က်မ ကဗ်ာဥယ်ာဥ္တစ္ခုကို ႏွစ္လၾကာျမင့္စြာ တည္ေဆာက္ေနခဲ့တာ ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီ။ ေလာက၏ အထင္ရွာဆံုး ဧဒင္ ဥယ်ာဥ္ကိို အမွတ္၇ကာ ဧဒင္လိုဘဲ အမည္ေပးထားခ့ဲထားတယ္။ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အထင္းရွားဆံုး ကဗ်ာ ဆရာ မ်ား၏ လက္ရာေကာင္း ဟူသမွ်ကို က်မ စနစ္တက် စာအုပ္တစ္အုပ္ဆန္ဆန္ တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ဂႏာၱ၀င္ဆရာၾကီးတစ္ခ်ိဳ႕၏ လက္ရာမ်ားကို က်မ စု ေဆာင္း ရတာ ခက္သေလာက္ ရလာျပန္ေတာ့လည္း က်မအထားအသို႔ မွားယြင္းေနမွာစိုးလို ေခါင္းစားခဲ့ေသးတယ္။ ရသစံုတဲ့ ပန္းခ်ီ ကားတစ္ခ်ပ္လို ရသာစံုလင္တဲ့ ထမင္း၀ုိင္းတစ္ခုလို ကာရံေတြ အထပ္လိုက္ စုပံုေနတဲ့ ေန ရာ ၾကီးတစ္ခုအျဖစ္ ရုပ္လံုး ေပၚထြက္ လာခဲ့ခ်ိန္ က်မ ဤေလာကၾကိီး ကို ေရာက္လာခဲ့ျခင္း အ တြက္ လူပိုတစ္ေယာက္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို မိမိကိုယ္ကို ထင္မိလိုက္တယ္။ က်မ ေနာင္လာေနာင္သားေတြ အတြက္ တစ္ခုခု ခ်န္ထားခဲ့ျပီကုိ ကိုယ္တုိင္ ဖန္္တီးတာ မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္စစီ တစ္ေနရာစီ ပြင့္ေနတဲ့ပန္းအားလံုးကို က်မ တစ္စုတစ္စည္း တည္ သိမ္းဆည္းကာ ရုကၡေဗဒ ဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုလို ကဗ်ာေဗဒ ဥယ်ာဥ္းၾကီး တစ္ခုကို က်မ၏ ေန႔ရက္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့တာကို။ သဘာ၀ဆန္တဲ့ စာေတြ ၊ အေတြး အေခၚ သစ္ လြင္ တဲ့ လက္ရာေတြ၊ တိမ္ဖ်ားမွာ ကြန္႕ ထား တဲ့ ေရြေရာင္းစားလံုးေတြလို အင္မ တန္ အဖိုး ထိုက္တန္တဲ့ စာလံုးေတြကို က်မ စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းရတာ ဖတ္ရူရတာ ေတြ႔ထိရာ ကို က်မ ေျခာက္ေသြ႔စြာ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနခဲ့ ပါတယ္။
က်မကိုယ္ က်မ ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္လို တင္စားေနခဲ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ ဘာအေရာင္အဆင္းမွ မရွိ၊ ဘာအစြမ္းအစမွ မရိွေပ မယ့့္ တန္ဖိုးထားေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့လက္တစ္စံု က်မ ဆီမွာ ပိုင္ဆုိင္ပါတယ္။ ကဗ်ာမပ်ိဳႏိုင္တဲ့ ရင္ဘတ္ တစ္စံုနွင့္ ကဗ်ာေတြ ဥယ်ာဥ္ခ်ထားတဲ့ လက္စံုၾကားမွာ သိမ္ငယ္မႈတစ္ခ်ိဳ႔ အရိပ္မိုးေနတယ္ ။ က်မ၏ အလွေသြးစံုတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ ကလည္း ေျခာက္ ကပ္အထီးက်န္ဆန္စြာ လူသူကင္းမဲ့လိုေနၾကတယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးကိုယ္တုိင္ အဆင့္မမွိေတာ့ အလည္လာ ေရာက္သူ ေတြက လည္း အထင္ ေသးစြာ အလည္လာေရာက္လည္ပတ္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြ ေနး ေကြးလို ေန ၾကေလတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ တိမ္ေတြ ေကာင္းကင္ ေတြ အဆင္းသာ တဲ့၊ တစ္ေနေပါ့ အျပာ ေရာင္ ေကာင္းကင္ အက်ႌ အသစ္လဲွ၀တ္တဲ့ ေန႔က ခမ္ေသးေသး လိပ္ျပာ ေလး တစ္ခ်ိဳ႕ က်မ ဥယ်ာဥ္ ထဲ အလွည္ေရာက္လာတယ္။ က်မခရီးဦးၾကိဳ ျပဳလိုက္တယ္။ ပထမဆံုး ဧည္သည္ ေတြမို႔ က်မ စိတ္ လက္၀င္စားစြာ လိုက္လံရွင္းျပမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ဥယ်ာဥ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေလး ေၾကာင့္ မွား၀င္လာတာပါလို ေျပာကာ ျပန္ထြက္သြားတယ္။၀မ္းနည္းပက္လက္ က်မ က်န္ေနခဲ့တယ္။
သိပ္မွၾကာခင္မွာ ပ်ားပိတံုး ေလး တစ္ ေကာင္း တ၀ီ၀ီ ေအာ္ျမည္ကား က်မနား ဟုိဒီပ်ံ၀ဲကာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္လာျပန္တယ္ ။ က်မလည္း မသိခ်င္ ေဟာင္ေဆာင္ ကာ ကဗ်ာေတြ မ်ိဳးေစ့ၾကဲ ေနလိုက္ တယ္။ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေမာ္ဒါန္ကဗ်ာ ေတြ အတြက္ က်မေနရာ ေလးတစ္ခုသီးသန္႕ရွာျပီး မ်ိဳးၾကဲေန လိုက္တယ္။ ဒီပ်ားပီတံုး မၾကားခင္ ျပန္ ထြက္သြား ပါလိမ့္မယ္လို ေတြးလိုက္ ေပမယ့္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာထိိ မသြားေသးေတာ့ က်မက ပဲ အလိုက္သိစြာ ဒါ ပန္းဥယ်ာဥ္မဟုတ္ပါေၾကာင္း သင္လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ မွ က်မ ဥယ်ာဥ္ ထဲ မွာ မေတြ႕ႏုိ္င္ပါေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္ ေနမွာစိုးလို ေျပာလိုက္တယ္။
ပ်ားပီတံုးကျပန္ေျပာတယ္`` ငါမ်က္စီမပ်က္ေသးပါဘူး ငါ ပန္းတစ္ပြင့္ ျမင္လို၀င္လာတာပါ `` ဟုဆိုေလတယ္။ က်မ ပတ္ ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး မ်က္စီေ၀ွ႕ကာ ပန္းတစ္ပြင့္ကို လိုက္ရွာေပမယ့္ က်မမေတြ႕ေတာ့ အေျဖမေတြ႔တဲ့ မ်က္လံုးျဖင့္ ပ်ားပီတံုးကို က်မျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူက ျပန္ေျပာျပန္္တယ္။
`` ငါဟာ ျမားနတ္ေမာင္ျဖစ္တယ္.... ပီတံုးေယာင္ေဆာင္ျပီး လာတာပါ မင္းရင္ထဲ ပန္းတစ္ပြင့္ ပြင့္ေနတာေတြ႔လို႔...`` က်မရင္ဘတ္တစ္ျခမ္း အေတာ့မသတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ခုန္ကာ က်န္ေနခဲ့တယ္။
မယ္မဒီ
No comments:
Post a Comment