ေဒါင့္ခ်ိဳးေကြ႔မ်ားရွိေသာ စာမ်က္နွာမ်ား

ကမာၻေျမၾကီး ကို ေနေရာင္တစ္လွည့္ လေရာင္ တစ္လွည္နမ္းရိႈက္ကာ ပန္းပြင့္မ်ားကို ေၾကြတစ္လွည္ ပြင့္တစ္လွည္ ေမြးခိုင္းျပီး အလုပ္မ်ားေနတံုး က်မ ေလာကၾကီးကို အေၾကာင္း ျပခ်က္မဲ့စြာ အလည္ေရာက္ ခဲ့တယ္။ ေယာင္နန ျဖစ္ေနတဲ့ က်မ တစ္ေယာက္ဟိုဟိုဒီဒီ ေျခခ်ဳပ္ ေနတံုး တံခါးေပါက္ တစ္ခုကို ေတြတယ္ ။ က်မအသာေလး တြန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးေပါက္က ေစရံုေလး ေစထားတာမို႔ တံခါးေပါက္ကေန က်မ၀င္လာခဲ့တယ္။ ၃၆၀ဒီဂရီ စက္၀ိုင္းတစ္ခု၏ ေနရာအျပည့္ မ်ည္းေၾကာင္းမ်ား ေဒါင့္ခ်ိဳး ေကြ႔ ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးဆဲြထားတဲ့ ေဆးေရာင္မ်ားႏွင့္ အသြင္သဏၭန္အသစ္အဆန္းဆန္း စာအုပ္ရြက္မ်ားကို ျဖန္႔ျခင္းထား တာကို ေတြရတယ္။ စာမ်က္နွာမ်ားစြာကို က်မဖတ္ရူခဲ့တယ္။ မတူညီတဲ့ အေရာင္မ်ားႏွင့္ ေဒါင့္ခ်ိဳးကြက္မ်ားသည္ က်မအတြက္ေတာ့ စိတ္ ၀င္စားစရာ အလြန္ကို ေကာင္းလြန္းေနသည္။

(၁)

စာမ်က္တစ္ခုေပၚကို က်မရပ္လိုက္ေတာ့ မိုးစက္ေတြ တစ္ေပါက္ခ်င္း တစ္စက္ခ်င္း ဘယ္ကေနရြာမွန္းမသိဘဲ ရြာခ်တယ္။ အလွန္႔တစ္ၾကား ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အာရုတုိက္လို ေရးထားတာေတြ႔တယ္။ ေအာ္ က်မ ကမာၻ၏ အေရွ႔ဘက္ျခမ္းတစ္ေနရာကို ေရာက္ေနတာကို လို က်မေတြးလိုက္တယ္။ ဒါဆုိ က်မ ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားၾကီးဘဲ ကမာၻေျမၾကီး၏ သိမ့္ေမြ႕နက္နဲ့ေသာ အတတ္ပညာမ်ားႏွင့္ ထူးျခားဆန္းျပားေသာ ရိုးရာဓေလ့မ်ား တည္ရွီရာအရပ္မွန္း က်မသိလုိက္တယ္။ ဘ၀တရား ၏ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အေမြအႏွစ္မ်ား တည္ရွိရာ က်မအလြန္ႏွစ္သက္ေသာ အရပ္ျဖစ္ေနတာမို႔ က်မေပ်ာ္သြား တယ္။ ေအးခ်မ္းတဲ့ေမတၱာေအာက္မွာ တခဏခ်င္း က်မျငိမ္းခ်မ္းလာသလို က်မခံစားလိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ျခား စာမ်က္ႏွာ တစ္ခုကို က်မေရြ႔႔ လိုက္တယ္ ။ ေျခာက္ေသြ႔ပူေလာင္းေနတဲ့ ေလျပင္းတစ္ခ်က္ က်မမ်က္ႏွာကို လာရိုက္တယ္။ ဒါဆို က်မသိျပီး အပူပိုင္း အေရွအလယ္ပိုင္းကို က်မေရာက္သြားျပီးဆိုတာကို ။ က်မအသားေတြ ပူေလာင္ ေျခာက္ေသြ႔လာခ်ိန္မွာ က်မ၀တ္ရံုၾကီးၾကီးတစ္ခုကို လြမ္းျခံဳလိုက္တယ္ ။ က်မသိတယ္ သဲမုန္တိုင္းေတြ တိုက္ခတ္ေတာ့မယ္ က်မေရွ႔မွာ သဲကႏာၱလြင္ ျပင္ၾကီးတစ္ခုကို က်မေက်ာ္ ျဖတ္ရေတာ့ မယ္ဆိုတာကိုေလ။ က်မအိဂ်စ္ႏိုင္ငံ၏ ပိရမိစ္ၾကီးေတြကို တစ္ေခါက္ ေလာက္ ေရာက္ဖူး ခ်င္တာကို ၊ ေဘဘီလံုး၏ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈကို က်မမ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြရအံုးမွာမို က်မ ရင္ေတြခုန္
ေနပါသည္ ။

