဥ္ က်မဓါတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႔ ရိုက္ရန္ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ တခဏအတြင္း အလြန္လွပေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဴခင္းတစ္ခုလံုးကို တိမ္တိုက္မဲေတြက မိုးအျဖစ္ ရြာခ်လိုက္ေလေတာ့ က်မဘာမွကို မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ က်မသိလိုက္တာက ဤအရပ္ေဒသဟာ က်မကိုပ်ဴငွာစြာ မိုးျဖင့္ ၾကိဳဆိုတယ္လို႔သာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေလးနွစ္ၾကီးမွ မိုးႏွင့္ေ၀းကြားခဲ့ေသာပင္လယ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ရြာက်ေနတဲ့မိုးေရ ၊ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလေတြကို နမ္းရိုက္ခ်င္ေနပါတယ္။ တစ္ဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြေအာက္စိုစြပ္ေနတဲ့ ေျမၾကီးကို က်မဖက္ထားခ်င္တယ္။ ယိမ္းႏြဲလႈပ္ခပ္ေနၾကတဲ့ သဘာ၀ပန္းရိုင္းမ်ား၏ လွပမႈေအာက္မွာ က်မဒီေဒသကို ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးမိပါေတာ့တယ္။ေနာက္ေက်ာကပ္ထုိင္ခံုက ခြင့္ျပန္လာတဲ့ datch သူတစ္ေယာက္ေအာ္သံကို ျပန္ၾကားမိတယ္။ hi my country hi my people i cannot see you , only lovely clouds i saw .


ေရေငြ႔ ေရစက္ေတြရိုက္ခတ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က က်မကို ဆီးၾကိဳတယ္။ ေႏြးေထြးေဖာ္ေရႊတဲ့ အိမ္ရွင္မိသားစုက ေစာင့္ၾကိဳေနပါတယ္။ က်မအတြက္ ဒီခရီးအစ ပထမေလးတင္ က်မအလြန္ေရာက္လိုခဲ့ေသာ ေဟာ္လန္နုိ္င္ငံ( Netherlands) ၏ ျမိဳ႔ေတာ္ အမ္စတာတန္( Amsterdam) ကို အဆင္ေျပေခ်ာ့ေမြ႔စြာ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ က်မေတြ႔ခ်င္လွေလ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ က်မအလြန္သြားလိုလွေသာ ခရီးမ်ားစြာကို က်မခရီးဆက္ရန္ အင္အားမ်ား တိုးပြားေနခဲ့ပါတယ္။ ဘင္ဂိုလ္ အရပ္ ကို က်မတစ္ကယ္ေရာက္လာခဲ့ပါျပီး။ မၾကာခင္က်မ အ၀ါေရာင္ ေနၾကာပန္းေတြကို ျမင္ရေပအံဳးမယ္…


မယ္မဒီ

၁၀.၉.၂၀၁၀