အိမ္လြမ္းသူ

တဂြီဂြီ ျမည္ေနတဲ့ဗိုက္ကိုႏွိပ္ရင္ က်မ အေမေစ်းကျပန္လာတာကို ေစာင့္ေနခဲ့တာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေနျပီ ။ ဒီေန႕မွအေမကလည္း အလာေနာက္က်ေနခဲ့တယ္။ သိပ္ကိုအစာေက်လြယ္တဲ့ က်မဗိုက္က ဘာဘဲစားစား နာရီ၀က္မခံဘူး ထပ္စားခ်င္လာျပန္တယ္။ အေမလာရာလမ္းကို က်မၾကည့္ရင္း အိမ္မွာအဆင့္သင့္ လုပ္စရာ မ်ားကို က်မလုပ္ေနမိတယ္။ ဒါမွ အေမေရာက္တာႏွင့္ က်မျမန္ျမန္ခ်က္ျပဳပ္စားေသာက္ဖုိ႕ ပိုျမန္လာမွာကို ။ အေမ့ ေစ်းဆြဲျခင္းထဲကို ျခံအ၀ထိေျပးၾကိဳယူလာတဲ့ တျခမ္းပ့ဲဆြဲျခင္းထဲမွာေတာ့ ဘာမွသိပ္ကိုထူးထူးျခားျခား မပါလာ ခဲ့ပါဘူး။ ေစ်းသိမ္းခ်ိန္မို႕ ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းေနလ႔ို ၀ယ္လာပံုရတဲ့ ငါးေျခာက္နည္းနည္း ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ ၂-စည္း ဒါဘဲ အေမ့ဆြဲျခင္းထဲ ပါလာတယ္။ အိုဘာပဲ ၀ယ္လာ၀ယ္လာ ခ်က္ရမယ့္တာ၀န္က က်မအလုပ္ေလ လြယ္ လြယ္ နဲ ျမန္ျမန္ျပီးမယ္ ဟင္းေတြျဖစ္ေနလို ပိုေတာင္အဆင္ေျပေသးတယ္။ ခ်ည္ေပါင္ဟင္းရည္ကို ၾကက္ သြန္ျဖဴေလး ၊ ျငဳရႈတ္သီးစိမ္းေလးထည့္ျပီးေတာ့ မီးဖိုေပၚတင္ထားလိုက္ ငါးေျခာက္ကေလးကို မီးဖို ခုံေအာက္ ကေလးထဲ နည္းနည္းခ်င္းစီထည့္ဖုတ္ ျပီးရင္ ဆီေလးဆမ္း ၾကက္သြန္ေလးနဲ႕ သုတ္လိုက္ ရင္ျပီး သြားျပီး ။ က်မလက္ကိုျမန္ျမန္ေဆး အေမ့ကိုလွမ္းေခၚရင္း ထမင္း၀ိုင္းကို ျပင္ဆင္တယ္ ။ ဘယ္သူလာလာမလာလာ က်မကေတာ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ထုိင္ျပီးစားဖို႕ေစာင့္ေနျပီ ။ က်မခ်က္တာကို မၾကိဳက္သူက ေျပာခ်င္သလိုေျပာ က်မမ်က္လံုးက ထမင္းပန္းကန္ေပၚမွာ တစိုက္မတ္မတ္ အာရံုထားရင္ က်မထမင္းကို စားႏုိင္သေလာက္ စားေေနတယ္။ က်မဗိုက္အေၾကာင္းကို က်မအသိဆံုးေလ ၊ ေတာ္ၾကာဆာေနမွာစိုးလို ဘာမွစား စရာမရွိေတာ့ က်မ မေနႏို္င္ဘူးရွင့္။ က်မအစ္ကိုကေတာ့ မ်က္စီေမႊးစူးေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီး အစာသိပ္မေက်ေၾကာင္း က်မကို ေတြ႔တုိင္း မၾကားတၾကားေျပာေနေပမယ့္ ထမင္းစားေနခ်ိန္ ေျပာလာရင္ နႈင္းေနမွာစိုးလို႕ သူကုိလံုး၀မၾကည့္ဘဲ က်မငါးေျခာက္ဖုတ္ကို အငမ္းမရ ႏွိႈက္စား ေနခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေန ရေသးတယ္။ ဒီအိမ္မွာ ဘာအလုပ္မွ မရွိဘဲ ထုိင္စားေနရသူ၏ ဒုကၡက သိပ္ေတာ့မေသးပါဘူးရွင့္ ။ လူတိုင္းက လူပိုတစ္ေယာက္ကို ျမင္တဲ့အျမင္က အိမ္ေဖာ္ထက္ကို နိမ္ခ်ခ်င္ၾကေသးတာ ။ အိမ္ေဖာ္ကိုေတာ့ သူမ်ား သားသမီးမို႕ ထြက္ေျပးသြားမွာစိုးလ႔ို ေခ်ာ့ခိုင္းၾကေသးတာ က်မကိုေတာ့ အိမ္ေလးတယ္လိုျမင္ေန ၾကပံုရတယ္။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ က်မပဲေဆးေၾကာရအံုးမယ္ေလ။ ခ်က္လည္းကိုယ္ ေဆးလည္းကိုယ္ အေမကေတာ့ စားတာလည္းနင္အမ်ားဆံုးလို႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါတယ္။