ေနာက္စာမ်က္နွာတစ္ခုဆီ က်မေရာက္သြားရံုေလးဘဲ ရွိေသးတယ္။ က်မျခံဳလာတဲ့ က်မ၏၀တ္ရံုၾကီးကို က်မတင္းက်ပ္စြာ ျခံဳလိုက္ရတယ္ ။ ေအးစက္စက္ က်မလက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ ပါးေလးေတြက က်မေရာက္ေနေသာ အရပ္ကို ၏ ေျပာင္းလဲွမႈကို သိလိုက္တယ္။ က်မ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္အသြင္ေျပာင္းသြားတယ္ ။ သခ်ၤာကိန္းဂဏာန္းမ်ား၏ စိုးမိုးရာအရပ္ကို က်မ ေရာက္ေန တာကို ။ က်မေဘာင္တစ္ခုထဲကို ဆဲြသြင္းျခင္းခံ လိုက္ ရျပီ ထင္တယ္ ။ က်မ၏ ပိုင္းဆိုင္မႈ အရည္အခ်င္းေတြ ကို မွတ္တမ္းလိုက္ လုပ္သူေတြ က်မ ေနာက္ ကို လိုက္ေနၾကတယ္။ ငါကိုယ္ပိုင္ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံုးတယ္ လူသား တစ္ ေယာက္ ၏ ရပိုင္ခြင့္ေတြ ျပန္ေပးပါလုိ႔ က်မႏႈတ္ကၾကံရံုေလး ဘဲရွိေသးတယ္ ။အလြန္ သင္းပ်ံေသာ ေရ ေမြး အနံတစ္ခု က်မပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္တယ္။ သစ္လြင္ ေတာက္ ေျပာင္ေသာ အိမ္ၾကီး တစ္ လံုးဆီ က်မ ကိုေခၚသြားတယ္ ။ က်မအရာ အားလံုးကို ေမ့သြားတယ္။ သစ္ႏွင့္ ၀ါးျဖင့္ ေဆာက္ေသာ အိမ္ မွာသာ က်မေနခဲ့ဖူး တာကို ။

( ၂ )
တျခားအေရာင္နွင့္ ေဒါင့္ခ်ိဳးတစ္ခုေရးထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုကိုု စိတ္ပါ၀င္စားစြာ က်မ ဖတ္လိုက္ျပန္တယ္။ စာလံုးေတြက က်မကိုလာျပီး ေစ်းျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ``၀ယ္လိုအား ေရာင္းလိုအား နွင့္ အက်ိုး အျမတ္ `` အရင္းအနီးျမဳပ္နံမႈ၊ ေစ်းကြက္ ၏ ေထာင္းဆိုခ်က္နွင့္ လက္ရွိကမာၻ၏ စီးပြားေရး က်ဆင္းမႈ ျပသာနာ ``ဘုရား`` က်မဘုရားတ လိုက္တယ္။ ဒီစာ မ်က္နွာကို က်မအျမန္ လြင့္ပစ္လုိက္တယ္။ အေရးထဲမွာ ဘူဇြာ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတြ အခုထိ က်န္ ေနေသးတာကို ။အျမန္ဆံုး ဆုတ္ျမဲလိုက္ တာက ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္လို က်မေတြးလိုက္တယ္။