အင္း စားေသာက္ရတာလည္း ေမာတာပါဘဲလားေနာ္လ႔ို က်မေတြးလုိက္မိတယ္။ ဘုရားစင္ကစြန္႕တဲ့ ငွက္ေပ်ာသီး အမွည့္တစ္လံုးကို ပါးစပ္ထဲသြင္းရင္း အိပ္စရာရွာေနမိတယ္။ လူၾကားသူၾကားထဲအိပ္ရင္ ေသေနျပီးလို႕အေျပာခံရမွာ ေသခ်ာသမို႕က်မ သင္းျဖဴးဖ်ာအေဟာင္းကေလးကို ဆြဲရင္း အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာတယ္။ လူတစ္ရပ္ေလာက္မျမင့္တဲ့ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ကြပ္ပ်စ္ကေလးတစ္ခုရွိတယ္ရွင့္။ ဒီေနရာက ေလးက အိမ္ေခါင္းရင္း ပိေတာက္ပင္ အရိပ္ထဲျဖစ္ေနေလေတာ့ က်မအိပ္လို႕သိပ္ေကာင္းတယ္ရွင့္ ေလတစ္ျဖဴးျဖဴးတုိက္ေနေတာ့ က်မညေနေစာင္းေလာက္ကို မနည္းထယူရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္လံုးဖြင့္ မရဘဲ အေမဆဲဆိုသံကို နားကၾကားေနလို စိတ္မခ်မ္းသာစြာ အိပ္ရာကထရတဲ့ဘ၀ေလ။ ညေနေစာင္းမွာ က်မ ေရခပ္ရအံုးမယ္။ အိမ္ရွင္းရမယ္။ ထပ္ျပီးခ်က္ျပဳပ္ရအံုးမယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကမလည္း ေရမိုးခ်ိဳးျပီးရင္ က်မ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆီ အလည္ခဏသြားဖို႕အခ်ိန္ေလးကို လုျပီး ျပင္ဆင္ရေသးတယ္။ တေလာကလံုး အေၾကာင္းကို ေဖာက္သည္ခ်ေလသမွ် ဗဟုသုတ အျဖစ္က်မ နားေထာင္ယူရမယ္ေလ ေခတ္မီဆက္သြယ္ ေရးေတြ က်မတို႕ျမိဳ႕မွာ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ ပါးစပ္ေတြႏွင့္ ေ၀းေ၀းေနလို႔ရွိရင္ က်မ လူပိန္းတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ေလ။ ဒီေန႕ေနာက္ဆံုးသတင္းကို မနက္ျဖန္ သူတို႕ပါးစပ္က ထပ္မေျပာေတာ့ဘူးရွင့္။ မသိသူ က်န္ခဲ့ဆိုတဲ့ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္က ခိုင္မာေလေတာ့ က်မ အိမ္မွာအေျပာဆိုခံျပီး ဟိုတစ္ခ်ိန္ ေက်ာင္းျပီးစ အလုပ္ လက္ မဲ့ မိန္းကေလးဘ၀ က်မတာ၀န္ဆိုတာ မသိခင္အခိ်န္ သြားသြား ေနခဲ့ဖူးတယ္။ က်မဘ၀ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က က်မဒီအိမ္ကေန ျမန္ျမန္ ထြက္သြားဖို႕ ႏို္င္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္အကိုင္တစ္ခု ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျဖင့္ ကိုယ္ဘ၀ကိုယ္ေျခေပၚရပ္တည္ ေနႏုိင္ဖို႕ ဆိုတာက က်မအိမ္မက္ဘဲ။ စားခ်င္တာကို အ၀စားပစ္လိုက္မယ္ ။ ေနခ်င္သလိုသလိုေနမယ္။ ေကာင္းႏုိင္သမွ် ေကာင္းတဲ့အစားေတြကို တ၀တစ္ျဗဲစားျဖစ္လုိက္မယ္ က်မေန႕ေရာက္ရင္လို႕ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။

ခုေတာ့ ဒီ ျဖဴေဖြးသန္႕စင္ျပီးသား ဆန္စည္းစည္းေတြကို အန႔ံ န႔ံသာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလိမ္းခ်ယ္ထားတဲ့ စားပဲြေပၚက ထမင္းလံုးေတြကို ၾကည့္ရင္း က်မ စားခ်င္စိတ္ေတြေပ်ာက္ေန မိတယ္။ စားစရာေတြကို တစ္ခုျပီး တစ္ခု အဖံုးေတြကို ဖြင့္ရင္း လိုက္လံရွာေဖြေနပါလ်က္ အမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာ တည္ခင္းထားေသာ ညစာစားပြဲ ဘူေဖးပါတီ တစ္ခုလံုး က်မစားခ်င္စရာ တစ္ခုမွ မေတြ႕ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီတစ္ခုလည္း ၾကက္သား၊ ေနာက္တစ္ခုလည္း ၾကက္သားပဲ ထပ္ျပီးေနာက္တစ္ခု လည္း ၾကက္သာ၊ငါး၊ ပုဇြန္၊ အမဲသား၊ ဆိတ္သား၊ အသီးအရြက္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ကို နည္းမ်ိဳးစံုခ်က္ထားေပမယ့္ ဘာမွာထူးျခားမလာတဲ့ အစားလ႔ို က်မထင္မိတယ္။ ပံုစံ အနံ႔ သာကြဲမယ္ လူေတြ ဒီထက္ပိုျပီး စားေသာက္စရာ ထပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလားလို႕ က်မေမးခြန္းေတြ ေမးေနမိတာၾကာလွျပီ ။ တစ္ခ်ိန္တံုးက စားေသာက္ဖို႕ေမ့ေနတဲ့ အေမကို နားမလည္းတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အေမမို႕လို႕ စားရမွာကိုေမ့တယ္ ။ ထူးဆန္းလုိက္တာလို႕ ေတြခဲ့ဖူးတာကို က်မ ျပန္ေတြးမိလာတယ္။ ေကာင္းႏုိင္သမွ်ေကာငး္ ေအာင္းလုပ္ထား လြန္းလ႔ိုလားမသိဘူး က်မအရသာ ရွာမေတြဘူးျဖစ္ေနမိတယ္။ နည္းနည္းေလးစားလိုက္တာႏွင့္ ဘယ္လိုမွထပ္ မစား ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ေဟာဒီထမင္း၀ိုင္းထက္ က်မတစ္ခ်ိန္တုန္းက ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေလးကို ညဘက္ တစ္ေရး ႏုိးထစားရတဲ့ အရသာေလာက္မေကာင္းဘူးဆုိရင္ စားဖိုမႈးတစ္ေယာက္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ၾကိဳးဆဲြခ် ေသလိမ့္မယ့္လို႕က်မေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ၀လာမွာစိုးလုိ ဘာအေအးမွ မေသာက္ရဲတဲ့အျဖစ္ထက္ တစ္ေယာက္တစ္ငံုစီ ေ၀မွ်ေသာက္ခဲ့တဲ့ အေအးဗူးေလးကို လြမ္းလိုက္တာ၊ မအားရတဲ့ အထဲ တစ္ကူးတစ္က ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရတဲ့ ဒုကၡထက္ ေရခပ္၊အ၀တ္ေလွ်ာ္ရင္း က်န္းမာေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္က ခံႏုိင္ရည္ေတြ ခုေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုးထြက္ေနရတဲ့ ေဒါသေတြေၾကာင့္ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ကုန္ပါျပီ ၊ အမေလး တစ္ခ်က္ကေလး ေတာင္ မနားလိုက္ရဘူး ေန႕တစ္ေန႕ဘယ္လုိ ကုန္လုိ႕ကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူးလို႕ ခဏခဏ ညည္းေန တတ္တဲ့ အေမက တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ေလးေအးေပးစက္ ခန္းထဲ အသက္ရူက်ပ္ေနၾကတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳထက္ က်န္းမာေရးေကာင္းေနတာကို ေက်းဇူး တင္မိလုိက္ပါတယ္။ save your environment ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြကို အျမဲၾကားေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ personal hygienic ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းျဖင့္ သံုးလိုက္ၾကတဲ့ ပလက္ စတိတ္ ေတြ သံဗူးေတြ မလုိအပ္ဘဲ စကၠဴေတြ သံုးလိုက္ ၾကတာ။ က်မေတာ့ ဖက္ရြက္နံသင္းသင္းေလးျဖင့္ ပူေႏြးေနတ့ဲ မုန္႕ဖက္ထုပ္ကို လြမ္းေန တယ္။ လပ္လပ္ဆပ္ ဆပ္ သစ္သီးေတြေပၚကို ႏိုးစိမ္းေတြေလာင္း ဒိန္းခဲ့ ေတြ တင္၊ သၾကားရည္ေတြ ထပ္ျဖည့္၊ ေထာပတ္ေတြျဖင့္ အီဆိမ့္ေနတဲ့ အစားအစာေတြ ထက္စာရင္ေတာ့ ဆီးသီး အစိမ္းေလးေတြ ေတြရာက ခူးဆြတ္ ခိုးစားခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက လူေတြ လန္းဆန္းေနတာ အဆီပိတ္ အ၀လြန္းျဖစ္ မေနၾကတာ ကို သတိရေန လိုက္ေသးတယ္။ ေပါ့ပါး လြတ္လပ္စြာ ေျမတလွဴးလွဴး ပယ္က်ံေနေသာ ညေန ေစာင္းမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းကေလးေပၚ မိုးရနံတုိ႕ ေျမသင္းတဲ့ ကိုယ္အရပ္ ကေလးဆီကို က်မတစ္ည ေလာက္ ျပန္လာခြင့္ ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္မွာ ဆုေတာင္းကေလး ျပည့္ႏုိင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေလ…

မယ္မဒီ