(၃)
က်မတစ္ျခားစာမ်က္နွာတစ္ခုကို ျမန္ျမန္ေျပာင္းဖတ္လိုက္တယ္။ ေရာင္စံုမိီးဆလိုက္ေတြၾကာထဲ လွပေနတဲ့ ျမိဳ႕ျပည တစ္ညဆီကို က်မေရာက္သြားျပန္တယ္။ အေရာင္ေသြးစံုတဲ့ ငွက္ျပာ ကေလးမ်ားျဖင့္ မွဴးယစ္ေနတဲ့ မ်က္နွာမ်ားစြာ က်မ၏ မ်က္၀န္းအရိပ္မွာ အဆီတ၀င္း၀င္းျဖင့္ ေအာ့နလံုးနားစရာ ေကာင္းစြာ ထင္ဟပ္လာတယ္။ ျမိဳ႔ျပဆီမွာ ၀ပ္ဆင္းခေနတဲ့ လတစ္စင္းကို က်မ ေမာ့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ လမင္းေနရာ အထားအသို႔မွားေနတယ္လို က်မ သံုးသပ္လုိက္တယ္။ နီယြန္မီးဆလိုက္ေရာင္မ်ားဟာ လမင္းကို အံတုလိုေနၾကတယ္။ အသံုးမ၀င္တဲ့ လတစ္စင္းလုိဘဲ ကိုယ္ပိုင္းအလင္းထြန္းႏုိင္တဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ အေရာင္မိန္ေနသလို စိန္နားကပ္ျဖင့္ ပါးေျပာင္းေနတဲ့ လူေပါင္းမ်ားစြာ ၏ မ်က္နွာမ်ားစြာကို က်မၾကည့့္ေနရတာ ေမာပန္းလိုလာပါတယ္။
ျမိဳ႕ျပမွာ ပြင့္တဲ့ အေရာင္းအေသြးစံု ပန္းေပါင္းမ်ားစြာသည္ အလွခ်င္း ျပိဳင္လို႔ေနၾကပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ပန္းပြင့္ေတြဆီမွာ အဆင္းေသြး ပ်က္ကာ မ်ိဴးရိုးေပ်ာက္လိုေနၾကသည္က ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလြန္းေနသည္။ အဆင္းအတြက္ အေသြး အခ်င္းက ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္လို႔ေနသည္။ လူသားဆန္ေသာ စရိုက္မ်ားေပ်ာက္ကာ သူတို႔စားေနေသာ အသား တိုးၾကက္ မ်ားကဲ့သိို႔ လူအသားတိုးမ်ားအသြင္ အဆင္သင့္ အစားလြယ္မ်ားကို စားကား ဆင္းရဲျခင္းကို အထင္ေသး ကဲ့ရဲတတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားဆီမွာ က်မဆက္လက္ အခ်ိန္မကုန္ေစလိုေတာ့ေပ။ အျပံဳးတုေတြ အဆင္သင့္ ၀ယ္တပ္ႏုိင္ေသာ အရပ္ျဖစ္ေလသည္။

ျမိဳ႕ျပလမ္းမေဒါင့္စြန္း တေနရာ မွာ အိပ္စရာေနရာ မဲ့ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ ေပါင္မုန္းတစ္ျခမ္းေလးကို စားကာ ဟိုးအေ၀း တစ္ေနရာက မိသားစုကို ၀မ္း၀ေအာင္းေကၽြးေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဒီေရေပၚဆီ စာမ်က္ေပၚကေန ပယ္ဖ်က္လိုပါရဲ႕ တကယ္လို ခဲ့ဖ်က္တစ္ခု သာ က်မလက္ထဲ မွာ ရွိေနခဲ့ရင္။ ဂီတသံသည္ က်မအလြန္ကို နွစ္သက္ေသာ အသံျဖစ္သည္။ ဆန္းသစ္မႈနွင့္ ေခတ္မွီျခင္းသည္ ဂီတ၏ ေရစီးေၾကာင္းသည္ တစ္သြင္သြင္ စီးဆင္းလို႔ေနသည္။ ခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းေသာ အခ်က္ျဖစ္ေလသည္။ ဤစၾကၤ၀ဠာအတြင္း လူသားတို႔သာ ဖန္တီးႏုိင္ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ အရာမွာ အနုပညာျဖစ္သည္။ စက္သံေတြ ကားသံေတြ ဆူညံေနတဲ့ အသံ ေပါင္းမ်ားစြာ တုိက္နံရံေတြ ကို အထပ္ထပ္ရိုက္ကာ က်မနားထဲသံေရပူ ေလွာင္း လိုက္သလို ခံရခက္သည္က ဆိုး၀ါးေလးသည္ ။ ျပတိုက္ေတြ ပန္းခ်ီကားေတြကိုေတာ့ ျမိဳ႕ျပ၏ ထည္၀ါခမ္းနားျခင္း တစ္ခုလို႔ က်မအသိအမွတ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာမ်က္နွာမွာ က်မစိတ္၀င္စားေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွ က်မထပ္ မေတြ႔ေတာ့ တစ္ျခားစာမ်က္နွာတစ္ခုကို က်မဆက္ဖတ္လိုက္တယ္။

(၄)
က်မ လြင္ျပင္တစ္ခုကို ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ညိဳညစ္ေနတဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံကို တရြတ္တိုက္ဆြဲျပီး က်မကြင္းျပင္ထဲ ေလွ်ာက္ကာ ေကာင္းကင္ၾကီးကို က်မေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတယ္။ ေကာင္းကင္က ျဖဴေဖြး သန္႔ စင္တယ္ ။ အိမ္မက္ဆန္တယ္ အျပာေရာင္တိမ္ေတြ ရွိတယ္။ ေျမၾကီးလို ေနသမွ်လူေတြကို ဒုကၡမေပးေလာက္ဘူးလုိ က်မ ေတြးကာ ေကာင္းကင္ေပၚကို ေရာက္ခ်င္မိတယ္။ က်မအိမ္မက္က ေကာင္းကင္ျဖစ္လာတယ္။ က်မေကာင္းကင္ဆီ ဘယ္လုိေရာက္ႏို္င္ လည္းလုိ က်မ လမ္းစရွာေနတံုး ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုကို အေမာခံျပီး တက္လာတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကင္က ေတာင္ကုနး္ေပၚမွလည္း ေ၀းျမဲေ၀းလို ေနျပန္ပါတယ္။

က်မ၏ ဟိုအေ၀းၾကီးမွာ လွျမဲလွ ၾကည့္လင္တဲ့ အျပာေရာင္ ေကာင္းကာင္ၾကီးက က်မကိုလက္ေ၀ွ႔လို ေခၚေနတယ္လို က်မ ထင္မိျပန္တယ္္။ က်မ အေရွ႕မွာ ေတာင္ၾကီးတစ္လံုးကို က်မျမင္မိေတာ့ ေတာင္ၾကီးေပၚကို တတ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ ေတာင္ ၾကီးက ေတာင္ကုန္းေလးကို မေခ်ာေမြ႔ဘူး ေက်ာက္တံုးေတြကို ဖက္ျပီးတတ္ရတယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚကို က်မေရာက္ေတာ့ က်မ ထင္သလို မဟုတ္ေပမယ့္ ေတာင္ေပၚမွာ သိပ္ကိုသန္႔စင္တဲ့ ေလေအးေအးေလးေတြကို ရူရိႈက္ခြင့္ ရလိုက္တယ္။

က်မဘာလုပ္ရမွာလည္း ဟုိအေရွ႔ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ညိုမိႈင္းေနတဲ့ ေတာင္းတန္းၾကီး ေတြ ေတာင္စြယ္ၾကီးေတြရွိတယ္ ေတာင္ ထြဋ္ၾကီးေတြ တိမ္ေတြကို ေဖာက္ကာခ်ြန္ထက္လို႔ေနၾက တယ္ ။ ေကာင္းကင္ကို တတ္လိုတဲ့ က်မ အဲဒီေတာင္ထြဋ္ေပၚကို တတ္ရန္သာ ရွိေတာ့တယ္ လို ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ညေပါင္းမ်ားစြာ ခက္ထန္းတဲ့ လမ္းကို က်မ ေရႊးလိုက္ တယ္။ က်မေနာင္တရခ်င္မိတယ္။ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ ခရီးၾကမ္းထဲ က်မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က က်မကို ေလွာင္ေျပာင္ေန တယ္။ က်မ၏ ရင္ခုန္သံ ကို က်မကိုယ္ က်မၾကားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်မ ေမာပန္းအင္အားကုန္ခမ္းကာ လက္ပန္းက်ခ်ိန္တို႔ က်မရင္ဆိုင္း လိုက္ ရတယ္ ။ ကုန္ခမ္းသြားတဲ့ က်မ၏ ေမာပန္းျခင္းေတြ ျပန္ မရႏုိ္င္ေတာ့မွန္း က်မအတိအက်သိေနေလေတာ့ ေတာင္တန္း ၾကီး ေပၚကိုသာ ဆက္ထက္ျမဲ ဆက္တက္လာခဲ့တယ္။ ေတာင္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလၾကမ္းေတြ က်မကို တြန္းကန္ခ်ၾကျပန္တယ္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြ က်မကို ေျခာက္လွန္႔ ၾကျပန္တယ္။ က်မ၏ ေရြးခ်ယ္မႈဟာ အေသအခ်ာ က်မမွားယြင္းေနျပီလို က်မယူဆ ေလာက္ေအာင္ ေမာပန္းတယ္။ ေတာင္္ထြဋ္ၾကီးေပၚ ေျခစံုရပ္ေနခ်ိန္ က်မကို မိုးေကာင္းကာင္းၾကီး က စိုးမိုးေနလိုပါတယ္။ ေကာင္း ကင္ ဟာ က်မ၏ ဟိုေ၀းလြန္းတဲ့ အရပ္ဆီက ျပံဳးတစ္၀ွက္ ရယ္တစ္၀က္ျဖင့္ ေလွာင္ေျပာင္ေနသလားဘဲ အားေပး ေနျခင္းလားဆိုတာ က်မမသိေတာ့ ။ က်မေျမျပင္ေပၚ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မကိုသူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္အလား ေမာ္ၾကည့္ ေနသူတစ္ခ်ိဳ႔ကို ေတြရတယ္။ ေျမၾကီး၏အေ၀းဆံုးမွာ ေမာပန္းျခင္း မ်ားစြာ ျဖင့္ က်မ ဒီထက္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ၾကီး တစ္လံုးေပၚဆက္ထက္ဖို အဆင့္သင့္ ျဖစ္လုိေနပါသည္။ ေမာပန္းျခင္းႏွင့္ ေကာင္းကင္ ဆီ က်မေလွ်ာက္ျမဲ ေလွ်ာက္ေနအံုမယ္။ က်မစီးလာတဲ့ ဖိနပ္တစ္စံု ပါးသထက္ ပါး လွပ္လိုေနပါျပီ ။

( ၅)

ေဒါင့္ခ်ိဳးေကြ႕ေျမာက္ျမားစြာထဲ အခ်ိဳးအစားမတူစြာ ေရးဆြဲထားတဲ့ ဒီစက္၀ိုင္းေပၚ ဆံုမွတ္ ဗဟို တစ္ခု အလည္တည့္တည့္၌ တည္ရွိ ေနသည္။ က်မ အဲဒီ ဗဟုိတြင္ ေရးဖြဲထားေသာ စာမ်က္နွာကို ဖတ္ဖို႔ၾကီဳးစားလိုက္သည္။ ေၾကးစည္သံတစ္ခ်က္ က်မနားထဲ ထိုး၀င္ကာ ဘုရားတစ္ဆူ က်မေရွ႕ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ က်မနားထဲ ၀င္သံထြက္သံမ်ားျဖင့္ တည္ျငိမ္ေအး ခ်မ္းေန ေသာ အတိတ္နိမိတ္ကို ခံစားလုိက္ရတယ္ ။ ေမာပန္းျခင္းနွင့္ ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ အခ်ိဳးထပ္ တူက်သလိုဘဲ ေအးခ်မ္းျခင္း ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္ အတြက္ က်မဘာ ေတြမ်ားေပးဆပ္ ရအံုးမလည္းလို ေတြးပူလိုက္တံုး ရဟန္းတပါး က်မေရွ႔ေရာက္လာ ျပန္တယ္။ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ အေပါင္းသင္ထံကို ေရာက္ေစႏုိ္င္ဖို႔ ေသာ ကအေပါင္း ေလွာင္ကၽြမ္းေနေသာ မီးတစ္စကို သင္ထံက ေန စြန္လြတ္လိုက္ရံုေလးပါဆိုကာ ျပန္ေပ်ာက္သြားတယ္ ။ က်မစိတ္ထဲ အဲေလာက္လြယ္သလားလိုေတြးရင္းက်န္ေနခဲ့တယ္။